Επιστρέφοντας πριν λίγους
μήνες από το σπίτι μου στην Αίγινα, βρήκα μέσα στο καράβι τον Κωστή Χατζηδάκη.
Εντελώς αυθόρμητα και μπροστά σε πολλούς επιβάτες του είπα: μα καλά έχετε το
θράσος να κυκλοφορείτε ανάμεσά μας;
Αντί απάντησης πήρα ένα
έκπληκτο, πολύ φοβισμένο βλέμμα κι ένα χαμηλωμένο κεφάλι. Λίγο αργότερα
ψάχνοντας και οι δύο για θέση τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν πάλι και τη στιγμή
εκείνη αισθάνθηκα κυριολεκτικά οίκτο γιατί κατάλαβα πως ο άνθρωπος αυτός, παρά τους
φίλους ή τους σωματοφύλακές του, ήταν ντροπιασμένος και φοβισμένος…
Αυτοί οι σαλτιμπάγκοι λοιπόν,
αυτοί οι πιερότοι της πολιτικής σαν τον Χατζηδάκη,
τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη, τον Λοβέρδο και τους λοιπούς, λυμαίνονταν με την
ιδιοτέλεια (αν όχι την προσωπική οπωσδήποτε την ταξική) και την ανικανότητά τους
τον τόπο αυτό για χρόνια ολόκληρα. Η πρακτική της νέας κυβέρνησης είναι εκ
διαμέτρου αντίθετη από τις δικές τους αλλά αυτοί εξακολουθούν να κάνουν
μικροπολιτική περί ‘εργαλειοθήκης’ και ‘70%’ που ουδέποτε υποστηρίχτηκαν.
Ψεύτες και δημαγωγοί.
Το περιορισμένο και περαστικό
ελπίζω ατύχημα είναι πως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι της κυβέρνησης, μη
αντέχοντας ίσως την ίδια τους την επιτυχία, άφησαν ήδη αιχμές αρνητικές για την
ίδια την δική τους κυβέρνηση. Πρωταγωνιστής ο γνωστός ανυποψίαστος που αγωνιά
φαίνεται στην προσπάθειά του να διατηρήσει τη συρρικνούμενη κομματική του
πελατεία και μιλά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Για μια φορά ας συγκρατηθούν…
Για μια φορά!
