Εθνική Στρατηγική για την Ανώτατη Εκπαίδευση: Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, Το Δημόσιο Τεχνολογικό Ίδρυμα

Είναι τόση η διαφθορά, τόση η εχθρότητα που εκφράζουν οι κρατούντες προς την Κοινωνία αλλά και τόσο βαθιά η υποκρισία τους, ώστε τα λόγια εξανεμίζονται, τα επιχειρήματα χάνουν το νόημά τους και η υπομονή σιγά σιγά εξαντλείται … με ότι αυτό συνεπάγεται.

Γελοίες και ιδιοτελείς προσωπικότητες που πρακτορεύουν εχθρικά προς την Κοινωνία συμφέροντα καταλαμβάνουν στρατηγικές κυβερνητικές θέσεις σε νευραλγικούς τομείς αλλά εμείς, οι Έλληνες πολίτες, χάσκουμε και δεν αντιδρούμε. Τι άραγε περιμένουμε; Τον Γκοντό;

Η αφορμή των γραφομένων είναι η έρευνα της ιδιωτικής εταιρείας MRB που έγινε για το πολύπαθο Υπουργείο Παιδείας (δεν αναπαράγω τον γελοίο τίτλο που σκαρφίσθηκαν οι εξ ίσου γελοίοι και ξεπουλημένοι γραφειοκράτες που το νέμονται).

Τo Υπουργείο παιδείας λοιπόν, ανέθεσε στην παραπάνω εταιρεία MRB έρευνα στα πλαίσια του καθορισμού της «Εθνικής Στρατηγικής για την Ανώτατη Εκπαίδευση». Η έρευνα χρηματοδοτήθηκε και από το ΕΣΠΑ παρακαλώ. Η έρευνα άπτεται του αντικειμένου των Ανώτατων και Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας τα οποία υπερκαλύπτουν την τεχνογνωσία αλλά και τις απαραίτητες υποδομές ώστε – όπως θα ήταν λογικό – να διεξάγουν αυτά μέσω πχ της δημιουργίας ενός δια-πανεπιστημιακού μηχανισμού, και όχι ο οποιοσδήποτε τυχάρπαστος φαταούλας, την σχετική έρευνα.

Με αυτόν τον τρόπο η έρευνα θα ήταν πληρέστερη και απολύτως αδιάβλητη αλλά και τα ξοδεμένα κονδύλια από το Υπ. Παιδείας θα έμεναν στα Ελληνικά Πανεπιστήμια και δεν θα πήγαιναν (και μάλιστα με συμμετοχή του ΕΣΠΑ) στην τσέπη κάποιου CEO για να αγοράσει καινούργια Porsche. Με αυτόν τον τρόπο το Υπουργείο θα μπορούσε να ανοίξει – έμμεσα – έναν παραγωγικό και ειλικρινή δίαυλο επικοινωνίας και συνεργασίας με την Πανεπιστημιακή Κοινότητα. Όμως τα γελοία ανθρωπάρια που καταστρέφουν την Παιδεία και το Υπουργείο που διοικούν, λειτουργούν όπως οι Καρβουνιαραίοι του Αριστοφάνη: Ντίπ !

Δεν φτάνει αυτό αλλά αν ρίξετε μια βιαστική έστω ματιά στην έρευνα (μπορείτε να την βρείτε όλη εδώ) θα δείτε ότι στην ουσία πρόκειται για ερωτήσεις που καθοδηγούν και κριτήρια που στην ουσία μεθοδεύουν προπαγανδιστική πρακτική.

Συμπληρωματική του θέματος είναι και η προηγούμενη ανάρτηση [ Η εκπαίδευση και το «δικαίωμα» του καταναλωτή ] όπως και η [ Αντίδραση της Συσπείρωσης Πανεπιστημιακών στη νέα έρευνα για την Ανώτατη Εκπαίδευση ].

Άραγε οι καταστροφείς και οι μανδαρίνοι, οι ανάλγητοι Τεχνικοί της Εξουσίας θα κάτσουν ποτέ στο σκαμνί για την ζημιά που κάνουν σε αυτή αλλά και στις γενιές που έρχονται ;

.

Η εκπαίδευση και το «δικαίωμα» του καταναλωτή

Η φιλοσοφία των εκπαιδευτικών αλλαγών, του Κώστα Θεριανού (aristerovima)

Εισαγάγαμε την ανοικτή εγγραφή, η οποία επέτρεψε στα δημοφιλή σχολεία να αναπτυχθούν. Η ανοικτή εγγραφή διεύρυνε τις επιλογές των γονιών και εμπόδισε τις τοπικές αρχές να θέτουν όρια στην ανάπτυξη των καλών σχολείων προκειμένου να κρατήσουν αποτυχημένα σχολεία ανοικτά. Ουσιώδες στοιχείο της μεταρρύθμισης μας ήταν η χρηματοδότηση του σχολείου ανά μαθητή, δηλαδή τα χρήματα που διέθετε το κράτος σε κάθε μαθητή τον ακολουθούσαν όποιο σχολείο και αν επέλεγε να παρακολουθήσει. Με αυτό τον τρόπο, οι γονείς ψήφιζαν ανάλογα με το σχολείο που επέλεγαν για το ποιο σχολείο είναι καλό. Το καλό σχολείο κέρδιζε μαθητές. Το κακό σχολείο θα έπρεπε ή να βελτιωθεί ή να κλείσει. Έτσι, προχωρήσαμε σε μια δημόσια μορφή εκπαιδευτικού κουπονιού.

M. Thatcher, The Downing Street Years, London: Harper Collins, p. 591.

Τόσο τα κουπόνια όσο και τα αναλυτικά προγράμματα των επιλογών στηρίζονται στην αντίληψη του μαθητή και του γονιού ως καταναλωτή.

Η κατανάλωση δεν είναι «δικαίωμα», όπως προσπαθεί να μας πείσει ο κυρίαρχος λόγος. Δικαίωμα είναι η τροφή, η στέγαση, η εργασία, η πρόσβαση σε δημόσια αγαθά (σχολεία, νοσοκομεία) κ.λπ. Η κατανάλωση είναι δραστηριότητα. Για αυτό και ανάμεσα στο δικαίωμα του υπάλληλου να καθίσει την Κυριακή και στην δυνατότητα του καταναλωτή να ψωνίσει, η αριστερά επέλεγε και επιλέγει πάντα το πρώτο! Διότι το δικαίωμα υπερισχύει της δραστηριότητας.

Η ίδια αντίληψη περί δικαιώματος στην κατανάλωση διαχέεται και στις νέες εξαγγελίες για τα κουπόνια (vouchers) στην δια βίου μάθηση και στα αναλυτικά προγράμματα με πολλές επιλογές στο σχολείο.

Μέσω αυτών περνάει η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Ο όρος ιδιωτικοποίηση (privatization) χρησιμοποιείται προκειμένου να περιγράψει την απόδοση στον ιδιωτικό τομέα διαφόρων επιχειρήσεων όπως οι σιδηρόδρομοι, οι τηλεπικοινωνίες, η παραγωγή και διανομή ηλεκτρικής ενέργειας, νερού, φωταερίου, οι υπηρεσίες αποχέτευσης.

Στην περίπτωση του εκπαιδευτικού συστήματος δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε το φαινόμενο της παραχώρησης σχολικών μονάδων σε ιδιώτες. Αλλάζει ο τρόπος χρηματοδότησης της εκπαίδευσης. Ο καταναλωτής (δηλαδή ο μαθητής) λαμβάνει κουπόνια τα οποία εξαργυρώνει στο σχολείο της αρεσκείας του. Έτσι, η κοινωνία των πολιτών μετατρέπεται σε κοινωνία των καταναλωτών. Δεν χρειάζεται να διεκδικήσεις ένα καλύτερο σχολείο. Πήγαινε με το κουπόνι σου στο δίπλα που σου αρέσει καλύτερα. Σαν το σλόγκαν γνωστού τηλεπαιχνιδιού: «ό,τι δεν σας αρέσει, αλλάξτε το!».

Όμως, η πραγματικότητα έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι στους γονείς που είχαν μαγευτεί από τις σειρήνες της αγοράς. Η θεωρία είναι γκρίζα, το δέντρο της ζωής είναι αειθαλές γράφει ο Γκαίτε. Τα σχολεία αποδείχθηκαν ότι δεν ήταν … κορόιδα. Απέφευγαν να γράψουν παιδιά μεταναστών, παιδιά γονιών με χαμηλό μορφωτικό κεφάλαιο, οτιδήποτε θα χαλούσε την εικόνα τους. Και βρέθηκαν έτσι πολλοί καταναλωτές της εκπαίδευσης με τα κουπόνια στα χέρια και με το δικαίωμα να επιλέξουν οποιοδήποτε σχολείο τους αρέσει… χωρίς κανένα σχολείο!

Τα προγράμματα των επιλογών εξυπηρετούν δύο στόχους: την διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών και την διάλυση… του μυαλού των μαθητών. Χωρίς ιστορία, χωρίς φιλοσοφία, έξω από κάθε πλαίσιο αναφοράς και οποιαδήποτε «απεχθής» για το μεταμοντερνισμό μεγάλη αφήγηση, θρυμματίζονται οι όροι αντίληψης της παραγωγής της γνώσης και της σχέσης της γνώσης με την πραγματικότητα. Αλλά σε αυτό θα επανέρθουμε μόλις ανακοινώσει το υπουργείο τα νέα αναλυτικά προγράμματα.

.

Το ΚΚΕ πολιτικά ανήθικο και συνειδητά αντιλαϊκό

Θα είδατε φαντάζομαι τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις που αφορούν την τρέχουσα διάταξη του λεγόμενου «εκλογικού σώματος». Πέρα από το 45% περίπου των ανθρώπων που δεν συμμετέχουν στην δήθεν δημοκρατική φιέστα των εκλογών της Κοινοβουλευτικής μας Ολιγαρχίας, που είναι ένα καθ’ αυτό σοβαρό εύρημα, υπάρχει και μια άλλη αποτύπωση που είναι διαχρονική και που καλό είναι να την θυμόμαστε καμιά φορά. Μιλώ για την κατανομή των ποσοστών της αριστεράς ή αυτού που θεωρούμε ως αριστερά σήμερα, δηλαδή το Κομμουνιστικό κόμμα, τον ΣΥΝ/ΣΥΡ, τους Οικολόγους Πράσινους και την Δημοκρατική Αριστερά. Το συνολικό ποσοστό αυτών των δυνάμεων είναι περίπου 25% των εχόντων την πρόθεση να ψηφίσουν. Ποσοστό που προσομοιάζει προκλητικά και ίσως αναπόφευκτα με το πραγματικό ποσοστό που αντιπροσωπεύει η αριστερά στην κοινωνίας μας και που μόνον ο μεγάλου διαμετρήματος και μετριοπαθής αριστερός ηγέτης Ηλίας Ηλιού κατάφερε να προσεγγίσει, αντιπροσωπεύοντας γνήσια την Ελληνική κοινωνία.

Δεν θα αναφερθώ σε επί μέρους ποσοστά (αυτό του Κομμουνιστικού κόμματος νομίζω είναι της τάξης του 12%), υπογραμμίζω απλώς την πολυδιάσπαση, που φαντάζει ακόμη ποιο δραματική αν αναλογιστούμε και τις δύσκολο να εκτιμηθούν με ακρίβεια, δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Για την πολυδιάσπαση αυτή που εμφανίζεται σε μια περίοδο που οι Έλληνες πολίτες χρειάζονται όσο ποτέ την καταλυτική κοινωνική επίδραση της αριστεράς, ευθύνονται βέβαια πολλοί και πολλά. Ευθύνονται πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, ιστορικές συγκυρίες και κόμματα. Περισσότερο όμως από όλους και όλα ευθύνη φέρει η ακαμψία και η χωρίς όρια πολιτική και κοινωνική αλαζονεία του σκληρού πυρήνα της παραδοσιακής αριστεράς. Του πυρήνα, λέγε με ΚΚΕ, που είναι αφ’ ενός προσκολλημένος σε ιδεολογικά και οργανωτικά ζόμπι της ιστορίας και αφ’ ετέρου αντιμετωπίζει αφ’ υψηλού και εχθρικά κάθε άλλη φωνή, κάθε διαφορετική προσέγγιση, κάθε σύγχρονη δύναμη προόδου. Αυτό είναι πολιτικά ανήθικο.

Ο σκοταδιστικός και φοβικός αυτός χαρακτήρας της παραδοσιακής αριστεράς, λέγε με ΚΚΕ, βρίσκει το μέγιστό του όταν αντιμετωπίζει συμπεριφορές και δράσεις πολιτών που έχουν πρωταρχικά κοινωνικό και δευτερευόντως πολιτικό υπόβαθρο (έτσι εννοώ, προς το παρόν, αυτό που λέμε Κοινωνία των Πολιτών). Έτσι έγινε με την προσπάθεια των κατοίκων της Κερατέας όπου η Ζαχαριάδηδες έλαμψαν δια της απουσίας τους, έτσι έγινε - αρχικά - και με το κίνημα των πολιτών που στράφηκε κατά των διοδίων σε όλη την χώρα. Αυτό είναι συνειδητά αντιλαϊκό.

Όμως ειδικά για το κίνημα των διοδίων πρέπει να σημειωθεί η απροκάλυπτη ιδιοτέλεια, ο καταχθόνιος σφετερισμός που επιχειρείται από τα αραχνιασμένα μυαλά του Περισσού. Την απόπειρα αυτή, για να θυμηθώ τα φοιτητικά μου χρόνια, θα την ονόμαζα με μια λέξη: καπέλωμα. Τα απομεινάρια του πλέον σκοτεινού σταλινισμού μαθημένα στην ίντριγκα αφού για χρόνια δεν ήξεραν ποιος διοικεί το κόμμα τους, αυτοί οι ίδιοι ή η Ασφάλεια, έβαλαν στο μάτι την μαζικοποίηση του κινήματος των διοδίων αποσκοπώντας σε ψηφαλάκια, δηλαδή σε στενά κομματικά οφέλη στην πλέον χυδαία εκδοχή τους. Οι «αριστεροί» αυτοί γνωρίζουν καλά ότι μια τέτοια κίνηση, μια πιθανή επιτυχία δηλαδή του καπελώματος, θα είχε καταστροφικές επιπτώσεις στο ίδιο το κίνημα των διοδίων χρωματίζοντάς το άγαρμπα και μονόπαντα. Παρόμοια απόπειρα έκανε και το «κόμμα» του πρώην διαφημιστή, από εκεί θα την αντέγραψαν φαίνεται.

Η ενέργεια αυτή χαρακτηρίζει το ψευδεπίγραφο κόμμα που εφηύρε την πολιτικά ιδιοτελή συνεργασία με την δεξιά. Η ενέργεια αυτή εμπεριέχει συνάμα και τις δύο ιδιότητες που προανέφερα: είναι συνειδητά αντιλαϊκή και πολιτικά ανήθικη.

Ψυχή Βαθιά !

.