(το παρακάτω κείμενο αφιερώνεται
σε ένα φίλο μου και σε όλα τα νέα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ, κάποια λόγια αφορούν πολύ
ειδικές καταστάσεις και θα φανούν ακατανόητα, όμως τα υπόλοιπα ίσως αξίζουν
κάτι)
Κι όμως αγαπητά μέλη. Δεν
«είμαστε κυβέρνηση». Είμαστε μια τοπική οργάνωση που έχει σαν πρωταρχικό στόχο
την εσωτερική της συνέπεια με τις αρχές του κόμματος και της αριστεράς καθώς
και τη σύνδεση του κόμματος με την τοπική κοινωνία.
Το ανεύθυνο ανακάτεμα ροζ
ιστοριών σε ένα απλό ζήτημα δεοντολογίας (από άτομο που καυχάται για την μακρά
ιστορία του στην αριστερά…) και τα θριαμβικά ξεσπάσματα για αλάτια, πρέζες και
τέζες δεν οδηγούν τις οργανώσεις σε σωστή κατεύθυνση. Είμαι πιά σε θέση να
γνωρίζω καλά πως η αβάσταχτη ελαφρότητα που συναντάται εδώ συναντάται δυστυχώς
και αλλού. Συχνά. Πολύ συχνά.
Οι ποντικοί που χρησιμοποιούν
ύβρεις αντί για επιχειρήματα και μίσος αντί για κατανόηση κρύβονται στο
σκοτάδι. Έτσι όμως κάνουν οι ποντικοί. Η συμπεριφορά τους και η διαλυτική τους δράση,
όπως μας ενημέρωσαν, θα αντιμετωπισθούν «εν ευθέτω χρόνω» …
Οι πολίτες, μη έχοντας καμία
άλλη διέξοδο, υποστήριξαν και ενίσχυσαν το ΣΥΡΙΖΑ έτσι ώστε σήμερα να έχει
σχηματίσει μια από τις θετικότερες, την θετικότερη ίσως, κυβέρνηση στην ιστορία
της χώρας. Η καπηλεία που επιχειρείται από τους κομματανθρώπους αυτής της
συμπεριφοράς των πολιτών είναι κυριολεκτικά αηδιαστική. Ανεξάρτητα όμως από
αυτό, η υποστήριξη είναι στην ουσία της ψηφοδοτική και η ενίσχυση αναθετική.
Και πάνω από όλα, η νεολαία εξακολουθεί να απουσιάζει. Περιέργως αυτή η
εκκωφαντική απουσία των νέων δεν φαίνεται να ανησυχεί κανέναν από τους
καρεκλοκένταυρους του κομματικού μηχανισμού (ένα πολύ μικρό σχόλιο για αυτό
είχα στείλει την Τρίτη, 27 12ου )
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το αριστερό κόμμα
που κατ’ εξοχήν συγκεντρώνει το πολιτικοποιημένο και οργανωμένο τμήμα της
νεολαίας βρέθηκε να αντιπροσωπεύει κάπου μισό στα εκατό του εκλογικού σώματος.
Λιγότερο από 30.000 άτομα στις κάλπες. Γιατί άραγε; Μήπως έκατσε κανείς στο
πεζοδρόμιο, αποστασιοποιημένος από φωνές λάβαρα και αυτοκόλλητα (διότι με αυτά
‘σπάμε το φόβο, και ενώνουμε τον κόσμο’…) για να δει, κοιτάζοντας το πλήθος, το
μέσο όρο ηλικίας στις πορείες; Μάλλον όχι. Η προτεραιότητα είναι από ότι
φαίνεται να χτίζει ο κάθε ένας και η κάθε μία το κομματικό τους κουκούλι και να
αποκρούουν με την ισχύ του επαΐοντα που είναι «πολλά χρόνια στο κίνημα» κάθε
έκφραση του Άλλου κάθε απειροελάχιστη πιθανότητα για εμφάνιση οτιδήποτε
καινούργιου.
Ναι, πρόκειται για μεγάλη νίκη
και ναι «είμαστε κυβέρνηση». Η κυβέρνηση αυτή, με ημερομηνία λήξης που ορίζεται
από τους όρους λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας, έχει ως μέγιστο στόχο μια
φωτισμένη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση. Αυτός είναι ο μέγιστος στόχος. Δεν λέω
πως είναι λίγο, γιατί οι επιπτώσεις στις ζωές των πολιτών θα είναι θετικές και
δεν μπορούν να αγνοηθούν. Είναι πολύ, πάρα πολύ και μακάρι να επιτευχθεί.
Πρέπει όμως να είναι κατανοητό και να μην κρύβεται κάτω από το χαλί πως ο
μέγιστος στόχος είναι αυτός: Φωτισμένη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση. Ακόμα κι
αν στην πλάστιγγα της ιστορίας προστεθεί το βάρος της Ισπανίας, όσο η αριστερά
παραμένει ανύπαρκτη στις παραδοσιακές ηγέτιδες (εννοώ πολιτιστικά, οικονομικά
και πολιτικά) χώρες της Ευρώπης -την Γαλλία και την Γερμανία- το τοπίο δεν
πρόκειται να αλλάξει. Ας μην το περιπλέξω με αναφορές στην απέναντι πλευρά του
Ατλαντικού.
Δεν είμαι θεωρητικός. Η
παιδεία και τα νοητικά μου όρια με τοποθετούν στην κατηγορία του εμπειριστή,
γνωρίζω όμως πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάω. Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτά
είναι τα περιθώρια. Όσες παραβολές κι αν χρησιμοποιήσουμε με κερατάδες,
μοιχαλίδες, αλάτια και πρέζες δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτό το
πλαίσιο.
Ποιός είναι ο ρόλος λοιπόν των
τοπικών οργανώσεων; Δεν είναι βέβαια η προσκόλληση στον κεντρικό κομματικό
μηχανισμό «τώρα που γίναμε κυβέρνηση». Είναι η συνέχιση της κοινωνικής πρώτα
και ύστερα πολιτικής δουλειάς μέσα στους πολίτες μέσα στην καρδιά της
λειτουργίας της πόλης. Είναι η σύνδεση των πολιτών με τις αξίες της αριστεράς
μέσα από μια αντίληψη της πραγματικότητας που μας περιβάλει που να διαθέτει
αρχή μέση, τέλος και διαλύει τις παρανοήσεις, τα νοητικά εποικοδομήματα της
προπαγάνδας, τη σύγχυση. Είναι η σύνδεση των πολιτών με τις αξίες της αριστεράς
πρώτα – πρώτα και ύστερα με το κόμμα.
Ύστερα.
Έχω πει και γράψει πάρα πολλές
φορές πως η ηλικία μου και η παρουσία μου στην αριστερά, μου παρέχει τη γνώση
και την εμπειρία που χρειάζεται ώστε να αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολος είναι
αυτός ο δρόμος και πόσο εκτεταμένη σε μεγάλο χρονικό βάθος είναι η προοπτική
του. Αυτός είναι όμως ο δρόμος. Δεν υπάρχει άλλος.
Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ του
προσφέρει κύρος και αίγλη. Το κόμμα έρχεται στο προσκήνιο και εύχομαι να
παραμείνει εκεί όσο περισσότερο γίνεται. Αυτό έχει επιπτώσεις στους πολίτες. Οι
άνθρωποι έρχονται κοντά στο κόμμα, πλησιάζουν την αριστερά με πολλούς τρόπους αλλά
και μέσα από τις τοπικές του οργανώσεις. Οι φίλοι από την Αθήνα και την επαρχία
μου λένε πως εκατοντάδες και χιλιάδες είναι οι συμπληρωμένες φόρμες με
εκδηλώσεις ενδιαφέροντος και αιτήματα για εγγραφή νέων μελών. Η αίγλη της
εξουσίας ίσως… Τι θα κάνουμε με αυτόν τον κόσμο; Θα τον εντάξουμε σε
μικρομέγαλους μηχανισμούς με βαρύγδουπη δομή και ‘όργανα’; Με γραφεία τύπου (sic) και επιτροπές; Θα τον
τοποθετήσουμε μέσα σε μια ιεραρχική δομή τυφλή προς τα πάνω και αλαζονική προς
τα ‘κάτω’; Θα του επιβάλλουμε την αισθητική των ροζ παραβολών ή θα τον
εφοδιάσουμε με το δικό του σακουλάκι με αλάτι; Ο ένας θα ρίχνει αλάτι στην
πλάτη του άλλου για να δούμε ποιος θα φύγει ποιο γρήγορα… Μνηστήρες, όχι για
την Πηνελόπη αλλά για το ποιο ευρύχωρο και το πιο αποτελεσματικό κομματικό
κουκούλι…
Δεν θα προλάβουμε να το δούμε
αγαπητά μέλη. Ούτε καν αυτό. Θα έρθουν, θα μας δουν και θα φύγουν ακολουθώντας
μια παραβολική τροχιά που κάπου κάποτε στη ζωή τους είχε ένα μοναδικό σημείο
επαφής με αυτό που είναι η τυπική decadence κουλτούρα του μέσου όρου μιας
ΟΜ. Από τον πύργο της Βαβέλ έφυγα νύχτα με το ΚΤΕΛ που λέει και η Έφη Θώδη…
Στο επόμενο σημείωμά μου θα
σκεφτώ ώστε να συμπεριλάβω διδακτικές παραβολές με μοιχαλίδες και απατημένους.
Και με πολύ αλάτι. Αλλά χωρίς πρέζα.
