Στην σημερινή επιφυλλίδα της Καθημερινής διάβασα ένα σχετικά εκτεταμένο κείμενο του καθηγητή και φιλόσοφου Χρήστου Γιανναρά. Κανονικά δεν διαβάζω κείμενα του κου Γιανναρά αλλά την συγκεκριμένη ώρα είχα το χρόνο και την περιέργεια …
Είπα ότι δεν διαβάζω κείμενα του κου Γιανναρά και δεν μετάνιωσα ούτε και όταν τελείωσα το διάβασμα της σημερινής επιφυλλίδας του …
Ένα κείμενο που κινείται στα πλαίσια της εμπάθειας, ένα κείμενο που κινείται στις παρυφές της απροκάλυπτης πολιτικής προτίμησης , ένα κείμενο αρνητικό και αδιέξοδο !
Τα πομπώδη γλωσσικά οικοδομήματα και η ομιχλώδης εμμονή στα ‘εθνικά θέματα’ μου είναι πραγματικά πολύ μα πάρα πολύ κουραστικά. Αποτελούν πλέον ενοχλητικά κλισέ λες και κάποιοι – και μόνο αυτοί – έχουν δοτή από το ‘θείο’ – ευαισθησία για την χώρα, το χώμα, το νερό και τον αέρα που αναπνέουμε …
Μόνο κακή αίσθηση για το σοσιαλεπώνυμο (sic) κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ καμία λέξη για τα ‘άλλα’ … ξέχασε φαίνεται ο κος καθηγητής ότι είναι ο εφευρέτης του – πολύ πετυχημένου – τίτλου ‘γελοιώδης συναγερμική απόφυση’ για το τέταρτο κόμμα της Ελληνικής Βουλής, επίσης μοναδική λέξη και για το δεύτερο (και καταϊδρωμένο) κόμμα η έκφραση του ευσεβούς πόθου διάλυσής του …
Είπα ότι δεν διαβάζω κείμενα του κου Γιανναρά και δεν μετάνιωσα ούτε και όταν τελείωσα το διάβασμα της σημερινής επιφυλλίδας του …
Ένα κείμενο που κινείται στα πλαίσια της εμπάθειας, ένα κείμενο που κινείται στις παρυφές της απροκάλυπτης πολιτικής προτίμησης , ένα κείμενο αρνητικό και αδιέξοδο !
Τα πομπώδη γλωσσικά οικοδομήματα και η ομιχλώδης εμμονή στα ‘εθνικά θέματα’ μου είναι πραγματικά πολύ μα πάρα πολύ κουραστικά. Αποτελούν πλέον ενοχλητικά κλισέ λες και κάποιοι – και μόνο αυτοί – έχουν δοτή από το ‘θείο’ – ευαισθησία για την χώρα, το χώμα, το νερό και τον αέρα που αναπνέουμε …
Μόνο κακή αίσθηση για το σοσιαλεπώνυμο (sic) κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ καμία λέξη για τα ‘άλλα’ … ξέχασε φαίνεται ο κος καθηγητής ότι είναι ο εφευρέτης του – πολύ πετυχημένου – τίτλου ‘γελοιώδης συναγερμική απόφυση’ για το τέταρτο κόμμα της Ελληνικής Βουλής, επίσης μοναδική λέξη και για το δεύτερο (και καταϊδρωμένο) κόμμα η έκφραση του ευσεβούς πόθου διάλυσής του …
Γιατί άραγε ; μήπως έτσι θα δοθεί η ευκαιρία στους ‘πραγματικούς Έλληνες’ να εκφράσουν τα γούστα την ιδεολογία και την ετερότητα (sic) της πρότασής τους περί πολιτισμού ; Έλληνες από αυτούς που ‘εντάχθηκαν σε οικογένεια’, που πήγαν σχολειό (όχι σχολείο), έλληνες από αυτούς που 'έζησαν την εκκλησιά' (όχι εκκλησία);
Αυτό το καλά κρυμμένο αλλά διαφανές πλέον και χιλιοειπωμένο ‘πατρίς – θρησκεία – οικογένεια’ δεν κουράζει – επί τέλους - τον κο καθηγητή ; Εμάς πολύ ! μα πάρα πολύ !
.