Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

'Αξιοποίηση' και Ελληνικό (ή όπως λέμε "Canary Wharf")


Δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το άρθρο του Γιώργου Κύρτσου στην FreeSunday (19 Φεβρ.) σχετικά με την θρυλούμενη δήθεν ‘αξιοποίηση’ της περιουσίας του Δημοσίου αποτέλεσαν το έναυσμα για την επαναφορά -μετά την ανάρτηση στις 26 Σεπτ.- του θέματος περί αξιοποίησης του Ελληνικού:

[ … ] Το μοντέλο της αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου δοκιμάζεται από το 1999 με ιδιαίτερα αρνητικά αποτελέσματα για το δημόσιο ταμείο, και συνοψίζεται ως εξής. Το ελληνικό Δημόσιο παραχωρεί σε ιδιώτες τη χρήση εκτάσεων και ακινήτων που του ανήκουν και έχουν χαρακτηριστικά «φιλέτου». Οι επιχειρηματίες που εξασφαλίζουν την αξιοποίηση αυτών των «φιλέτων» αναλαμβάνουν την υποχρέωση να καταβάλλουν ένα ετήσιο μίσθωμα και να πραγματοποιήσουν σημαντικές αναπτυξιακές επενδύσεις δεσμεύοντας συγκεκριμένα κεφάλαια. Στη συνέχεια διαπιστώνονται διάφορα προβλήματα στις συμβάσεις, που συνήθως έχουν σχέση με τις χρήσεις γης και με διάφορες εκκρεμότητες στα ακίνητα, με αποτέλεσμα οι παραχωρησιούχοι να διεκδικούν σε πρώτη φάση μείωση του μισθώματος και στη συνέχεια μείωση του ύψους των επενδύσεων που έχουν αναλάβει να πραγματοποιήσουν, ή και σημαντικές αποζημιώσεις. [ … ]

[ … ] Η αξιοποίηση του συγκροτήματος του Λαγονησίου –η πορεία του οποίου συνδέεται με την ανάπτυξη αλλά και τις κρίσεις του ελληνικού τουρισμού– γίνεται από το επενδυτικό σχήμα «Αττικός Ήλιος» χωρίς να πραγματοποιείται οποιοδήποτε έσοδο για το δημόσιο ταμείο. Το 1999-2000 παραχωρήθηκε η εκμετάλλευση του συγκροτήματος για 30 χρόνια. Στην αρχή ορίστηκε ετήσιο μίσθωμα 1,2 εκατ. ευρώ, το οποίο μόλις διαπιστώθηκαν παρανομίες στη χρήση του αιγιαλού και άλλες εκκρεμότητες περιορίστηκε στο 1/3. Στη συνέχεια, όμως, η εταιρεία Αττικός Ήλιος στράφηκε κατά του Δημοσίου, επικαλούμενη σοβαρά τεχνικά πολεοδομικά προβλήματα στην περιουσία που της παραχωρήθηκε προς αξιοποίηση, και εξασφάλισε αποζημίωση 50 εκατ. ευρώ. Με αυτό τον τρόπο μηδενίζεται το έσοδο του Δημοσίου για όλη τη διάρκεια της 30ετούς παραχώρησης του συγκροτήματος, ενώ είναι εξαιρετικά πιθανό να καταβληθούν και αποζημιώσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Όσο για την υπολειμματική αξία της επένδυσης των 88 εκατομμυρίων ευρώ που έχει αναλάβει να πραγματοποιήσει η συγκεκριμένη εταιρεία στο συγκρότημα του Λαγονησίου, εκτιμάται ότι θα είναι μηδενική στο τέλος της 30ετίας. [ … ]

Το παραπάνω χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτυχίας μάλλον προδιαγράφει την τύχη ανάλογων προσπαθειών που ευαγγελίζεται η τρέχουσα εφιαλτική κυβέρνηση καταστροφέων αφού στην πραγματικότητα τίποτα δεν έχει αλλάξει στους μηχανισμούς, στις νοοτροπίες και στα πρόσωπα. Τα ίδια και απαράλλακτα ‘σόγια’ της οικονομικής και της πολιτικής ελίτ κυβερνούν την χώρα.
Ειδικά για το ζήτημα του Ελληνικού πρέπει κάποιος να λάβει υπ’ όψιν του τα παρακάτω:

1- Μελέτες, με προεξάρχουσα εκείνη του Πολυτεχνείου Αθηνών, έχουν κατατεθεί και έχουν -δυστυχώς- όλες αγνοηθεί.
2- Ο ξένος αρχιτέκτονας που προσκλήθηκε (Josep Acebillo) ήρθε κυριολεκτικά από το παράθυρο χωρίς πραγματική διαδικασία επιλογής. Οποιαδήποτε πρότασή του θα στερείται νομιμοποίησης και ανοχής από την Ελληνική κοινωνία.
3- Οι βαρύγδουπες πρωτοβουλίες των διάφορων «μπαμπούκηδων» με το Κατάρ γίνονται στην ουσία εν κρυπτώ, χωρίς δηλαδή την παραμικρή διαφάνεια, οπότε είναι εντελώς απίθανο να τύχουν οποιασδήποτε υποστήριξης: «η κυβερνητική ηγεσία ακολουθεί μια σκανδαλωδώς κλειστή διαδικασία, ενώ έχουν κατατεθεί προτάσεις για την αξιοποίηση του Ελληνικού από αξιόπιστα επενδυτικά σχήματα ήδη από το 2005»
4- Ήδη δεκάδες αν όχι εκατοντάδες Δήμοι, σύλλογοι, ενώσεις κλπ συνενώνονται σε μια προσπάθεια αντίστασης προς τα εξυφαινόμενα σχέδια τσιμεντοποίησης και ξεπουλήματος του Ελληνικού. Φανταστήτε τον ατέρμονα πολιτικό και νομικό πόλεμο που θα επακολουθήσει.

Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με μια συνταγή σίγουρης αποτυχίας. Στο πραγματικά κατατοπιστικό άρθρο του ο Γιώργος Κύρτσος επισημαίνει και τα παρακάτω ενδιαφέροντα:

[ … ] Με το αραβικό τόξο αποσταθεροποίησης των καταπιεστικών, κλεπτοκρατικών καθεστώτων να έχει φτάσει ήδη στο Μπαχρέιν, που γειτνιάζει με το Κατάρ, υπάρχει ένα στοιχείο πολιτικού ρίσκου στην αδιαφανή επένδυση, που είναι υποχρεωμένες να λάβουν σοβαρά υπόψη οι ελληνικές αρχές. [ … ]

[ … ] ο πολυσυζητημένος Καταλανός αρχιτέκτονας Αθεμπίγιο εμφάνισε ένα σχέδιο απόλυτης τσιμεντοποίησης της ευρύτερης περιοχής του Ελληνικού με βάση το πρότυπο του Canary Wharf του Λονδίνου. Πρόκειται για μια προσπάθεια υπερεντατικής εκμετάλλευσης, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα των επενδυτών του Κατάρ, που δεν πρόκειται να γίνει δεκτή από τους τοπικούς δήμους αλλά και την πλειονότητα των κατοίκων της Αττικής. Στην πραγματικότητα, ο πολυσυζητημένος Καταλανός αρχιτέκτονας δουλεύει για τους επενδυτές από το Κατάρ, εμφανιζόμενος σαν σύμβουλος της κυβέρνησης Παπανδρέου. [ … ]
.

Τα κακόψυχα ανθρώπινα κτήνη


Αυτά τα απαλλαγμένα από κάθε τι ανθρώπινο ‘ένστολα’ όντα είναι που κλαίνε όπως οι κροκό-δειλοι και οι θρασύ-δειλοι για τις κακουχίες που περνούν, και απαιτούν με διάφορες δηλώσεις των κίβδηλων ενώσεών τους όπως και με ρεπορτάζ των απροκάλυπτα προπαγανδιστικών σταθμών τύπου ‘ΣΚΑΪ’, κλπ για επί πλέον πόρους (!) και υποστήριξη από την Ελληνική κοινωνία. Οι εξήντα και πλέον χιλιάδες κηφήνες με τα εκατοντάδες θηριώδη τζίπ τύπου Cherokee και τις χιλιάδες αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες έχασαν κάθε μέτρο.

Ντροπή στις μάνες και τους πατεράδες που τους ανάθρεψαν αλλά ντροπή και στα δημοσιογραφάρια που ως μέσο βιοπορισμού έχουν την υπόσκαψη της Κοινωνίας των Πολιτών.
.

Ποιός θυμάται την Al Qaeda ;


Αναφέρονται σε άρθρο του Der Dpiegel  τα παρακάτω :

[ Οι αλλαγές που σαρώνουν τη Μέση Ανατολή, έχουν κάνει πολλούς να χαρούν, αλλά και κάποιους άλλους να δυσανασχετούν. Για παράδειγμα η Al Qaeda, που όσο να και να το ήθελε, στη πραγματικότητα δεν έπαιξε κανένα ρόλο στις διαδηλώσεις και στις εξεγέρσεις των αραβικών λαών.
Τα γεγονότα απέδειξαν, πως σε αντίθεση με τη προπαγάνδα που υπήρχε εδώ και δεκαετίες, η διείσδυση των φονταμενταλιστών ισλαμιστών στους λαούς της περιοχής, είναι σχεδόν ανύπαρκτη ]

Πόσο, αλήθεια, επιβεβαιώνεται από τα πράγματα ότι η περιβόητη «οργάνωση» δεν είναι παρά ένα κατασκευασμένο πολιτικό σκιάχτρο εμπνευσμένο και χρηματοδοτούμενο από την Δύση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν ψευτο-μηχανισμό παραγωγής ακραίων δηλώσεων και φόβου που απλώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πλέον συντηρητικών κύκλων της Δύσης αφού βοηθά στην δαιμονοποίηση του Ισλάμ αλλά και των Αράβων συνολικά.

Η οργάνωση Al Qaeda είναι τόσο «άπιαστη» όσο και ο φερόμενος ως αρχηγός της Osama Bin Laden τον οποίο όλες οι, μυστικές και μη, υπηρεσίες της Δύσης ψάχνουν για μια δεκαετία τώρα … χωρίς όμως επιτυχία (!)

Τα περιθώρια πολιτικών ελιγμών έχουν στενέψει πάρα πολύ στα σκοτεινά σαλόνια των νέο-φιλελεύθερων γερακιών ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. Διαφορετικά, είναι βέβαιο, ότι δεν θα δίσταζαν να ενορχηστρώσουν άλλη μια φρικτή προβοκάτσια όπως αυτή των διδύμων πύργων για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να ψαρέψουν ανενόχλητοι στα θολά νερά.
Φαίνεται ότι η εξέγερση των Αράβων πολιτών στο σύνολο του βόρειου Αραβικού τόξου θα βοηθήσει να ξεκαθαριστούν πολλές αλήθειες και να πέσουν πολλές μάσκες.
.

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Την Ιστορία στα χέρια τους έχουν πλέον οι πολίτες


Η αίσθηση που αποκόμισα από την προχθεσινή πορεία είναι ότι η ‘θεσμική’ παραδοσιακή και ανανεωτική αριστερά, η εντός αλλά ίσως και η εκτός κοινοβουλίου, στην ουσία εγκατέλειψε τους πολίτες έρμαιο στις βάρβαρες συμπεριφορές των ταγματαλητών του «υπουργού» Δημόσιας Τάξης. Δεν μιλώ για το ιδιαιτέρως ύποπτο ΚΚ όπου αυτό το πράττει εκ συστήματος εισπράττοντας συγχαρητήρια από τους ανθρωποφύλακες για «άψογη συμπεριφορά». Μιλώ για ολόκληρη την υποτιθέμενη αριστερά. Μια ιστορική ευκαιρία για κατάληψη της Πλατείας Συντάγματος χάθηκε, ελπίζω όχι ανεπιστρεπτί. Μόνο μια τέτοια μορφή αντίδρασης και αντίστασης των πολιτών μπορεί πραγματικά να κάνει αντιληπτό το μέγεθος του «μνημονιακού» προβλήματος και το βαρύ κόστος της αδιέξοδης, στυγνής επιβολής του.

ΥΓ. Αυτές οι περίεργες ομάδες πιτσιρικάδων, με έντονη την εικόνα ποδοσφαιρικού ήθους, με σακούλες γεμάτες μολότωφ που μύριζαν βενζίνη από τα 100 μέτρα και που προχωρούσαν σχεδόν παράλληλα με τα ΜΑΤ τι να ήταν άραγε;
.

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Την αλήθεια για το θάνατο του Λ. Φούντα ζητούν από τις αρχές συγγενείς του


Στον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. Λευτέρη Οικονόμου απευθύνονται πλέον ο πατέρας και ο θείος του Λάμπρου Φούντα, που έπεσε νεκρός στο αιματηρό περιστατικό της Δάφνης πριν από περίπου 1 χρόνο, επιθυμώντας να μάθουν όλη την αλήθεια «του άγνωστου εξαώρου που προηγήθηκε της δολοφονίας του και των δυο τετράωρων που ακολούθησαν το θάνατό του».

Όπως σημειώνει η εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", 8 μήνες μετά την υποβολή μήνυσης κατά παντός υπευθύνου για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε βάρος του Λάμπρου Φούντα κι ενώ μόλις πριν από δύο μήνες κινήθηκε η διαδικασία της προκαταρκτικής εξέτασης, χωρίς όμως ακόμη να έχουν καταφέρει να λάβουν γνώση των όποιων σχετικών έγγραφων στοιχείων, ο πατέρας και ο θείος του θανόντος απευθύνονται τώρα στον αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας, Λευτέρη Οικονόμου. Με έγγραφο, το οποίο υπογράφει ο πληρεξούσιος δικηγόρος τους Σωτήρης Καλαμίτσης, ζητούν να τους χορηγηθούν επικυρωμένα αντίγραφα εγγράφων και στοιχείων καθώς, όπως επισημαίνεται, «επί μήνες ο κάθε αρμόδιος διαβιβάζει το θέμα στον λιγότερο αρμόδιο».

Σχολιάζοντας στην κωλυσιεργία των αρχών να κινήσουν τις σχετικές διαδικασίες, ο δικηγόρος επισημαίνει: «Πώς θα ενεργούσε η πολιτεία εάν δεν είχε υποβληθεί η μήνυση; Θα ενημέρωνε ποτέ η ΕΛ.ΑΣ. τον πατέρα του Λάμπρου για τις συνθήκες θανάτου του; Δίνω μόνος μου αρνητική, φευ, απάντηση».

Ενδεικτικό είναι το γεγονός, όπως επισημαίνει, ότι ακόμη κι όταν «εκλήθησαν να καταθέσουν στα πλαίσια της προκαταρκτικής αντίκρισαν ένα λυμφατικό φάκελο δικογραφίας με μοναδικό περιεχόμενο την έγκλησή τους και τη γραπτή διαμαρτυρία τους προς τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου».

Ο πατέρας του Λ. Φούντα, αναφερόμενος στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε ο γιος του από τις διωκτικές αρχές, αναφέρει σε σημείο του υπομνήματός του ενώπιον της Δικαιοσύνης. Κάνει λόγο για «ευπρέπεια που επιδεικνύεται στους συλλαμβανόμενους εμπόρους ναρκωτικών ή στους επίορκους λειτουργούς, των οποίων τηρούνται απόρρητα ακόμη και τα ονοματεπώνυμα», για να αντιπαραβάλει το ερώτημα: «Με ποια κριτήρια διοχετεύονταν στον Τύπο φωτογραφίες από τις κατασχεθείσες στο σπίτι του; Ερώτημα που γίνεται πιο βασανιστικό αν λάβει κανείς υπόψη ότι ο αδερφός του υπέβαλε αίτημα για να μας παραδοθούν οι φωτογραφίες ή έστω αντίγραφά τους, αλλά... ο ένας μας έστελνε στον άλλον ως... αναρμόδιοι»
.
.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

σκέψεις τζιαί καπνός


Τα δάκρυα,
πατημένα φκιόρα.
Αμυγδαλιά σε αποσύνθεση.
Μαρμαρωμένον πηχτά ως γαίμαν, όπου άλλοτε,
έτρεσχιεν ως ρετσίνι Ζωής. /

Πατημένα φκιόρα αμυγδαλιάς η Ελπίδα των μωρών.
Που μπότες στρατόκαβλων,
που μπότες πολιτικών,
που μπότες ανθρώπων
που βρωμίζουν την λέξη Άνθρωπος,
τζιαί τη ψυχή μου.
Πατημένα.
Mε ασέβεια. /

Εμείς, που εζήσαμεν μές τα τσαντίρκα.
Εμείς, που ακούσαμεν τες πόμπες να ππέφτουν πουπάνω μας.
Εμείς που υπήρξαμεν ως εαυτόν Πρόσφυγες, ως εαυτόν Μετανάστες.
Εμείς, που μας έκοψεν που την μέση η Ασέβεια.
Που μπότες στρατόκαβλων,
που μπότες πολιτικών,
που μπότες ανθρώπων
που βρωμίζουν την Λέξη.
Εμείς,
πότε εσταματήσαμεν να είμαστεν Άνθρωποι; /

Από μια ανάρτηση στο ιστολόγιο του Γιώργου Πήττα που αξίζει να διαβαστεί.
.

Made in Egypt


Γιατί η αισιοδοξία (όπως πχ να αναζητούμε την επανάσταση στο Γουισκόνσιν) και το χιούμορ, μαζί όμως με την αυταπάρνηση και το θάρρος, καμιά φορά καθορίζουν την Ιστορία.

Αιγυπτιακά κράνη για διαδηλώσεις κυρίες και κύριοι !

(τα βρήκα εδώ)





και χωρίς άλλα λόγια ... δεν χρειάζονται !
.

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Υποβάθμιση του Ανθρώπου και καπιταλισμός


[ … ] Ακολουθούμε εδώ πιστά το νήμα της ανάλυσης του Καστοριάδη. Αν ο καπιταλισμός μπόρεσε να λειτουργήσει και να αναπτυχθεί στο παρελθόν, αυτό έγινε επειδή κληρονόμησε μια σειρά ανθρωπολογικών τύπων τους οποίους δεν δημιούργησε και δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει ο ίδιος: αδιάφθορους δικαστές, ακέραιους δημόσιους υπαλλήλους ικανούς να υπηρετούν το κοινό καλό, εκπαιδευτικούς αφοσιωμένους στο καθήκον τους, εργάτες για τους οποίους η δουλειά ήταν -παρά τις σκληρές συνθήκες- πηγή αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας κ.λπ.
Αυτοί οι ανθρωπολογικοί τύποι δεν αναδύθηκαν από μόνοι τους, αλλά δημιουργήθηκαν σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους με αναφορές σε αξίες που ήσαν τότε καθιερωμένες: την εντιμότητα, την ανιδιοτελή προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο, τη μετάδοση της γνώσης, την εργασία που παράγει ωφέλιμο έργο κ.λπ.

Στις σύγχρονες κοινωνίες αυτές οι αξίες δεν έχουν πέραση, αφού το μόνο που μετράει πλέον είναι το χρήμα. Οι ανθρωπολογικοί τύποι που ενσαρκώνουν την εντιμότητα, την ηθική ακεραιότητα, την ανιδιοτέλεια γίνονται σχεδόν αδιανόητοι στη σύγχρονη εποχή. Δεν υπάρχουν επομένως καθιερωμένες αξίες ικανές να λειτουργήσουν ως φραγμός στη διάδοση της διαφθοράς.

Ακόμη και ο ανθρωπολογικός τύπος που αποτέλεσε ιστορικό δημιούργημα του ίδιου του καπιταλισμού, ο τύπος του επιχειρηματία -που συνδύαζε την τεχνική επινοητικότητα, την ικανότητα να συγκεντρώνει κεφάλαια, να οργανώνει μια επιχείρηση, να δημιουργεί αγορές- είναι και αυτός υπό εξαφάνιση. Αντικαθίσταται από διευθυντικές γραφειοκρατίες και από κερδοσκόπους, που εγκαταλείπουν τις παραγωγικές δραστηριότητες για να στραφούν προς το χρηματιστηριακό κέρδος. Το ίδιο το σύστημα καταστρέφει βαθμιαία όλους τους ανθρωπολογικούς τύπους που είναι αναγκαίοι για την ύπαρξη και τη λειτουργία του [ … ]
.
Από ένα σχόλιο του Θ. Γιαλκέτση στην Ελευθεροτυπία
(Κορνήλιος Καστοριάδης: Η φωνή ενός ελεύθερου στοχαστή)
.

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Εθνική Στρατηγική για την Ανώτατη Εκπαίδευση: Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, Το Δημόσιο Τεχνολογικό Ίδρυμα


Είναι τόση η διαφθορά, τόση η εχθρότητα που εκφράζουν οι κρατούντες προς την Κοινωνία αλλά και τόσο βαθιά η υποκρισία τους, ώστε τα λόγια εξανεμίζονται, τα επιχειρήματα χάνουν το νόημά τους και η υπομονή σιγά σιγά εξαντλείται … με ότι αυτό συνεπάγεται.
Γελοίες και ιδιοτελείς προσωπικότητες που πρακτορεύουν εχθρικά προς την Κοινωνία συμφέροντα καταλαμβάνουν στρατηγικές κυβερνητικές θέσεις σε νευραλγικούς τομείς αλλά εμείς, οι Έλληνες πολίτες, χάσκουμε και δεν αντιδρούμε. Τι άραγε περιμένουμε; Τον Γκοντό;

Η αφορμή των γραφομένων είναι η έρευνα της ιδιωτικής εταιρείας MRB που έγινε για το πολύπαθο Υπουργείο Παιδείας (δεν αναπαράγω τον γελοίο τίτλο που σκαρφίσθηκαν οι εξ ίσου γελοίοι και ξεπουλημένοι γραφειοκράτες που το νέμονται).

Τo Υπουργείο παιδείας λοιπόν, ανέθεσε στην παραπάνω εταιρεία MRB έρευνα στα πλαίσια του καθορισμού της «Εθνικής Στρατηγικής για την Ανώτατη Εκπαίδευση». Η έρευνα χρηματοδοτήθηκε και από το ΕΣΠΑ παρακαλώ. Η έρευνα άπτεται του αντικειμένου των Ανώτατων και Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας τα οποία υπερκαλύπτουν την τεχνογνωσία αλλά και τις απαραίτητες υποδομές ώστε – όπως θα ήταν λογικό – να διεξάγουν αυτά μέσω πχ της δημιουργίας ενός δια-πανεπιστημιακού μηχανισμού, και όχι ο οποιοσδήποτε τυχάρπαστος φαταούλας, την σχετική έρευνα.

Με αυτόν τον τρόπο η έρευνα θα ήταν πληρέστερη και απολύτως αδιάβλητη αλλά και τα ξοδεμένα κονδύλια από το Υπ. Παιδείας θα έμεναν στα Ελληνικά Πανεπιστήμια και δεν θα πήγαιναν (και μάλιστα με συμμετοχή του ΕΣΠΑ) στην τσέπη κάποιου CEO για να αγοράσει καινούργια Porsche. Με αυτόν τον τρόπο το Υπουργείο θα μπορούσε να ανοίξει – έμμεσα – έναν παραγωγικό και ειλικρινή δίαυλο επικοινωνίας και συνεργασίας με την Πανεπιστημιακή Κοινότητα. Όμως τα γελοία ανθρωπάρια που καταστρέφουν την Παιδεία και το Υπουργείο που διοικούν, λειτουργούν όπως οι Καρβουνιαραίοι του Αριστοφάνη: Ντίπ !

Δεν φτάνει αυτό αλλά αν ρίξετε μια βιαστική έστω ματιά στην έρευνα (μπορείτε να την βρείτε όλη εδώ) θα δείτε ότι στην ουσία πρόκειται για ερωτήσεις που καθοδηγούν και κριτήρια που στην ουσία μεθοδεύουν προπαγανδιστική πρακτική.


Άραγε οι καταστροφείς και οι μανδαρίνοι, οι ανάλγητοι Τεχνικοί της Εξουσίας θα κάτσουν ποτέ στο σκαμνί για την ζημιά που κάνουν σε αυτή αλλά και στις γενιές που έρχονται ;
.

Η εκπαίδευση και το «δικαίωμα» του καταναλωτή


Η φιλοσοφία των εκπαιδευτικών αλλαγών, του Κώστα Θεριανού (aristerovima)

Εισαγάγαμε την ανοικτή εγγραφή, η οποία επέτρεψε στα δημοφιλή σχολεία να αναπτυχθούν. Η ανοικτή εγγραφή διεύρυνε τις επιλογές των γονιών και εμπόδισε τις τοπικές αρχές να θέτουν όρια στην ανάπτυξη των καλών σχολείων προκειμένου να κρατήσουν αποτυχημένα σχολεία ανοικτά. Ουσιώδες στοιχείο της μεταρρύθμισης μας ήταν η χρηματοδότηση του σχολείου ανά μαθητή, δηλαδή τα χρήματα που διέθετε το κράτος σε κάθε μαθητή τον ακολουθούσαν όποιο σχολείο και αν επέλεγε να παρακολουθήσει. Με αυτό τον τρόπο, οι γονείς ψήφιζαν ανάλογα με το σχολείο που επέλεγαν για το ποιο σχολείο είναι καλό. Το καλό σχολείο κέρδιζε μαθητές. Το κακό σχολείο θα έπρεπε ή να βελτιωθεί ή να κλείσει. Έτσι, προχωρήσαμε σε μια δημόσια μορφή εκπαιδευτικού κουπονιού.

M. Thatcher, The Downing Street Years, London: Harper Collins, p. 591.


Τόσο τα κουπόνια όσο και τα αναλυτικά προγράμματα των επιλογών στηρίζονται στην αντίληψη του μαθητή και του γονιού ως καταναλωτή.

Η κατανάλωση δεν είναι «δικαίωμα», όπως προσπαθεί να μας πείσει ο κυρίαρχος λόγος. Δικαίωμα είναι η τροφή, η στέγαση, η εργασία, η πρόσβαση σε δημόσια αγαθά (σχολεία, νοσοκομεία) κ.λπ. Η κατανάλωση είναι δραστηριότητα. Για αυτό και ανάμεσα στο δικαίωμα του υπάλληλου να καθίσει την Κυριακή και στην δυνατότητα του καταναλωτή να ψωνίσει, η αριστερά επέλεγε και επιλέγει πάντα το πρώτο! Διότι το δικαίωμα υπερισχύει της δραστηριότητας.

Η ίδια αντίληψη περί δικαιώματος στην κατανάλωση διαχέεται και στις νέες εξαγγελίες για τα κουπόνια (vouchers) στην δια βίου μάθηση και στα αναλυτικά προγράμματα με πολλές επιλογές στο σχολείο.
Μέσω αυτών περνάει η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Ο όρος ιδιωτικοποίηση (privatization) χρησιμοποιείται προκειμένου να περιγράψει την απόδοση στον ιδιωτικό τομέα διαφόρων επιχειρήσεων όπως οι σιδηρόδρομοι, οι τηλεπικοινωνίες, η παραγωγή και διανομή ηλεκτρικής ενέργειας, νερού, φωταερίου, οι υπηρεσίες αποχέτευσης.

Στην περίπτωση του εκπαιδευτικού συστήματος δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε το φαινόμενο της παραχώρησης σχολικών μονάδων σε ιδιώτες. Αλλάζει ο τρόπος χρηματοδότησης της εκπαίδευσης. Ο καταναλωτής (δηλαδή ο μαθητής) λαμβάνει κουπόνια τα οποία εξαργυρώνει στο σχολείο της αρεσκείας του. Έτσι, η κοινωνία των πολιτών μετατρέπεται σε κοινωνία των καταναλωτών. Δεν χρειάζεται να διεκδικήσεις ένα καλύτερο σχολείο. Πήγαινε με το κουπόνι σου στο δίπλα που σου αρέσει καλύτερα. Σαν το σλόγκαν γνωστού τηλεπαιχνιδιού: «ό,τι δεν σας αρέσει, αλλάξτε το!».

Όμως, η πραγματικότητα έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι στους γονείς που είχαν μαγευτεί από τις σειρήνες της αγοράς. Η θεωρία είναι γκρίζα, το δέντρο της ζωής είναι αειθαλές γράφει ο Γκαίτε. Τα σχολεία αποδείχθηκαν ότι δεν ήταν … κορόιδα. Απέφευγαν να γράψουν παιδιά μεταναστών, παιδιά γονιών με χαμηλό μορφωτικό κεφάλαιο, οτιδήποτε θα χαλούσε την εικόνα τους. Και βρέθηκαν έτσι πολλοί καταναλωτές της εκπαίδευσης με τα κουπόνια στα χέρια και με το δικαίωμα να επιλέξουν οποιοδήποτε σχολείο τους αρέσει… χωρίς κανένα σχολείο!

Τα προγράμματα των επιλογών εξυπηρετούν δύο στόχους: την διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών και την διάλυση… του μυαλού των μαθητών. Χωρίς ιστορία, χωρίς φιλοσοφία, έξω από κάθε πλαίσιο αναφοράς και οποιαδήποτε «απεχθής» για το μεταμοντερνισμό μεγάλη αφήγηση, θρυμματίζονται οι όροι αντίληψης της παραγωγής της γνώσης και της σχέσης της γνώσης με την πραγματικότητα. Αλλά σε αυτό θα επανέρθουμε μόλις ανακοινώσει το υπουργείο τα νέα αναλυτικά προγράμματα.
.

Το ΚΚΕ πολιτικά ανήθικο και συνειδητά αντιλαϊκό


Θα είδατε φαντάζομαι τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις που αφορούν την τρέχουσα διάταξη του λεγόμενου «εκλογικού σώματος». Πέρα από το 45% περίπου των ανθρώπων που δεν συμμετέχουν στην δήθεν δημοκρατική φιέστα των εκλογών της Κοινοβουλευτικής μας Ολιγαρχίας, που είναι ένα καθ’ αυτό σοβαρό εύρημα, υπάρχει και μια άλλη αποτύπωση που είναι διαχρονική και που καλό είναι να την θυμόμαστε καμιά φορά. Μιλώ για την κατανομή των ποσοστών της αριστεράς ή αυτού που θεωρούμε ως αριστερά σήμερα, δηλαδή το Κομμουνιστικό κόμμα, τον ΣΥΝ/ΣΥΡ, τους Οικολόγους Πράσινους και την Δημοκρατική Αριστερά. Το συνολικό ποσοστό αυτών των δυνάμεων είναι περίπου 25% των εχόντων την πρόθεση να ψηφίσουν. Ποσοστό που προσομοιάζει προκλητικά και ίσως αναπόφευκτα με το πραγματικό ποσοστό που αντιπροσωπεύει η αριστερά στην κοινωνίας μας και που μόνον ο μεγάλου διαμετρήματος και μετριοπαθής αριστερός ηγέτης Ηλίας Ηλιού κατάφερε να προσεγγίσει, αντιπροσωπεύοντας γνήσια την Ελληνική κοινωνία.

Δεν θα αναφερθώ σε επί μέρους ποσοστά (αυτό του Κομμουνιστικού κόμματος νομίζω είναι της τάξης του 12%), υπογραμμίζω απλώς την πολυδιάσπαση, που φαντάζει ακόμη ποιο δραματική αν αναλογιστούμε και τις δύσκολο να εκτιμηθούν με ακρίβεια, δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Για την πολυδιάσπαση αυτή που εμφανίζεται σε μια περίοδο που οι Έλληνες πολίτες χρειάζονται όσο ποτέ την καταλυτική κοινωνική επίδραση της αριστεράς, ευθύνονται βέβαια πολλοί και πολλά. Ευθύνονται πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, ιστορικές συγκυρίες και κόμματα. Περισσότερο όμως από όλους και όλα ευθύνη φέρει η ακαμψία και η χωρίς όρια πολιτική και κοινωνική αλαζονεία του σκληρού πυρήνα της παραδοσιακής αριστεράς. Του πυρήνα, λέγε με ΚΚΕ, που είναι αφ’ ενός προσκολλημένος σε ιδεολογικά και οργανωτικά ζόμπι της ιστορίας και αφ’ ετέρου αντιμετωπίζει αφ’ υψηλού και εχθρικά κάθε άλλη φωνή, κάθε διαφορετική προσέγγιση, κάθε σύγχρονη δύναμη προόδου. Αυτό είναι πολιτικά ανήθικο.

Ο σκοταδιστικός και φοβικός αυτός χαρακτήρας της παραδοσιακής αριστεράς, λέγε με ΚΚΕ, βρίσκει το μέγιστό του όταν αντιμετωπίζει συμπεριφορές και δράσεις πολιτών που έχουν πρωταρχικά κοινωνικό και δευτερευόντως πολιτικό υπόβαθρο (έτσι εννοώ, προς το παρόν, αυτό που λέμε Κοινωνία των Πολιτών). Έτσι έγινε με την προσπάθεια των κατοίκων της Κερατέας όπου η Ζαχαριάδηδες έλαμψαν δια της απουσίας τους, έτσι έγινε - αρχικά - και με το κίνημα των πολιτών που στράφηκε κατά των διοδίων σε όλη την χώρα. Αυτό είναι συνειδητά αντιλαϊκό.

Όμως ειδικά για το κίνημα των διοδίων πρέπει να σημειωθεί η απροκάλυπτη ιδιοτέλεια, ο καταχθόνιος σφετερισμός που επιχειρείται από τα αραχνιασμένα μυαλά του Περισσού. Την απόπειρα αυτή, για να θυμηθώ τα φοιτητικά μου χρόνια, θα την ονόμαζα με μια λέξη: καπέλωμα. Τα απομεινάρια του πλέον σκοτεινού σταλινισμού μαθημένα στην ίντριγκα αφού για χρόνια δεν ήξεραν ποιος διοικεί το κόμμα τους, αυτοί οι ίδιοι ή η Ασφάλεια, έβαλαν στο μάτι την μαζικοποίηση του κινήματος των διοδίων αποσκοπώντας σε ψηφαλάκια, δηλαδή σε στενά κομματικά οφέλη στην πλέον χυδαία εκδοχή τους. Οι «αριστεροί» αυτοί γνωρίζουν καλά ότι μια τέτοια κίνηση, μια πιθανή επιτυχία δηλαδή του καπελώματος, θα είχε καταστροφικές επιπτώσεις στο ίδιο το κίνημα των διοδίων χρωματίζοντάς το άγαρμπα και μονόπαντα. Παρόμοια απόπειρα έκανε και το «κόμμα» του πρώην διαφημιστή, από εκεί θα την αντέγραψαν φαίνεται.

Η ενέργεια αυτή χαρακτηρίζει το ψευδεπίγραφο κόμμα που εφηύρε την πολιτικά ιδιοτελή συνεργασία με την δεξιά. Η ενέργεια αυτή εμπεριέχει συνάμα και τις δύο ιδιότητες που προανέφερα: είναι συνειδητά αντιλαϊκή και πολιτικά ανήθικη.

Ψυχή Βαθιά !
.

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Ιστορικό ψήφισμα του Δήμου Θεσσαλονίκης


Ψήφισμα 14ης Φεβρουαρίου … η πόλη ξανα-ξυπνά !

« Εδώ και 21 ημέρες 50 μετανάστες που ζουν και εργάζονται για χρόνια στη χώρα μας ξεκίνησαν απεργία πείνας στο ΕΚΘ, γιατί στερούνται τα στοιχειώδη νομιμοποιητικά έγγραφα παραμονής τους στη χώρα μας, όχι με δική τους ευθύνη, αλλά λόγω της μεταναστευτικής πολιτικής που ασκούν οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια.

Με την υπογραφή μάλιστα της συνθήκης ΔΟΥΒΛΙΝΟ 2 δόθηκε η χαριστική βολή στο δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης των μεταναστών στις χώρες της Ε.Ε. με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν στη χώρα μας – χώρα εισόδου του 90% των μεταναστών στην Ε.Ε.

Οι μετανάστες που ζουν στη χώρα μας αποτέλεσαν και αποτελούν έναν από τους βασικούς πυλώνες στους οποίους στηρίχθηκε η όποια ανάπτυξή της. Ταυτόχρονα, κατά παράβαση κάθε έννοιας εργατικού δικαίου, ήταν και είναι τα πρώτα θύματα της «μαύρης» εργασίας, με αποτέλεσμα να στερούνται τα Ασφαλιστικά Ταμεία μια σοβαρή πηγή εσόδων.

Το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης, μιας πόλης με «πολύχρωμο» διαχρονικά πληθυσμό, ένα «χωνευτήρι πολιτισμών», εκφράζει την αλληλεγγύη του στον αγώνα των απεργών πείνας. Έναν αγώνα για αξιοπρεπή ζωή και για το αυτονόητο δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης των ανθρώπων, σε έναν κόσμο που τα κερδοσκοπικά κεφάλαια κινούνται ανεξέλεγκτα με ταχύτητα ηλεκτρικού ρεύματος.

Καλούμε την Κυβέρνηση να προχωρήσει στη νομιμοποίησή τους, αποσυνδέοντας την ανανέωση της άδειας παραμονής τους από την ύπαρξη ορισμένου αριθμού ενσήμων, σε συνθήκες μάλιστα καλπάζουσας ανεργίας, ώστε να μην μεταπίπτουν από το καθεστώς της νομιμότητας στο καθεστώς της παρανομίας, εξαιτίας της απροθυμίας των εργοδοτών τους να καταβάλουν τις προβλεπόμενες από τη νομοθεσία ασφαλιστικές εισφορές ».
.

Transfiguration


Transfiguration, Raphael 1520

Και επειδή στην ζωή δεν υπάρχει μόνο η πολιτική, παραθέτω ένα κείμενο που δείχνει πως ένα από τα πλέον φωτεινά μυαλά όλων των εποχών ερμήνευσε τον πίνακα του Ραφαήλ «Μεταμόρφωση».

« Στην Μεταμόρφωσή του (ο Ραφαήλ), στο κάτω μέρος του πίνακα, με το δαιμονισμένο παιδί, τους απελπισμένους βαστάζους, τους αμήχανους γεμάτους αγωνία, νεαρούς μαθητές, φαίνεται ν’ αντανακλά την αιώνια πρωταρχική οδύνη, το μοναδικό βάθος της ύπαρξης. Το φαινόμενο είναι εδώ μια αντανάκλαση της αιώνιας αντίφασης, μητέρας των πραγμάτων. Όμως αυτή η επιφάνεια αναπνέει, σαν άρωμα αμβροσίας, έναν άλλο φαινομενικό κόσμο, ένα όραμα που δεν το βλέπουν οι αιχμάλωτοι της πρώτης φαινομενικότητας: μια αστραφτερή πτήση που πλανάται μέσα στην πιο καθαρή μακαριότητα, σ’ ένα στοχασμό ελεύθερο από κάθε πόνο, και που ακτινοβολεί με ορθάνοιχτα τα λαμπερά της μάτια. Αυτό που αποκαλύπτεται σε μας, με τον υψηλό συμβολισμό της τέχνης, είναι ο συνδυασμός του απολλώνιου κόσμου της ομορφιάς με την υπόγεια βάση του, την τρομερή φρόνηση του Σειληνού … »

(Φρειδερίκος Νίτσε, Η Γέννηση της Τραγωδίας, Κάκτος, σελ. 65)
.

Αναδιευθέτηση = Rearrangement


Διάβασα πολλές αναλύσεις για τα γεγονότα στις χώρες λεγόμενου «Αραβικού τόξου», οι περισσότερες από αυτές ενδιαφέρουσες, με λεπτομερή πληροφόρηση και συμπληρωματικά στοιχεία, αποτέλεσαν αφορμή για σκέψεις και συζητήσεις. Τυνησία, Υεμένη, Αίγυπτος αλλά και Μπαχρέιν, Λίβανος και Συρία.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι η εξέγερση των πολιτών, οι διεκδικήσεις για καλύτερη ζωή και γνησιότερη συμπεριφορά των χωρών στην εσωτερική και διεθνή σκηνή, είναι κάτι πολύ θετικό και ελπιδοφόρο. Επειδή όμως, ιδιαίτερα στους περίπλοκους καιρούς που ζούμε, τίποτα δεν είναι όπως αρχικά φαίνεται, καλό είναι να βλέπει κανείς όλες τις πλευρές και να εξετάζει όλες τις παραμέτρους των γεγονότων, αν βέβαια θέλει πραγματικά να ερμηνεύσει αυτό που γίνεται και όχι να παρασυρθεί σε μια πρόσκαιρη συναισθηματική ευφορία που σήμερα θα άγγιζε τα όρια του ασυγχώρητου «πολιτικού λυρισμού».

Είχα πρόσφατα ξαναγράψει για το θέμα στο «Ξύπνημα της Μούμιας» και στο «Μια άλλη ματιά». Αφορμή όμως για την σημερινή ανάρτηση είναι μια σκέψη που με ταλαιπωρεί τελευταία και σχετίζεται με την ανάγκη ανασυγκρότησης των δυτικότροπων και δεξιόστροφων καθεστώτων της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, αυτών δηλαδή που εις βάρος των πολιτών τους και των συμφερόντων των χωρών τους υποστηρίζουν τα συμφέροντα της Δύσης (USA, EU) στην περιοχή.

Χωρίς να είμαι αυτό που λένε «μέσα στα πράγματα» ούτε να διαθέτω εσωτερική πληροφόρηση τύπου wikileaks, έχω την αίσθηση ότι η Δυτική πολιτική έχει από καιρό συνειδητοποιήσει ότι ο καλύτερος τρόπος για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της είναι ο εκσυγχρονισμός και η αναδιευθέτηση των καθεστώτων στις επίμαχες περιοχές, έτσι ώστε αφ’ ενός να προστατευτούν τα καθεστώτα «σκληρού πυρήνα» όπως Σ. Αραβία και Ιορδανία από πιθανές γνήσιες και επικίνδυνες εξεγέρσεις, και αφ’ ετέρου να εδραιωθεί, με ανανεωμένη μακροχρόνια προοπτική, η εγκαθίδρυση νέων, φίλα προσκείμενων οικονομικών κύρια και ύστερα πολιτικών ελίτ στις επίμαχες χώρες, με επίκεντρο φυσικά τον γίγαντα που κοιμάται: την Αίγυπτο. Ούτε επαναστάσεις δηλαδή ούτε πραγματική αλλαγή αλλά ένας τεράστιας έκτασης δυτικός πολιτικός ελιγμός που στοχεύει στον αναγκαίο – εντός ορίων – εκσυγχρονισμό των υποτελών καθεστώτων.

Η είσοδος των χωρών όπως η Τυνησία, η Αίγυπτος ακόμα και το Μπαχρέιν ή η Υεμένη στην παρέα των χωρών που διακυβερνώνται από πολιτικά συστήματα καθαρά Δυτικής κοπής, δηλαδή Κοινοβουλευτικές Ολιγαρχίες με πλήρη λειτουργία των ευνουχισμένων και γι αυτό ψεύτικων δημοκρατικών θεσμών «όπως Αμερική», δεν είναι καθόλου αρνητική προοπτική για την Δύση. Το αντίθετο θα έλεγα: ικανοποιεί, εκφράζει και προστατεύει τα Δυτικά συμφέροντα στην περιοχή με τον καλύτερο και τον πολιτικά και κοινωνικά σταθερότερο τρόπο εξασφαλίζοντας την εξάρτηση και την διαιώνιση της ουσιαστικής καταπίεσης και της απομύζησης των πόρων των χωρών αυτών.

Ας μην ξεχνάμε ότι η κατάργηση της δουλείας δεν έγινε γιατί κάποιους τους πήρε ο πόνος για τους δύστυχους δούλους. Έγινε γιατί ο ανερχόμενος καπιταλισμός συνειδητοποίησε ότι είναι προτιμότερο να ελευθερώσει πληρώνοντας λίγο τον δούλο του, για να αγοράζει ύστερα (ο δούλος) τα προϊόντα που παράγει ο ίδιος στο δεκαπλάσιο.

Επίσης ας μην παραβλέπουμε ότι το καθεστώς Μουμπάρακ στην ουσία δεν έχει αντικατασταθεί ακόμη. Ας μην ξεχνάμε ότι την εξουσία κατέλαβε ο στρατός, ότι στην Αίγυπτο εξακολουθεί να ισχύει κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ότι το σύνταγμα καταλύθηκε και ότι οι πολίτες αποχώρησαν από τις διαδηλώσεις χωρίς καμία απολύτως εγγύηση πολιτικής μεταρρύθμισης. Αντίθετα παρακολουθούμε ένα όλο και περισσότερο αδιαφανές παρασκήνιο να εξυφαίνει την «νέα κατάσταση» στην Αίγυπτο. Μια νέα κατάσταση που ίσως θα προσομοιάζει με τα κοινοβουλευτικά ολιγαρχικά καθεστώτα made in USA/EU αλλά να έχει ελάχιστες ποιοτικές διαφορές από την παλιά.

Ο αποκλεισμός από τις Αιγυπτιακές διαβουλεύσεις γνήσιων προσωπικοτήτων όπως ο Μπαραντέι, η ισχυροποίηση ανθρώπων που πρόσκεινται αναφανδόν στο Εβραίικο λόμπι, η παντελής σιωπή ή ανυπαρξία της αριστεράς αλλά και οι αφελείς από πολλούς εκφραζόμενες ελπίδες ότι οι οπισθοδρομικοί και ακροδεξιοί Αδελφοί Μουσουλμάνοι θα σώσουν την κατάσταση, δεν προμηνύουν τίποτα καλό.
.

Οι Γαλάτες της Αττικής


ΚΕΡΑΤΕΑ: ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΕΙ Η ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ... ( πηγη: antixyta )

Απόσπασμα από την εκδήλωση με θέμα τους αγώνες των κατοίκων ενάντια στους ΧΥΤΑ που διοργανώθηκε στην αίθουσα του συλλόγου τραπεζοϋπαλλήλων (Σίνα 16) τη Δευτέρα 14/2. Οι ομιλητές ήταν από τα συντονιστικά και τις επιτροπές αγώνα Κερατέας, Γραμματικού, Λευκίμμης.

Αυτή είναι η φωνή των κατοίκων της Κερατέας και μας εκφράζει όλους...

δείτε το μέχρι τέλους...

"Βγάλτε στην άκρη τα προσωπικά σας, τις πικρίες σας και βγείτε στον δρόμο...
Θα γιατρευτείτε στον δρόμο..
."

.

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Καστοριάδης - Η ιδέα της επανάστασης


Ζούμε (μιλώ για τις πλούσιες δυτικές κοινωνίες) υπό καθεστώτα φιλελεύθερης ολιγαρχίας, που σίγουρα είναι πολύ προτιμότερα, από υποκειμενική και πολιτική άποψη, απ’ ότι υπάρχει αλλού στον πλανήτη. Τα καθεστώτα αυτά δεν γεννηθήκαν αυτόματα και αυθόρμητα, ούτε από την καλή θέληση των προηγούμενων κυριάρχων στρωμάτων, αλλά μέσω κοινωνικό-ιστορικών κινημάτων πολύ πιο ριζοσπαστικών, των οποίων είναι κατάλοιπα ή υποπροϊόντα (η Γαλλική επανάσταση είναι ένα παράδειγμα).

Τα κινήματα αυτά τα ίδια θα ήταν αδύνατα, αν δεν είχαν συνοδευτεί από την ανάδυση (‘αποτέλεσμα’ συγχρόνως και ‘αίτιο’) ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου άτομου, ας πούμε, για να πάμε γρήγορα, του δημοκρατικού ατόμου: πράγμα που συνιστά τη διάφορα ανάμεσα σ’ έναν αγρότη του Παλαιού καθεστώτος και σε έναν Γάλλο πολίτη της σήμερον, ανάμεσα σ’ έναν υπήκοο του τσάρου και σε έναν Άγγλο ή Αμερικανό πολίτη.

Δίχως αυτό τον τύπο ατόμου, ακριβέστερα δίχως έναν αστερισμό τέτοιων τύπων… η φιλελεύθερη κοινωνία δε μπορεί να λειτουργήσει. Μου φαίνεται τώρα πρόδηλο ότι η σημερινή κοινωνία δεν είναι πια ικανή να τους αναπαράγει. Παράγει ουσιαστικά πλεονέκτες, φρουρούμενους και κομφορμιστές…

…Ο τύπος του ανθρώπου με την ανεξάρτητη κρίση και το ενδιαφέρον για τα ζητήματα γενικής εμβέλειας… επαναμφισβητειται σήμερα. Δεν λέω ότι έχει εξαφανιστεί πλήρως. Αλλά αντικαθίσταται βαθμιαία και γρήγορα από έναν άλλο τύπο ατόμου, επικεντρωμένο στην κατανάλωση και στην απόλαυση, απαθή μπροστά στις γενικές υποθέσεις, κυνικό στη σχέση του με την πολιτική, τις περισσότερες φόρες ηλιθίως επιδοκιμάζοντα και κομφορμιστή. Δεν βλέπουμε ότι ζούμε σε μια εποχή βαθιού και γενικευμένου κομφορμισμού…

…Πρέπει να διερωτηθούμε (πράγμα που δεν κάνουν οι υμνωδοί του περιρρέοντος ψευδό-ατομικισμού) ποιου τύπου κοινωνίας μπορεί να είναι φορέας ο σύγχρονος άνθρωπος; Σε τι θα επέτρεπε η ψυχολογική του δομή στους δημοκρατικούς θεσμούς να λειτουργήσουν; …ποιο είναι το όραμα του για το μέλλον της κοινωνίας; Όλα αυτά σχηματίζουν μια μάζα δίχως μπούσουλα, που ζει μέρα με τη μέρα, δίχως ορίζοντα ― όχι μια κριτική-ανακλαστική / στοχαστική συλλογικότητα…

…Οι σημερινοί πολιτικοί θεσμοί δεν έχουν μήπως ως υλικότητα να απομακρύνουν τους πολίτες από τις δημοσιές υποθέσεις και να τους πείσουν ότι είναι ανίκανοι να ασχολούνται με αυτές; Καμιά σοβαρή ανάλυση δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα καθεστώτα που αυτοανακηρύσσονται δημοκρατικά είναι στην πραγματικότητα αυτό που κάθε κλασικός πολίτικος φιλόσοφος θα ονόμαζε καθεστώτα ολιγαρχίας.

Ένα ισχνότατο στρώμα της κοινωνίας κυριαρχεί και κυβερνά. Διαλέγει τους διαδόχους του. Ασφαλώς είναι φιλελεύθερο (περισσότερο ή λιγότερο…) και επικυρώνεται κάθε πέντε ή επτά χρονιά από την ψήφο του λαού. Αν το κυβερνών κλάσμα αυτής της ολιγαρχίας υπερβάλλει πολύ, θα αντικατασταθεί ― από το άλλο κλάσμα της ολιγαρχίας, που είναι ολοένα και περισσότερο όμοιο με το πρώτο. Εξ ου και η εξαφάνιση κάθε πραγματικού περιεχομένου μέσα στην αντίθεση της ‘αριστεράς’ και της ‘δεξιάς’. Το απίστευτο κενό των σημερινών πολιτικών λόγων αντικατοπτρίζει αυτήν την κατάσταση, όχι γενετικές μεταλλαγές…

…Αύτη η ιδία η κοινωνία στην οποία ζούμε διακηρύσσει αρχές ― ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη ― τις οποίες παραβιάζει ή εκτρέπει και παραμορφώνει κάθε μέρα. Λέω ότι η ανθρωπότητα μπορεί να κάνει καλύτερα πράγματα, ότι είναι ικανή να ζήσει κάτω από μια άλλη κατάσταση, την κατάσταση της αυτοκυβέρνησης. Υπό τις συνθήκες της σύγχρονης εποχής, οι μορφές της αυτοκυβέρνησης μένουν ασφαλώς να βρεθούν, καλύτερα: να δημιουργηθούν…

.

Φάτε το μέλλον


( ένα σύντομο άρθρο του Paul Krugman στους New York Times που μάλλον φωτογραφίζει τα πολιτικά ήθη και έθιμα των όψιμων «ρεπουμπλικάνων» της δικής μας πράσινης κυβέρνησης του πράσσειν αλόγως )

Την περασμένη Παρασκευή, οι Ρεπουμπλικάνοι κατέθεσαν στη Βουλή των Αντιπροσώπων την πρότασή τους για άμεσες περικοπές στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό. Αντίθετα από ό,τι συνηθίζουν δεν συνόδευσαν την πρόταση με ένα «πιασάρικο» σύνθημα. Έτσι θα ήθελα να προτείνω ένα που ταιριάζει στην περίσταση: Φάτε το μέλλον.

Θα εξηγήσω τί εννοώ σε ένα λεπτό. Πρώτα, ας μιλήσουμε λίγο για τον δίλημμα το οποίο αντιμετωπίζουν οι Ρεπουμπλικάνοι.
Τα στελέχη αυτού του κόμματος αρέσκονται να ισχυρίζονται ότι οι ενδιάμεσες εκλογές τους έδωσαν την εντολή για μεγάλες περικοπές στις κυβερνητικές δαπάνες. Κάποιοι από εμάς πιστεύουμε ότι οι εκλογές δεν είχαν τόσο να κάνουν με τις δαπάνες, όσο με την σταθερά υψηλή ανεργία, αλλά όπως και αν έχει το πράγμα, αυτό που έχει σημασία να καταλάβουμε είναι ότι αν και πολλοί ψηφοφόροι λένε ότι θέλουν λιγότερες δαπάνες, φαίνεται ότι αυτό που θέλουν στην πραγματικότητα είναι να μειωθούν οι δαπάνες για τους άλλους.

Αυτό είναι το δίδαγμα από μια νέα δημοσκόπηση του Pew Research Center, στην οποία αμερικανοί ερωτήθηκαν αν τάσσονται υπέρ ή κατά της μείωσης των δαπανών σε διάφορους τομείς. Φαίνεται λοιπόν ότι θέλουν μεγαλύτερες, όχι μικρότερες, δαπάνες για τα περισσότερα πράγματα, όπως για την Παιδεία και την Υγεία. Και είναι διχασμένοι 50-50 όσον αφορά στις δαπάνες για τα επιδόματα προς τους ανέργους και - έκπληξη - για την άμυνα.
Το μόνο πράγμα που είναι σαφές ότι επιθυμούν να μειωθεί είναι η εξωτερική βοήθεια, η οποία οι περισσότεροι αμερικανοί πιστεύουν, λανθασμένα, ότι αποτελεί μεγάλο μέρος του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού.

Ποιά είναι η απάντηση που προτείνουν οι Ρεπουμπλικάνοι; Θυσιάστε το μέλλον για άμεση ικανοποίηση στο παρόν. Επικεντρώστε τις περικοπές σε προγράμματα τα οφέλη των οποίων δεν είναι άμεσα. Το τίμημα που θα πληρώσουμε στο τέλος θα είναι τεράστιο - αλλά προς το παρόν, η εκλογική τους βάση θα είναι ευχαριστημένη.

Σε έναν καλύτερο κόσμο, οι πολιτικοί θα μιλούσαν στους ψηφοφόρους σαν να ήταν ενήλικες. Θα τους εξηγούσαν ότι για να επιλυθεί το μακροπρόθεσμο πρόβλημα του ελλείμματος στον προϋπολογισμό θα χρειαστούν δύο πράγματα: να μειωθεί το κόστος για τις υπηρεσίας υγείας και να αυξηθούν, ρεαλιστικά, οι φόροι για να χρηματοδοτηθούν τα προγράμματα τα οποία επιθυμούν πραγματικά οι αμερικανοί.

Αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι δεν μπορούν φυσικά να το πουν αυτό: αρνούνται να παραδεχθούν ότι μπορεί να υπάρξει έστω και μία φορά ανάγκη για αύξηση των φόρων. Και έτσι έπρεπε να βρουν κάτι σαν την πρόταση της Παρασκευής, ένα σχέδιο που θα εξοικονομήσει εξαιρετικά λίγα χρήματα στο παρόν και θα κάνει πολύ μεγάλο κακό στο μέλλον.

πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
.

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Και την Ακρόπολη και τις παραλίες και τα βουνά και την ψυχή μας


Eίδες να μαδάνε την κότα και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα;
Έτσι πάει το έθνος”».
Διονύσιος Σολωμός

Εάν το Δημόσιο πουλούσε σήμερα το σύνολο των άμεσων συμμετοχών που διατηρεί σε εισηγμένες στο Χρηματιστήριο Αθηνών επιχειρήσεις θα εισέπραττε περίπου 6,4 δισ. ευρώ.

ΟΤΕ
592,8
ΟΠΑΠ
1680
ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
595
ΔΕΗ
1470
ΕΛΠΕ
804
ΕΥΔΑΠ
324
ΕΥΑΘ
112
ΟΛΠ
259
ΟΛΘ
101
ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ
331
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
86,9
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
9,7
ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ(*)
62,1
ALPHA BANK
14,4
6441,9


Τα υπόλοιπα 43,6 δις που ζητάει ο «πρωθυπουργός» μέσω των ανήθικων τοκογλύφων που κουβάλησε στην χώρα μας φαντάζεστε από πού θα βρεθούν;

Απλώς παραθέτω τον πίνακα για να βοηθήσω τον εαυτό μου αλλά και τους απειροελάχιστους φίλους που με διαβάζουν να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος των απωλειών και την ουσία των πρωτοφανών «μέτρων» των σαλτιμπάγκων του IMF. Στόχος τους είναι η πλήρης εξαφάνιση της χώρας προς όφελος των δανειστών της. Εν τω μεταξύ η επιτόπια οικονομική ελίτ και τα έξωθεν αφεντικά της … ξερογλείφονται.

(*) Προσέξτε επίσης την συνολική συμμετοχή του Δημοσίου στην ΤτΕ. Το Δημόσιο κατέχει σήμερα το 9,5% της Τράπεζας. Τόσο «ελληνική» είναι η Τράπεζα της Ελλάδος. Ψάξτε να βρείτε ποιοι και πως κατέχουν τα υπόλοιπα, εγώ δεν τα κατάφερα να βγάλω άκρη.
.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails