Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Σπασμένο καράβι


Απόσπασμα από το εξαιρετικό άρθρο του www.epicurus2day.gr « Αναρωτιέται κανείς; ». Από τα κείμενα που πραγματικά αξίζει να διαβαστούν ολόκληρα και με προσοχή. Μπορείτε να το βρείτε εδώ.


[ Ένα σκασμένο κράτος, με υποχρεώσεις 60 τρις, με ανοικτούς λογαριασμούς παντού, οικονομικούς, στρατιωτικούς, διπλωματικούς, ένα ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟ κράτος που το παίζει υπερδύναμη, "ξαφνικά" βιώνει μια μέγιστη οικονομική κρίση. Ουσιαστικά σκοντάφτει σε ΚΑΠΟΙΑ από τα προβλήματα που έχει κρύψει κάτω από την μοκέτα.

Ο ρόλος της Αμερικής αλλάζει. Ο οικονομικός δερβέναγας πλέον είναι ανάπηρος. Η Αμερική έχει τώρα να επιλύσει το δικό της χρέος. Το δολάριο δεν είναι πια (και ούτε πρόκειται) το ισχυρό νόμισμα. Ο κύκλος του έχει κλείσει. Το ισχυρό νόμισμα πρέπει να προέλθει από αλλού. Από που; Από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η Παγκοσμιοποίηση λαμβάνει χαρακτήρα Κεντροποίησης. Υφίσταται ανάγκη Διευθυντηρίου. Το οποίο, όπως ο ΟΗΕ, θα ελέγχεται από αυτούς που πρέπει. Και το οποίο θα μπορεί σε ένα βράδυ να γράψει ή να ξεγράψει την ιστορία ενός έθνους. Και το μέλλον του; Φυσικά, φυσικά...

Το ΔΝΤ αποφασίστηκε το 2008 στο Πίτσμπουργκ. στην Σύνοδο των G20 και όπως λέγεται εκτός ατζέντας, να αποκτήσει τον ρόλο της Παγκόσμιας Τράπεζας. Του δόθηκε ως μποναμάς ένα πακέτο 500 δις, το οποίο αφορά τα εκδιδόμενα από αυτό SDRs. Η μεγαλύτερη έκδοση SDRs που έγινε ποτέ από το ΔΝΤ ήταν 10 φορές μικρότερη και προ 30 ετών. Τα πράγματα αλλάζουν. Ο (απερχόμενος τάχα) δερβέναγας εν τω μεταξύ θα κοιτάξει να απαξιώσει αργά ή σταθερά το νόμισμα του για να μπορέσει να απαξιώσει το χρέος του. Να αναγεννηθεί... Το ΔΝΤ θα παράγει χρήμα (από το πουθενά φυσικά) και θα παίζει τον ρόλο που η FED παίζει στις ΗΠΑ. Θα αγοράζει με χρήμα προερχόμενο από κοπανιστό αέρα, χρέη κρατών ανά την υφήλιο και θα τα κάνει δικά του. Όχι τα χρέη, τα κράτη. "Debt Monetization".

Στην διαδρομή αυτή, κάτι έπρεπε να γίνει με το Ευρώ. Τα πράγματα είναι απλά. Ο πιο αδύναμος κρίκος επελέγη. Το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, ανακαλύφθηκε λες και επρόκειτο για την ανακάλυψη ότι η γη δεν είναι επίπεδη. Θα μπορούσε να είχε συμβεί προ 5ετίας ή 10ετίας ή 20ετίας, ή μετά από 10 ή 20 χρόνια. Είναι τόσο απλό. Όποτε κι αν κάποιοι αποφάσιζαν ότι θα πρέπει να διακόψουν τον δανεισμό μας, ή να μας δανείζουν με μεγαλύτερα επιτόκια, θα χρεοκοπούσαμε. Ο στόχος ήταν α. να πληγεί το Ευρώ, β. να μας στείλουν ως παράδειγμα χώρας - μέλους προς μίμηση στο ΔΝΤ, γ. να έχουν τον στρατηγικό έλεγχο μιας χώρας που εσχάτως έδειχνε να απολαμβάνει τα 35 χρόνια ανεξαρτησίας της και να ανακτά δυνάμεις (με τις όποιες φυσικά ατέλειωτες παθογένειες αυτού του λαού). Στην πορεία θα ακολουθήσουν και άλλοι. Έτσι δεν έγινε με δολιοφθορές και ανατροπές καθεστώτων στο παρελθόν; Με στρατιωτικά χτυπήματα ακόμα και στην Ευρωπαϊκή Σερβία. Με την αντιμετώπιση της "τρομοκρατίας";

Ο έλεγχος της αγοράς ομολόγων γίνεται από τις τράπεζες. Είναι πολύ εύκολο να δημιουργηθεί μια false flag κρίση και έπειτα να αναλάβουν οι οικονομικοί τρομοκράτες να δημιουργήσουν κλίμα. Αν θέλουν μπορούν αύριο να αυξήσουν τα CDS (τα θυμάστε; Epicurus2day - CDS - Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά τους θαναι 05/11/2008, Epicurus2day - CDS - 5/9/2008), τα spreads, τον ΓΔ κατά 100% σε μία ημέρα. Κάποτε έλεγαν ότι η Αγορά είναι πιο δυνατή από τον καθένα. Στις ΗΠΑ εδώ και καιρό, αρκετοί ενεργοί παίκτες, σοβαροί παίκτες, έχουν πάψει να το πιστεύουν. Όταν οι μεγάλες εταιρείες έχουν πλέον οικονομική δύναμη και τζίρους πολύ μεγαλύτερους από τα κρατικά ΑΕΠ, είναι λογικό. Όταν βρίσκονται σε όλα τα κέντρα αποφάσεων, είναι λογικό Το lobbying στις ΗΠΑ τι είναι;

Στην Αργεντινή το 2000, μούντζωσαν το ΔΝΤ και αποφάσισαν ότι θα προσπαθήσουν μόνοι να βγουν από το αδιέξοδο. Σε 3 χρόνια είχαν ανάπτυξη άνω του 8% και ένα καθαρό κούτελο.

Η λύση είναι μία. Μακριά από τον διάολο και προσπάθεια αναγέννησης από τις στάχτες. Αλλιώς δεν έχουμε ιδέα τι μας περιμένει.

Μόνο που για να συμβεί αυτό θέλουμε αποκαθήλωση όλων των σκιάχτρων που μας περιβάλουν Μπορούμε; Πολύ αμφιβάλλω. Ο ραγιαδισμός, η ατολμία και η μιζέρια μας, δεν μας το επιτρέπουν. ]
.

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Σπύρος Μουστακλής















«Του ζήτησαν να μαρτυρήσει / Δε μίλησε / Του τσάκισαν τα δόντια / Του τσάκισαν τα δάχτυλα / Του τσάκισαν τα πλευρά / Σιωπούσε / Του ’καψαν το στήθος / Του ’καψαν τα πόδια / Του ’καψαν την κοιλιά / Δε μαρτυρούσε / Του θραύσαν τις μασέλες / Του μάτωσαν τα νεφρά / Του συνθλίψαν τους όρχεις / Αυτός σιωπούσε / Κοίταζε μόνο / Αιώνες μακριά / Με τα μάτια / Του Ιησού»



.

Αφιερωμένο στα κουστουμαρισμένα alien του IMF:




NERDS   GO   HOME


(από ένα σχόλιο της elva)
.

Ήττα


Σε όλες τις συζητήσεις που έτυχε να συμμετάσχω ή απλώς να παρακολουθήσω τελευταία βρήκα την πολύ έντονη επιφυλακτικότητα, ακόμη και την απέχθεια για οποιαδήποτε προοπτική δανεισμού από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι ειδικοί επί των οικονομικών ή επί των δημοσίων χρεών. Επίσης, αυτό το περιβόητο ΔΝΤ υποτίθεται ότι είναι ένα διεθνές ταμείο στο οποίο η χώρα μας, μεταξύ πολλών άλλων χωρών, πληρώνει εδώ και πολλά χρόνια την συνδρομή της ώστε να είναι διαθέσιμο για την «κακιά ώρα».

Επομένως η προσπάθεια να εξηγήσει κανείς τον αποτροπιασμό της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων προς οποιαδήποτε προοπτική συνεργασίας με το ΔΝΤ στα πλαίσια της προσπάθειας για την έξοδο της Ελλάδας από την δύσκολη οικονομική θέση στην οποία κατέληξε να βρεθεί γίνεται αν όχι αδύνατη τουλάχιστον προκλητικά δύσκολη.

Το ιδιόρρυθμο αλλά και οδυνηρά επίκαιρο αυτό ζήτημα με έκανε να συγκεντρώσω μια σειρά από πιθανές εξηγήσεις τις οποίες μπορείτε να βρείτε αμέσως παρακάτω.

Η αλαζονεία και η σκληρότητα με την οποία πολλές φορές αξιωματούχοι του ΔΝΤ εκφράζονται για την οικονομία και τα σχετικά προβλήματα των διαφόρων χωρών.

Η ευρέως διαδεδομένη γνώση ότι πίσω από το ΔΝΤ κρύβεται κυρίως το υπερατλαντικό λόμπι (βλ. ΗΠΑ). Όσοι έχουν στοιχειώδη γνώση της Ελληνικής ιστορίας αναγνωρίζουν ότι από τον δεύτερο πόλεμο και εντεύθεν ο Έλληνας πολίτης μόνον αρνητικές επεμβάσεις και διαφόρων ειδών δεινά βίωσε από τον σφιχτό πολιτικό εναγκαλισμό και την εθνικά επιζήμια κηδεμονία των ΗΠΑ.

Η θρυλούμενη διασύνδεση με το ΔΝΤ των γνωστών οικονομικών κέντρων που κινούνται στον πυρήνα του πλέον άκρατου νεοφιλελευθερισμού αλλά και εταιρειών που έχουν υπολογίσιμο αν όχι το μέγιστο τμήμα της ευθύνης για την τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση.

Η πολύ κακή προϊστορία επεμβάσεων του ΔΝΤ σε σειρά χωρών (σχετικά στοιχεία εύκολα ανακτώμενα από το Διαδίκτυο).

Η απογοήτευση αφού δεκαετίες προσπαθειών από τους πολίτες μιας χώρας που εμφανίζει από τους χαμηλότερους δείκτες ιδιωτικού χρέους παγκόσμια μας οδήγησαν απλώς πίσω στο μηδέν.

Η απογοήτευση και η οργή που γεννήθηκε από την αλαζονική και άτεγκτα γραφειοκρατική προσέγγιση των Βρυξελλών στο Ελληνικό πρόβλημα που παρεπόμενα υπονοεί την πλήρη πολιτική και θεσμική αδυναμία της ΕΕ.

Το ηθικό έλλειμμα καθώς και την αδυναμία οράματος που φάνηκε να χαρακτηρίζει συνολικά την προσπάθεια ενοποίησης της Ευρώπης.

Ο φόβος μπροστά στην απροκάλυπτη πρόθεση των ειδικών του ΔΝΤ να σμικρύνουν τις Δημόσιες επενδύσεις και δαπάνες ανεξάρτητα από το έλλειμμα κοινωνικών παροχών και την υποχώρηση των υποδομών που η κίνηση αυτή θα δημιουργήσει.

Η ανασφάλεια μεγάλου μέρους των Ελλήνων πολιτών που προκύπτει από την επαπειλούμενη πρόθεση να θιγούν δικαιώματα και κεκτημένα πολλών δεκαετιών που αφορούν στην Κοινωνική Ασφάλεια και Πρόνοια.

Η πολιτική και κυβερνητική αδυναμία διάνοιξης οποιασδήποτε προοπτικής ανάπτυξης στα επόμενα χρόνια.

Η δραματικά αυξανόμενη ανεργία η οποία εμφανίζεται εκ των πραγμάτων αλλά και εντείνεται ως παρενέργεια των - προς το παρόν επαπειλούμενων - επιταγών του ΔΝΤ.

Θα μπορούσα να συνεχίσω κορφολογώντας μερικά ακόμη από τα επιχειρήματα ή τους ενδόμυχους φόβους του Έλληνα σχετικά με την προοπτική δανεισμού και υπαγωγής της χώρας στον έλεγχο του ΔΝΤ. Δεν έχει όμως ιδιαίτερη σημασία.

Έχω την εντύπωση ότι αυτά τα λίγα (ή πολλά) είναι ικανά να σκιαγραφήσουν το μέγεθος της ήττας που θα εντυπωθεί στο θυμικό της χώρας εάν και εφ΄ όσον τελικά κινηθούμε προς την κατεύθυνση του ΔΝΤ.

Ας προσέξουν αυτοί που διαχειρίζονται τους δημόσιους μηχανισμούς και την κυβέρνηση της χώρας διότι μια τέτοια ήττα ενέχει τόσο μεγάλες ιστορικές διαστάσεις που είναι ικανή όχι μόνο να υπενθυμίζει στο διηνεκές την ελαφρότητα και την ανικανότητα των ένθεν κακείθεν κυβερνώντων αλλά να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου παρασύροντάς μας σε μια νέα Εθνική καταστροφή.
.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Γιατί δεν τρομοκρατείσθε καλέ κύριε ;


… εγώ πάντως δεν φοβήθηκα …
ρώτησα μερικούς φίλους δε φοβήθηκαν και αυτοί
σ’ ένα ουζερί χτες τ’ απόγευμα το κουβεντιάζαμε "τι είναι τρομοκρατία" κι έτσι, αλλά και εκεί κανείς δεν φοβήθηκε

Κύριοι εργοδότες των "τρομοκρατών", και κύριοι, άντε να σας πω αφού το θέλετε, ‘τρομοκράτες’ … έχετε αποτύχει.
Πιο πολύ με τρομοκρατεί η τιμή της βενζίνης που ανέβηκε κατά 800% σε δυο μήνες και τα ΣΠΡΕΑΝΤΣ που παραμένουν να μας αγναντεύουν από τ’ αψήλου παρά εσείς.

… βρείτε άλλο κόλπο παιδιά !
.

Αγανακτισμένοι Πολίτες


Άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, για την εφημερίδα Καθημερινή, της 14ης Απριλίου του 2010

Με ρόπαλα και αλυσίδες, και με τις γροθιές τους ενισχυμένες με ποικίλα σιδερικά, αναλαμβάνουν με πατριωτικό ενθουσιασμό το σωφρονιστικό τους έργο, όποιον διαμαρτυρόμενο ανθέλληνα κι αν έχουν απέναντί τους, αριστερό, αντιεξουσιαστή, αντιρατσιστή. Αλλά αυτή, για να θυμηθούμε και το ρατσιστικότατο ανέκδοτο, είναι η τέρψη και η διασκέδασή τους. Η δουλειά τους, η εθνική δουλειά τους, είναι να δείχνουν λεκτικώς και χειρωνακτικώς στους μετανάστες, όποιου χρώματος και θρησκείας αλλά κατά προτίμηση Αλβανούς αφ' ενός, σκούρους και μουσουλμάνους αφ' ετέρου, τι εστί φυλετική υπεροχή και τι ράτσα ευλογημένη, πρώτα από τους δώδεκα θεούς και έπειτα από τον έναν.

Τώρα λοιπόν τους βλέπουμε αυτούς τους νεοναζιστές και νεοφασίστες να σχηματίζουν ημιστρατιωτικές ομάδες κρούσης και, αντί να περιμένουν να δράσουν από κοινού με τις δυνάμεις ασφαλείας (α, και προστασίας του πολίτη, σύμφωνα με τον μέχρις εμπαιγμού ευφάνταστο πασοκικό νεολογισμό), να τις προλαβαίνουν, να τις υποκαθιστούν ή να τις υπερφαλαγγίζουν. Το απεχθές έργο έχει ήδη ανέβει (με αιματηρά αποτελέσματα, αλλά δίχως να συγκινήσει την κοιμωμένη πολιτεία και μέγα τμήμα της τηλεκαθοδηγούμενης κοινωνίας) στους Αμπελοκήπους, στον Νέο Κόσμο και βέβαια στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, όπου βρέθηκε στο στόχαστρό τους ακόμα και ο ιερέας, όντως χριστιανός εν αντιθέσει με τους χριστιανώνυμους διώκτες του.

Μετά τα Γαυγάμηλα της Πατησίων λοιπόν και τα Δερβενάκια των Αμπελοκήπων, το περασμένο Σάββατο πήρε μορφή ο Μαραθώνας της Καπνικαρέας, ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του προφήτου λέγοντος «δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Ασιανέ». Εκεί έσπευσαν οι εκκαθαριστικές δυνάμεις, υπό την προσχηματική επωνυμία «Παρεμπόριο STOP». Ο στόχος τους ήταν, λέει, να φωτογραφίσουν και να βιντεοσκοπήσουν τους αλλοδαπούς μικροπωλητές - αυτούς που ζουν εφτά νομά σε ένα δωμά, δίνουν τα «έσοδά» τους στους αετονύχηδες περί την Πέτρου Ράλλη που τους υπόσχονται ότι θα τους «τακτοποιήσουν τα χαρτιά» και, παρά την ορφανή βόμβα που σκότωσε το Αφγανόπουλο, συνεχίζουν να αναζητούν τρίμματα του ονείρου τους στα πλούσια σκουπίδια μας. Δεν ήθελαν φυσικά τις φωτογραφίες για τις κοινωνιολογικές μελέτες τους, αλλά για να φακελώσουν τους «παράνομους». Και επειδή το φακέλωμα δεν αρκούσε, τους ξυλοκόπησαν κιόλας, ενός μάλιστα του χτυπούσαν μανιωδώς το κεφάλι σε πεζούλι, για να πήξει το μυαλό του. Αυτόπτες μάρτυρες τηλεφώνησαν στην αστυνομία για να καταγγείλουν το συγκεκριμένο χτύπημα, αλλά οι δημόσιες δυνάμεις ισχυρίζονται ότι δεν έλαβαν τέτοιο μήνυμα. Λογικό. Είναι συνδεδεμένοι με άλλη γραμμή. Εθνική...
.

Τ' αστέρια θα 'ναι πάντα μακριά Μάνο

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Κίνα (09)

Τα στοιχεία μπορούν να επαληθευτούν και εδώ
('κλικ' στο διάγραμμα)





Συνωμοσιολογία




Ένας κίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο ή μια παρεξηγημένη πολιτική επιστήμη του μέλλοντος;

Από το βιβλίο Θεωρίες Συνωμοσίας (εκδόσεις Αρχέτυπο) του Λουκά Καβακόπουλου και Γιώργου Στάμκου ( το βρήκα στο ενδιαφέρον forum www.antidogma.gr )

Οι θεωρίες συνωμοσίας δεν αποτελούν διεξόδους των φόβων για περιστασιακές «εισβολές» (ξένων) στη φυσική τάξη των πραγμάτων. Στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι πλέον μια έκφραση της –όχι και τόσο αβάσιμης– υποψίας ότι η «φυσική τάξη» των πραγμάτων είναι αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας. Το ύφος της κουλτούρας της συνωμοσιολογίας έχει ανάλογα αλλάξει. Δεν είναι πλέον η παλαιότερη στερεότυπη βεβαιότητα για ένα συγκεκριμένο δαιμονοποιημένο εχθρό, αλλά μια κυνική και γενική αντίληψη της πανταχού παρουσίας –και ίσως την αναγκαιότητας– των μυστικών συνωμοτικών δυνάμεων σε έναν κόσμο που τα πάντα συνδέονται. Η βεβαιότητα έχει δώσει τη θέση της στην αμφιβολία και η συνωμοσία είναι πλέον η γενικά αποδεκτή κοσμοθεώρηση μιας εποχής που έχει μάθει να αμφιβάλλει για τα πάντα και για οποιονδήποτε.
(Πίτερ Νάιτ, λέκτορας Αμερικανικών Μελετών, Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ)

Πέρα από παρουσίαση και σχολιασμός κάποιων από τις γνωστότερες θεωρίες συνωμοσίας, αυτό το βιβλίο φιλοδοξεί να είναι και μια εισαγωγή στο θέμα της συνωμοσιολογίας, ως μιας «εποπτικής μελέτης» των θεωριών συνωμοσιών. «Συνωμοσιολογία», σύμφωνα με τα συνθετικά του όρου (δηλαδή «συνωμοσία» και «λόγος»), είναι οποιαδήποτε ανάλυση, σχολιασμός, κριτική, αμφισβήτηση, συζήτηση, θεωρία, κτλ, πάνω σε κάποια υποτιθέμενη ή πραγματική συνωμοσία. Δηλαδή είναι μια «φιλολογία» των θεωριών συνωμοσίας.
Δυστυχώς όμως, ο όρος έχει πάρει σήμερα μια διαφορετική, τελείως λανθασμένη έννοια. Κάποιοι έχουν δώσει στη «συνωμοσιολογία» έννοια ισοδύναμη με τις λέξεις «τρέλα» και «παράνοια». Δηλαδή θεωρούν ότι οποιοσδήποτε αναφερθεί σε μια μυστική συνεργασία (συνωμοσία) που δεν είναι γνωστή στους ιστορικούς ή αποδεκτή από την καθημερινότητα, τότε αυτός είναι είτε τρελός, είτε παρανοϊκός, είτε και τα δύο. Όποιος τολμήσει να πει ότι υποψιάζεται ότι κάποιο πολιτικό γεγονός δεν είναι αυτό που δηλώθηκε επίσημα ή καταγράφηκε από τους ιστορικούς (όπως π.χ. στην περίπτωση που κάποιος αμφιβάλει ότι ο πόλεμος του 2003 στο Ιράκ δεν έγινε από μια συμμαχία που ενδιαφερόταν για την «απελευθέρωση του λαού του Ιράκ» ή για τον «εντοπισμό και την καταστροφή των χημικών όπλων του Σαντάμ» αλλά «για την εγκαθίδρυση μιας βάσης ελέγχου για τον περιορισμό των αντισημιτικών ρευμάτων στη Μέση Ανατολή» ή «για τον έλεγχο των Ιρακινών Πετρελαίων»), τότε χαρακτηρίζεται αυτόματα από τους «έγκυρους» ως «συνωμοσιολόγος», δηλαδή «τρελός» ή «παρανοϊκός». Κι όμως, ολοφάνερα, αυτό που υποστηρίζει ο «συνωμοσιολόγος», είναι πολύ λογικό, πολύ αληθοφανές και πολύ πιθανό.
Η συνωμοσιολογία όμως (η οποία δεν είναι, όπως είπαμε, μονάχα οι «θεωρίες συνωμοσίας» σχετικά με τα γεγονότα, αλλά και μια βαθύτερη ανάλυση της λειτουργίας των θεωριών συνωμοσίας και μια εποπτική μελέτη τους), είναι ολοφάνερα μια σημαντική διάσταση στην κατανόηση των γεγονότων. Σίγουρα κάθε σημαντικό γεγονός που δημιουργείται από μια πολιτική ομάδα κρύβει πίσω του μυστικούς στόχους, ψεύτικες πληροφορίες, στρατηγικές αποπροσανατολισμού των αντιπάλων κτλ, τα οποία καθιστούν κάθε «ευθεία ανάλυση» (δηλαδή ανάλυση βασισμένη στα «δεδομένα» – δεδομένα δημιουργημένα από ποιους;) εύκολα κατευθυνόμενη. Η συνωμοσιολογία δέχεται ως μοναδικό δεδομένο ότι στα γεγονότα υπάρχουν μυστικά και ψέματα, οπότε εξερευνεί χωρίς να μένει στο προφανές, χωρίς να περιορίζεται στο δεδομένο, «βουτώντας» σε βάθη τα οποία συμβατική ανάλυση δεν μπορεί να πλησιάσει.

Ακριβώς εκεί βρίσκεται βέβαια και το πρόβλημά της. Η «συμβατική ανάλυση» των γεγονότων (δηλαδή ο συνήθης συνδυασμός ιστορικής, κοινωνικής και «αστυνομικής» ανάλυσής τους) είναι αρκετά ώριμη για να εντοπίζει τα ίδια της τα λάθη, να γνωρίζει τις συνηθισμένες παρανοήσεις της και τα όριά της αντίληψής της, αφού είναι ένας αρκετά παλιός και χρησιμοποιημένος τρόπος κατανόησης των γεγονότων. Αλλά ακόμη και μέσα από την υποτίθεται «ώριμη» συμβατική ανάλυση, πολλές φορές αθώοι καταδικάζονται άδικα ως ένοχοι, άνθρωποι πεθαίνουν, επαναστάσεις γίνονται χωρίς ουσιαστικό κέρδος για τον λαό και οι ένοχοι δεν συλλαμβάνονται ποτέ. Η υνωμοσιολογία, από την άλλη, προχωρά στην ανάλυση μιας ακόμη διάστασης των πραγμάτων (της «μυστικής» διάστασης) αλλά είναι ένα σχετικά καινούργιο και ανώριμο πεδίο μελέτης, αφού αποστασιοποιημένοι μελετητές και αναλυτές των θεωριών συνωμοσίας δεν εμφανίστηκαν παρά πρόσφατα στην Ιστορία. Ως καινούργιο είδος ανάλυσης είναι δικαιολογημένη τα «λάθη του συστήματός της» να είναι σοβαρά και ίσως επικίνδυνα. Είναι εύκολο να καταδικάσει και να ενοχοποιήσει αθώους ή να αποδώσει δίκαιο σε ένοχους. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απορριφθεί ως ένας ακόμη τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα. Αντίθετα, μια προσεκτική προσέγγιση της συνωμοσιολογίας ίσως δώσει τα απαραίτητα στοιχεία για μια καινούργια πολιτική θεωρία του μέλλοντος, η οποία θα μπορεί να αντιμετωπίζει τη δράση μυστικών εξουσιαστικών ομάδων, κάτι που καμιά πολιτική θεωρία μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να κάνει. (Θύματα συνωμοτικών εξουσιαστικών ομάδων έπεσαν και τα λεγόμενα «αριστερά συστήματα» αλλά και τα «δεξιά συστήματα». Π.χ. η κομουνιστική επανάσταση του 1918 στη Ρωσία έδωσε την εξουσία σε μια συνωμοτική ελίτ που κατέλαβε το κομουνιστικό κόμμα [Στάλιν, Μπέρια, Χρουστσόφ] αλλά και ο σημερινός «αποκεντρωμένος» και «φιλελεύθερος» καπιταλισμός των Η.Π.Α. φαίνεται ένα παιχνίδι στα χέρια των Μονοπωλίων…) Μια πολιτική θεωρία που θα εντοπίζει και θα αναλύει τη συνωμοτική δράση, που θα διδάσκει και θα αποκαλύπτει στους «φοιτητές» της τα μυστικά της υπόγειας εξουσίας, που θα παραδέχεται μπροστά στο πλήθος ότι αυτό είναι εύκολο να καθοδηγηθεί, ίσως δώσει στο κοινωνικό σύνολο τα δεδομένα για να καταλάβει το ίδιο το πλήθος με ποιους τρόπους θα μπορούσε κάποτε να κυβερνηθεί καλύτερα.
Ως συμπέρασμα των προηγουμένων, οι απόψεις ότι η συνωμοσιολογία είναι «σημείο των τρελών καιρών μας» ή «επικίνδυνη προσέγγιση προς την πολιτική» είναι άτοπες και –γιατί όχι– «αντιδραστικές» ως προς την εξέλιξη αυτής καθ' αυτής της πολιτικής σκέψης. Επίσης, τέτοιες αρνητικές θέσεις προκαλούν τις …συνωμοσιολογικές υποψίες ότι υπάρχουν όχι γιατί κάποια από τα συμπεράσματά της συνωμοσιολογίας είναι πράγματι ανώριμα, αλλά γιατί το «κατεστημένο» δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει μια ακόμη ανατρεπτική πολιτική θεώρηση. (Αυτή είναι βέβαια μια ακόμη «συνωμοσιολογική» άποψη, γιατί προϋποθέτει την συντονισμένη δράση αυτού του «κατεστημένου»…)

Κάποιοι λοιπόν εκφράζουν την άποψη ότι η συνωμοσιολογία «είναι επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο». Υπάρχει άραγε κάποια αλήθεια σ' αυτήν την ιδέα;
Κατά τη γνώμη μου, η συνωμοσιολογία είναι ακριβώς τόσο επικίνδυνη και κακή όσο και ο ηλεκτρισμός. Όσο τη χρησιμοποιείς με το σωστό τρόπο και με αρκετή προσοχή, μπορεί να φωτίσει το χώρο γύρω σου και, ανάλογα με την ενέργεια που θα δώσεις, να τον φωτίσει τόσο δυνατά ώστε να διώξει σχεδόν όλες τις σκιές. Αν όμως απρόσεκτα την αφήσεις να «μπει μέσα σου», τότε ανάλογα με την έντασή της μπορεί να σε κάψει – και όχι μόνο εσένα, αλλά όλους τους ανθρώπους που ακουμπάς.
Ο Ναζισμός είναι η ιστορική απόδειξη του τελευταίου, της «επικινδυνότητας» δηλαδή της συνωμοσιολογίας. Σ' αυτό το βιβλίο θα διαπιστώσετε ότι οι Ναζί εμφανίζονται σε πολλά κεφάλαια και κρύβονται πίσω από πολλές θεωρίες συνωμοσίας. Αυτό δεν είναι τυχαίο, ούτε οφείλεται σε κάποιο «ψυχολογικό» φαινόμενο όπως πολλοί θα έσπευδαν να απαντήσουν, αλλά στο γεγονός ότι ο Ναζισμός ήταν αδιάρρηκτα συνδεδεμένος με τη συνωμοσιολογία. Όπως και ο σημερινός αντισημιτισμός, ο Ναζισμός βάσισε την κοσμοθεωρία του πάνω σε μια «θεωρία συνωμοσίας»: ότι οι κομουνιστές και οι Εβραίοι σχεδιάζουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Εφαρμόζοντας τα μυστικά της συνωμοσιολογίας, αποφάσισε και ο ίδιος να συνωμοτήσει εναντίον τους. Ανέβηκε στην εξουσία με μια συνωμοσία (μέλη του ναζιστικού κόμματος έβαλαν το 1933 φωτιά στο γερμανικό κοινοβούλιο και κατηγορώντας τους κομμουνιστές ότι το έκαναν, κήρυξαν δικτατορία). Για να μη κατακτήσουν οι Εβραίοι τον κόσμο συνωμοτικά, προσπάθησε να τον κατακτήσει ο ίδιος. Προκάλεσε το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, αλλά στο τέλος οι αρχηγοί του είχαν την τύχη των θυμάτων τους: πέθαναν στην κρεμάλα, στο εκτελεστικό απόσπασμα ή αυτοκτόνησαν.
Πράγματι, αν ένα άτομο πιστέψει τυφλά σε μια θεωρία συνωμοσίας, αν αυτή η θεωρία κυριεύσει τη λογική του, είναι πολύ εύκολο να γεμίσει μίσος και αρνητικά συναισθήματα για ανθρώπους που δεν γνωρίζει, για τους υποτιθέμενους συνωμότες, είτε αυτοί είναι οι Εβραίοι, οι Αμερικανοί, οι Μασόνοι, το Ιερατείο, το Κατεστημένο, κλπ. Είναι πολύ εύκολο ένας απαίδευτος νους να γίνει «παρανοϊκός» από τη συνωμοσιολογία, όμως όχι γιατί αυτή είναι και η ίδια παρανοϊκή. Απλώς, η συνωμοσιολογία είναι εύκολο να δράσει αποπροσανατολιστικά, γιατί πολλές φορές δίνει εύκολες απαντήσεις, γενικεύοντας τις καταστάσεις.
Δηλαδή, όσο κι αν είναι πιθανό ότι κάποιοι Σιωνιστές πραγματικά θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο, γιατί σημαίνει αυτό κάτι κακό για τον Εβραίο γείτονά μας; Μήπως κάποιοι Έλληνες δεν θέλουν ή δεν θέλησαν κάποτε να κατακτήσουν τον κόσμο; Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι Έλληνες είναι ιμπεριαλιστές; Μας αξίζει κι εμάς ένα Ολοκαύτωμα για αυτό; Αν κάποιος καθηγητής στο Χάρβαρντ ή στην Οξφόρδη θεωρεί τον εαυτό του «αρχιερέα» του επιστημονικού σκηνικού και εκμεταλλεύεται τη θέση του για να εκμηδενίζει οποιονδήποτε πρεσβεύει κάτι διαφορετικό από το δόγμα του, γιατί αυτό βαραίνει και κάποιους άλλους, πραγματικά φωτισμένους επιστήμονες, γνήσιους «ανθρώπους της γνώσης», στους οποίους χρωστάμε αρκετά από αυτά που σήμερα γνωρίζουμε;
Ένα κριτήριο λοιπόν για την απόρριψη οποιασδήποτε θεωρίας συνωμοσίας είναι πάντα αυτή η άδικη γενίκευση, η οποία καταπίνει ολόκληρους λαούς και αναταράσσει ωκεανούς μίσους. Εξάλλου οι Ναζί απέδειξαν ότι υπάρχουν πολλοί εκμεταλλευτές της συνωμοσιολογίας, οι οποίοι προωθούν μέσα από τις θεωρίες τους τις ύποπτες πολιτικές τους επιδιώξεις. Αυτό το κριτήριο θα μπορούσε να αναχθεί σε νόμο μιας μελλοντικής «επιστήμης» της συνωμοσιολογίας…
Από την κακή χρήση της συνωμοσιολογίας από τους Ναζί, πήραν κάποιοι το δικαίωμα και χαρακτήρισαν τη συνωμοσιολογία «έκφραση παράνοιας» και κοινωνικά «αντιδραστική». Ο ιστορικός Ρίτσαρντ Χόφσταντερ (Richard Hofstadter), στην κλασική, πλέον, μελέτη του The Paranoid Style in American Politics, του 1965, κατηγορεί τις θεωρίες συνωμοσίας ως «επικίνδυνες και παραμορφωμένες –αν όχι απόλυτα ψεύτικες– εκτιμήσεις ιστορικών γεγονότων». Βέβαια, ακόμη και ο ίδιος παραδέχεται στην ίδια μελέτη ότι πολλές από τις θεωρίες συνωμοσίας είναι μάλλον δικαιολογημένες, αφού βασίζονται σε υπαρκτά στοιχεία, τα οποία δεν μπορούν να ερμηνευτούν με τις επίσημες «ακαδημαϊκές» ερμηνείες. Παρ’ όλα αυτά, η καταδικαστική άποψη του Χόφσταντερ έχει ακόμη και σήμερα πολλούς υποστηρικτές, ειδικά μέσα στα ακαδημαϊκά και πολιτικά κυκλώματα, αφού αυτά βλέπουν τη συνωμοσιολογία ως υπονομευτή της αξιοπιστίας και της αυθεντίας τους.
Ο Πίτερ Νάιτ (Peter Knight), λέκτορας του Τμήματος Αμερικανικών Μελετών στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, στην ακαδημαϊκή μελέτη του σχετικά με την επίδραση της συνωμοσιολογίας στον κόσμο του 21ου αιώνα, το βιβλίο Conspiracy Culture, From Kennedy to the X-Files, απαντά εξηγώντας για ποιο λόγο οι Αρχές και διάφοροι ιστορικοί δεν θέλουν η συνωμοσιολογία να επιβιώσει: «Οι συζητήσεις περί συνωμοσιών έδωσαν έκφραση σε μια ευρύτατη γκάμα υποψιών και έχουν εκπληρώσει πολλές ακόμη κοινωνικές λειτουργίες. Οι θεωρίες συνωμοσίας εκφράζουν τις αμφιβολίες σχετικά με τη νομιμότητα της εξουσίας, σε μια εποχή που λιγότερο από το ένα τέταρτο των Αμερικάνων εμπιστεύεται την κυβέρνησή του (σε σύγκριση με 50 χρόνια πριν, που τα τρία τέταρτα των αμερικανών εμπιστευόταν τυφλά τις Αρχές). Οι αφηγήσεις περί συνωμοσιών μεταφέρουν, πλέον, μια αίσθηση αβεβαιότητας σχετικά με την εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων, σχετικά με το ποιος ανέλαβε την κατασκευή της “επίσημης” εκδοχής των γεγονότων και κατά πόσο ήταν δυνατόν να σχηματιστεί μια πραγματικά αντικειμενική άποψη».
Η δυνατότερη, πάντως, υπεράσπιση της συνωμοσιολογίας είναι η δυνατότητα που αυτή δίνει στον άνθρωπο να «δει εκεί έξω» και να συνειδητοποιήσει πράγματα που κανονικά δεν προβλέπονται να ξέρει. Η οπτική που είναι απελευθερωμένη από πολιτικές τοποθετήσεις, η προσέγγιση «δεν εμπιστεύομαι κανέναν» («trust no one»), ο συνδυασμός γεγονότων, στοιχείων, υποψιών, φημών και υποθέσεων, συνδυασμένα όλα αυτά με την απλή –αλλά ξεκάθαρη– λογική και τη φαντασία, μπορεί να μην αποτελούν αποδεικτικά στοιχεία για να πείσει κάποιος ένα δικαστήριο για τις απόψεις του, αλλά σίγουρα διευρύνουν την οπτική του. Αν η συνωμοσιολογία πρακτικά δεν απαγορευόταν από τα μέσα ενημέρωσης και από την επίσημη «ορθή» σκέψη, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο για τους επίδοξους εξουσιαστές κάθε τύπου να εκμεταλλεύονται την αντίληψη του λαού τους. Αυτήν τη στιγμή ο μέσος πολίτης είναι μεγαλωμένος έτσι ώστε να μη βλέπει πίσω από τα γεγονότα…
Η συνωμοσιολογία μέχρι τη διάδοση του Internet κινούνταν αναγκαστικά στον υπόγειο χώρο του subculture. Έτσι έφτανε μονάχα στα χέρια των φανατικών, οπότε δεν γινόταν αντικείμενο σημαντικής κριτικής και μελέτης, ούτε υπήρχε η δυνατότητα επιβεβαίωσης των πληροφοριών που διαδίδονταν στους κύκλους της, κάτι που φυσικά άλλαξε με τη διαδικτύωση του πλανήτη και τη σχετική απελευθέρωση των μέσων ενημέρωσης. Σήμερα, ο άνθρωπος που διαβάζει ή συζητά μια θεωρία συνωμοσίας δεν υποχρεούται σε καμιά περίπτωση να είναι φανατικός πιστός της.
Έτσι, καθημερινά, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με τις παράξενες θεωρίες άλλων ανθρώπων, τις συζητούν, τις εξερευνούν, ανακαλύπτουν ταυτόχρονα τις αδυναμίες των θεωριών τους, αλλά και τις αδυναμίες των κατεστημένων «γεγονότων». Επιδίδονται σε ένα «διανοητικό σαφάρι», που τους κάνει να αμφιβάλλουν ολοένα και περισσότερο για τη «φυσική τάξη» των πραγμάτων και να μαθαίνουν περισσότερα μυστικά του κόσμου μας. Ακόμη και τα μαθηματικά, τα οποία αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του ορθολογισμού, ξεκίνησαν ως ένα τέτοιο διανοητικό κυνήγι, με την εξερεύνηση της «θεωρίας συνωμοσίας» ότι οι θεοί συνωμότησαν για να κρύψουν τα μυστικά του σύμπαντος μέσα στους αριθμούς. Αν οι αρχαίοι επέμεναν ότι αυτή η θεωρία συνωμοσίας είναι μια «παράνοια», σήμερα θα ζούσαμε σε έναν τελείως αλλιώτικο κόσμο…
Αν υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στην εξέλιξη του πολιτισμού μας και στην εξέλιξη των βιολογικών πλασμάτων (πρέπει να υπάρχει, αφού η πρώτη είναι συνέχεια της δεύτερης), ίσως η συνωμοσιολογία να μπορεί να θεωρηθεί ως σημάδι πως η ανθρωπότητα φεύγει από την παιδική ηλικία και μπαίνει στην εφηβική. Γιατί η συνωμοσιολογία, ως τρόπος ερμηνείας των γεγονότων που επηρεάζουν τον πολιτισμό, μοιάζει πολύ με τη ματιά του παιδιού που αρχίζει να κυκλοφορεί στον κόσμο των μεγάλων: Είναι γεμάτη θαυμασμό για τα μυστικά που αποκαλύπτονται. Γεμάτη απορία για τα ερωτήματα που δεν απαντιούνται. Γεμάτη τρόμο για τους άγνωστους κινδύνους των γεγονότων που έρχονται. Γεμάτη θυμό για τις αδικίες «εκεί έξω» που κανείς δεν διορθώνει. Γεμάτη εκνευρισμό που διοχετεύεται σε λάθος κανάλια, γιατί ... γιατί ακόμη δεν ξέρει τι ακριβώς της φταίει...
Οι «συνωμοσιολόγοι», δηλαδή τα άτομα που αντιλαμβάνονται και εξερευνούν τις μυστικές διασυνδέσεις που βλέπουν στις καταστάσεις γύρω τους –και αναφωνούν ότι «όλα συνδέονται!»–, μοιάζουν με το κοινωνικό αντίστοιχο των πρώτων σκιρτημάτων της ωριμότητας ενός οργανισμού. Είναι σημάδια ότι ο οργανισμός (στην περίπτωσή μας η ανθρωπότητα) έχει φτάσει σε κάποιο σημαντικό σημείο της εξέλιξής του και τα κύτταρά του ξυπνούν ένα-ένα σε μια νέα μορφή συνειδητότητας. Σιγά-σιγά αυτά τα σκιρτήματα θα γίνουν πολλά, η «συνειδητότητα» θα αυξηθεί σε κάθε σημείο του οργανισμού και κάποια στιγμή ο οργανισμός θα ξυπνήσει, πλέον, σε μια νέα κατανόηση του εαυτού του και του κόσμου. Τότε μόνο ο «έφηβος» θα σταματήσει να βρίσκεται σε πόλεμο με τον εαυτό του και όλα του τα μέρη θα αρχίζουν να συνεργάζονται. Το ίδιο, ακριβώς, ισχύει για τους συνωμοσιολόγους: Κάθε μέρα γίνονται περισσότεροι και αντίθετα με τις ανησυχίες αυτών που θέλουν να καταδικάσουν τη συνωμοσιολογία ως μια λανθασμένη θεώρηση, η κατανόηση των ανθρώπων για τα κοινωνικά φαινόμενα αυξάνεται εξαιτίας της, ώσπου κάποια στιγμή όλο το «σώμα», το «κοινωνικό σύνολο» σ' αυτήν την περίπτωση, «θα ξυπνήσει» (ποιος ξέρει σε ποια κοινωνική «αφύπνιση»), φέρνοντας την ωρίμανση του οργανισμού.
Βέβαια, η πλήρης αφύπνιση της ανθρωπότητας βρίσκεται, μάλλον, πολύ μακριά στο μέλλον. Ούτε η συνωμοσιολογία είναι απόλυτα ώριμη ως θεώρηση –αντίθετα, όπως είδαμε, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη σε λάθος χέρια– ενώ σε καμία περίπτωση δεν αντιμετωπίζεται ως «σοβαρή», παρά δέχεται το χλευασμό και την αποσιώπηση από τα ΜΜΕ και από τους ακαδημαϊκούς. Είναι ακόμη ένα «έμβρυο», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι, ίσως, κάποτε δεν θα εξελιχθεί σε μια υπερ-επιστήμη των πολιτικών, οικονομικών, διαπροσωπικών και διανοητικών σχέσεων του ανθρώπινου πολιτισμού. Στον αιώνα μας, όλες οι «πραγματικές» πολιτικές θεωρίες με την περιορισμένη οπτική τους, αποδείχτηκαν ανεπαρκείς για να εξηγήσουν την ιστορία και τα γεγονότα του 20ού αιώνα. Οι υποστηρικτές τους δεν το παραδέχονται, αλλά η ολοένα και ευρύτερη διάδοση της συνωμοσιολογίας δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι με αυτήν τα γεγονότα εξηγούνται –ή εξερευνούνται– πιο ικανοποιητικά. Και παρά τις επιθέσεις που γίνονται εναντίον της, η συνωμοσιολογία εξελίσσεται.
Κλείνοντας αυτό το μικρό κομμάτι και πριν σας αφήσω να εξερευνήσετε τα πολύ πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια που ακολουθούν, θέλω να σας μεταφέρω αυτό που ανακάλυψα εξερευνώντας τις θεωρίες συνωμοσίας αυτού του βιβλίου. Μια από τις ευρύτατα διαδεδομένες απόψεις που κυκλοφορούν στους κύκλους της συνωμοσιολογίας είναι ότι «τα στοιχεία είναι τόσα πολλά, οι συνωμότες τόσο ικανοί, το σκηνικό τόσο θολό, που όσο και αν ερευνήσεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να βγάλεις άκρη για το τι συμβαίνει στο παγκόσμιο σκηνικό των συνωμοσιών». Αλλά δεν είναι έτσι. Ακόμη και με τα στοιχεία που έχουμε βάλει σ' αυτό το βιβλίο –και ίσως με μία μόνο ανάγνωσή του– θα δείτε ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ και αρκετά μυστικά είναι διαθέσιμα σ' αυτόν που θα ψάξει να τα βρει. Ονόματα που επαναλαμβάνονται σε πολλές υποθέσεις, καταστάσεις που μοιάζουν να έχουν κοινούς στόχους (αλλά εκφράζονται σε τελείως διαφορετικούς χώρους), άνθρωποι που είναι «πανταχού παρόντες» και μοιάζουν να κινούν τα νήματα, όλα αυτά είναι εύκολο να εντοπιστούν. Ο χώρος δεν είναι τόσο θολός όσο μερικοί θέλουν να πιστεύουν ή να υποστηρίζουν, αλλά η χαρτογράφησή του οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα, τα οποία, ίσως, θέλουν χρόνο για να αποκρυσταλλωθούν, αλλά δεν είναι δύσκολο τελικά να αποκαλυφθούν.
Αλήθεια, γιατί κάποιοι υποστηρίζουν το αντίθετο; Μήπως συνωμοτούν για να μας αποκρύψουν την αλήθεια; Στις σελίδες που ακολουθούν θα βγάλετε το δικό σας συμπέρασμα για αυτό…
.

Άνεργοι μεν, Δημοσιογράφοι δε


ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΡΑΚΟ (anergoidimosiografoi.blogspot.com)



Στον αέρα βρίσκονται όλες οι "αποκαλύψεις" του Χρυσοχοϊδη και της παρεούλας του. Όσο δεν ανακαλύπτονται τα όπλα και ο οπλισμός του Επαναστατικού Αγώνα, οι δικογραφίες είναι ένα μάτσο κουρελόχαρτα. Το ερώτημα που γεννάται βεβαίως είναι τι θα κάνει ο Χρυσοχοϊδης και η παρέα του αν αυριο μεθαυριο χτυπήσει ο Επαναστατικός Αγώνας... 



Γι αυτό εξάλλου έχουν λυσσάξει να εντοπίσουν τη γιάφκα με τον οπλισμό. Γιατί γιάφκα χωρίς οπλισμό είναι παιδική χαρά για τα σαρκοφαγα κοράκια της ενημέρωσης. Γι αυτό ζητούν απελπισμένα απο τους πολίτες να ρουφιανέψουν οτιδήποτε θα μπορούσε να βοηθήσει τις έρευνες.


Όσο για το σπίτι στη Ν. Φιλαδέλφεια μην μας λένε αηδίες οτι το ανακάλυψαν απο τα κλειδιά που είχε στην τσέπη του ένας απο τους κατηγορούμενους. Το ενοίκιο του σπιτιού πληρωνόταν κάθε μήνα μέσω τραπέζης. Τι πιο απλό λοιπόν απο το να εντοπίσουν τον ιδιοκτήτη του λογαριασμού και να τον ρωτήσουν για το σπίτι που νοικιαζε. 



Δεν έχουν κανένα σοβαρό στοιχείο που να μπορεί να δέσει έστω στοιχειωδώς την υπόθεσή τους. Πέρα απο τις κοινές διαπιστώσεις που μπορεί να κάνει καθε ένας πολίτης αναφορικώς με τον τρόπο που δρουσε ο επικεφαλής των τρομοκρατων με ολόκληρη κουστωδία αστυνομικών στο κατόπι του απο το 1995 και μετά, με την ολέθρια απερισκεψία να κρατάει στοιχεία στον ηλεκτρονικό υπολογιστή του σπιτιού του όταν για τον οπλισμό είχαν κρυφή γιαφκα, υπάρχει και η κορυφαία ΑΠΟΡΙΑ όλων μας:



αφού έχουν καταγεγραμμένη τηλεφωνική συνομιλία κατηγορόυμενων την ώρα που έσκασε η βόμβα στα Κάτω Πατήσια, απο την οποία έχασε τη ζωή του ο 15χρονος μετανάστης, γιατί ο εισαγγελέας ποινικής διώξης δεν έχει ασκήσει δίωξη για ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ ΑΠΟ ΠΡΟΘΕΣΗ? Κατηγορία που θεωρείται αρκετά σοβαρή -αν υπάρχουν στοιχεία- και μπορεί να δέσει το κατηγορητήριο.... 



Με τις διαρροές που κάνουν οι μπάτσοι προς τους συνεργάτες τους μπατσοσυντάκτες, με πρώτο και καλύτερο αυτόν τον γραφικό τυπάκο που θέλει να είναι και προέδρος της ΕΣΗΕΑ όταν δεν μπορεί να βάλει πέντε λέξεις στη σειρά, προσπαθούν να διαμορφώσουν κλίμα. Προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη οτι ο Χρυσοχοϊδης και η παρέα του έχουν το κοκκαλακι της νυχτερίδας με αποτέλεσμα να μπορούν παντού και πάντα να εξαρθρωνουν τους τρομοκρατες. 



Βέβαια αυτή τη φορά δεν τους "έκατσε" η συνταγή του 2002 ώστε να οδηγήσουν κάποιο κατηγορούμενο στο νοσοκομείο και να αναθέσουν τη "διαλεύκανση" της υπόθεσης στις ...πορτοκαλάδες με κοκτέίλ χημικων. Έτσι προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν την κοινή γνώμη χρησιμοποιώντας πρόθυμους συνεργάτες με δημοσιοκαφρικη ταυτότητα.

Καθημερινά όλα αυτά τα παπαγαλάκια που ψοφάνε για το δικό τους 15λεπτο της δημοσιότητας κάθε βράδυ στα δελτία παραπλήροφορησης, τηλεφωνούν στις "πηγες" τους, -τη μπατσαρία- και ζητούν πληροφόρηση την οποία εν συνεχεία θα μας σερβίρουν το βράδυ με μπόλικη σάλτσα. 



Πόσο γρήγορα ξεχάσαμε την Μ.Κ. που την βάφτισαν "Αννα" της 17Ν και κάθε βραδυ έδινα ρεσιταλ καφρίλας τα κανάλια? Πόσο γρήγορα ξεχάσαμε οτι για το διασυρμό αυτής της γυναίκας υπήρξαν ποινές και απο την ποινική δικαιοσύνη και απο την πειθαρχική διαδικασια της ανυπαρκτης ΕΣΗΕΑ... Είναι σύμπτωση άραγε οτι ένας απ αυτούς που τιμωρήθηκαν τότε με 3μηνη διαγραφη είναι ο ίδιος άνθρωπος που προσπαθούσε να μας πείσει απο το καναλι όπου εργαζεται, οτι αυτοί που τοποθέτησαν τη βόμβα στα Κατω Πατήσια συνομιλούσαν στο τηλέφωνο και περιγελούσαν το θάνατο του 15χρονου μετανάστη? Όχι βέβαια τίποτα δεν είναι σύμπτωση....

Εντολές εκτελεί κι αυτός και όλοι οι μπατσοσυντάκτες οι οποίοι στο μόνο που διαφέρουν απο τους κανονικούς μπάτσους είναι στο οτι δεν φοράνε στολή. Στόχος τους να προκαλέσουν το κοινό αίσθημα που θα αντιδράσει με οργή απέναντι στα "καθαρματα" τους τρομοκράτες που σκότωσαν το παιδάκι. Για να πάρει αυτή την οργή ο Χρυσοχοϊδης και να την μετουσιώσει σε περισσότερη αστυνόμευση "για το καλό μας".



Για να μπορεί πιο εύκολα να μας σερβίρει τα κατασκευασμένα σενάρια τρομοκρατίας. Όπως αυτό με τα περι σκοποβολής στηνη ανατολικη πλευρα του Υμηττου οπου παρακολουθουσαν -λενε- οι μπάτσοι τους τρομοκράτες να ρίχνουν ριπές με Καλάσνικοφ και περίμεναν να φύγουν για να πάνε να φωτογραφήσουν τους κάλυκες. Τους οξειδωμένους αυτούς κάλυκες των 9 και των 45 χιλιοστών που θέλουν ντε και καλά να μας πεισουν οτι σκουριασαν σε λίγες μέρες.... 



Οχι κύριοι το παραμύθι σας δεν έχει ΔΡΑΚΟ γι αυτο δεν θα το καταπιούμε αμάσητο. Εκείνο που δεν αναλογίστηκε κανένας ούτε λεπτό όμως είναι τι θα γίνει αν στο δικαστήριο που θα γίνει σε μερικούς μήνες όλοι αυτοι οι άνθρωποι αθωωθούν? Ποιός θα τους δώσει πίσω την κλεμμένη ζωή τους? Ποιός θα έχει το θάρρος να τους πει "συγνωμη λάθος"? ΚΑΝΕΝΑΣ γιατί τα παντα είναι πολιτική για τον Χρυσοχοϊδη και την παρέα του.

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Η Ελλάδα στο ΔΝΤ και το τέλος της Γερμανικής ισχύος


Η Ελλάδα στο ΔΝΤ και το τέλος της Γερμανικής ισχύος


Ακούμε ότι υπερκαλύφθηκε  η ανάγκη του ελληνικού δημοσίου για δανεικά ύψους 1,2 δισ. ευρώ  κατά τη δημοπρασία  εντόκων γραμματίων διάρκειας 52 και 26 εβδομάδων που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 13 Απριλίου. Πρόκειται, να σημειωθεί για την  πρώτη δημοπρασία που πραγματοποιείται μετά τη συμφωνία για τη χορήγηση δανείου στην Ελλάδα από Ευρωζώνη και ΔΝΤ, η οποία πανηγυρίστηκε  από τα ελληνικά media λες αποτελούσε την επιτυχή διέξοδο από την κρίση.Μια ματιά ωστόσο στους αριθμούς που περιγράφουν τα επιτόκια του τελευταίου βραχυπρόθεσμου  δανεισμού οδηγεί σε οδυνηρά συμπεράσματα:

Σύμφωνα με τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ ), το επιτόκιο των ετήσιων εντόκων γραμματίων διαμορφώθηκε στο 4,85% από 2,20% που ήταν στην προηγούμενη δημοπρασία του Ιανουαρίου. Το επιτόκιο των εντόκων γραμματίων εξάμηνης διάρκειας διαμορφώθηκε στο 4,55% από 1,38% τον Ιανουάριο. Αξίζει να σημειωθεί ότι για ανάλογους δανεισμούς δανείζεται με επιτόκια 1% και 0,4 % αντίστοιχα.
Οι αριθμοί αυτοί πολλοί απλά επιβεβαιώνουν όλα αυτά που έχουν γραφτεί και στον skakisti το τελευταίο διάστημα: Η χώρα πάει τρέχοντας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Κοιτώντας λίγο πιο προσεκτικά την κατάσταση, βλέπει κανείς ότι δεν είναι μόνο η Ελλάδα η οποία οδεύει προς το ΔΝΤ και κατά συνέπεια… μέσα στο στενό κορσέ του αμερικανικού ελέγχου και επιρροής. Την Ελλάδα ακολουθούν και οι υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Μαζί με αυτές ήδη στοιχίζονται  στον προθάλαμο του αμερικανικού ελέγχου και πολλές χώρες της ανατολικής Ευρώπης.
Το πολιτικό συμπέρασμα είναι προφανές: Η Γερμανία δεν μπόρεσε ή δε θέλησε να δώσει τη μάχη για τη διατήρηση της κυριαρχίας και της επιρροής που διεκδίκησε ως η οικονομική ατμομηχανή της Ευρώπης. Το Βερολίνο φαίνεται ότι αναδιπλώνεται εγκαταλείποντας θέσεις επιρροής που κέρδισε μετά το τέλος του διπολισμού και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης.
Οι τελευταίες εξελίξεις, δηλαδή ο πανάκριβος βραχυπρόθεσμος δανεισμός του ελληνικού δημοσίου, επιταχύνει τη διαδικασία ανάμειξης του ΔΝΤ (δηλαδή της Ουάσιγκτον) όχι μόνο στην ελληνική αλλά συνολικά στην ευρωπαική οικονομία. Το μοντέλο αποδιάρθρωσης είναι πλέον προφανές: Η Ελλάδα θα προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης. Οι Ευρωπαίοι Εταίροι θα δανείσουν με το αζημίωτο την Ελλάδα (ακριβότερα απ ότι δανείζεται η Βιρμανία) για να καλύψει την προσεχή τριετία τις υποχρεώσεις της από προηγούμενα δανεικά. Την διαχείριση της διαδικασίας θα αναλάβει η Ουάσιγκτον μέσω του ΔΝΤ.
Ο έλεγχος της διαδικασίας, ωστόσο, καθορίζει τους κανόνες και τους όρους του παιχνιδιού. Για να τρέχουν τα νέα δανεικά, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να ξεπουλήσει (εχέγγυα) ό,τι έχει απομείνει απούλητο. Από τον ΟΠΑΠ, μέχρι τις παραλίες, από τον ΟΣΕ μέχρι την… Ακρόπολη, από τη ΔΕΗ, μέχρι την ΕΥΔΑΠ.
Τα εναπομείναντα φιλέτα που θα προσφερθούν ως αντάλλαγμα στους «επενδυτές» που υπό την αιγίδα αν όχι την καθοδήγηση του ΔΝΤ περιμένουν ως κοράκια την κατάλληλη στιγμή για να εφορμήσουν.
Με τον τρόπο αυτό οι «αγορές» ξεκινώντας από την παραπαίουσα Ελλάδα θα αρχίσουν το ροκάνισμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, δηλαδή της γερμανικής ισχύος..
-----
από τον skakisti, οι υπογράμμιση (bold) δική μας για να διατυπώσουμε έμμεσα το ενδιαφέρον ερώτημα: είναι έτσι; έχει πράγματι βάση ένα τέτοιο πολιτικό συμπέρασμα ; 
.

ΕΛ.ΑΣ. - Τα όρια και τα περιθώρια του γελοίου


Στην εικόνα βλέπετε τμήμα της πομπής των τερατωδών:

Jeep Grand Cherokee, 4.7 L
Με σχάρα (για το πουλί συν κλουβί στις διακοπές;)
Με bull-bar (για τους ταύρους;)
Με εργάτη (είναι πυροσβεστικά μήπως;)
Με κοτσαδόρο (για το φουσκωτό του Υπουργού;)

Λοιπόν, έξι ή επτά από αυτά τα τέρατα ξεπρόβαλαν προχθες από την ΓΑΔΑ και πίσω τους όχι οι σκύλοι (αν και θα έπρεπε) αλλά καμιά δεκαριά μοτοσικλέτες μεγάλου κυβισμού με δύο άτομα επάνω η κάθε μια.

Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι:

(α) τα τερατώδη και πανάκριβα αυτοκίνητα τα πληρώσατε – φυσικά – εσείς
(β) τα μάλλον άχρηστα (σχάρες, εργάτες, κοτσαδόροι κλπ κλπ) αλλά πανάκριβα ως είδη πολυτελείας accessories (sic) τα πληρώσατε επίσης εσείς
(γ) τους είκοσι 20 έως τριάντα (30) τουλάχιστον μπάτσους που ήταν μέσα στα Jeep τους πληρώνετε εσείς
(δ) τους άλλους είκοσι (20) μπατσάκους που καβαλάγανε τις μηχανές πάλι εσείς τους πληρώνετε
(ε) για βενζίνες, λάδια, λάστιχα, συντήρηση κλπ, θα σας έλθει ο λογαριασμός στο σπίτι

Θα ήθελα τώρα να ρωτήσω τα παρακάτω:

(α) οι πενήντα μπάτσοι που ακριβώς πήγαιναν για να κάνουν τι ;
(β) αν ήταν δηλαδή δεκαπέντε (15) ή έστω εικοσιπέντε (25) δεν θα γινότανε καλά η ‘δουλειά’ ;
(γ) η τεράστια αυτή άχρηστη και υπερβολική κουστωδία σπατάλης είναι στα πλαίσια της περικοπής δαπανών που εξήγγειλε ο κύριος Πρωθυπουργός ;
(δ) ο κύριος Υπουργός Προ-Πο δεν έχει την αίσθηση του γελοίου ;
(ε) ο κύριος Υπουργός Προ-Πο δεν έχει την αίσθηση της ντροπής ;
(στ) με την απαίσια και κακόγουστη αυτή παράσταση ποιόν νομίζουν ότι κοροϊδεύουν ;

Με τις υγείες σας !
.

Κίνα (08)

Τα στοιχεία μπορούν να επαληθευτούν και εδώ
('κλικ' στο διάγραμμα)



Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

… σε ποιανού την θεωρία …


Με αφορμή την ανάρτηση της cynical, «Πολιτική Ξηρασία» που τελειώνει με το ερώτημα

[ … σε ποιανού τη θεωρία θα πατήσει σήμερα η αριστερά για να καθοδηγήσει, να βρει λύσεις και να διεκδικήσει την εξουσία; ]

θεώρησα σαν καλή ιδέα να παραθέσω την συζήτηση που είχα με τον RadicalDesire με αφορμή τις δυο αναρτήσεις του «Κομμουνισμός επειδή …» και «Και γιατί "κομμουνισμός" και όχι ΧΧισμός;»

Grsail:
Χρειαζόμαστε ένα όνομα νέο (ακόμα και στον ήχο του)
οι αξιωματικές παραδοχές είναι για τα μαθηματικά και τον Πάπα
αλήθεια, το παιχνίδι με τις λέξεις μπορεί και να μην είναι διασκεδαστικό
που πήγε; χάθηκε εκεί που του πρέπει: στο παρελθόν, μας μένει η αναζήτηση για το νέο
αποτυγχάνω άρα αλλάζω, ο εξαγνισμός της αποτυχίας μου με τραβάει στον καιάδα
κανένα ενδιαφέρον για το τι πήγε λάθος (αφού πήγε!), ενδιαφέρον μόνο για το τι θα πάει σωστά

Radical Desire:
1. Μπορεί, μπορεί η απαίτηση για ένα νέο όνομα να μην διαφέρει πολύ από το "τώρα, με νέα σύνθεση και κάλσιουμ CA!"
2. "Money makes the world go round" ή "όπου φτωχός και η μοίρα του" ή "no alternatives" είναι επίσης αξιωματικές παραδοχές. Διαλέγεις και παίρνεις. Εγώ διάλεξα πάντως.
3. Κανένας εξαγνισμός της αποτυχίας στην ουσιαστικά οντολογική βάση του χάσματος στο οποίο βασίζεται η ύπαρξη και απ' το οποίο απορρέει κάθε επιθυμία. Εξαγνισμός της ορθοψυχικής επιτυχίας που σκοτώνει κάθε επιθυμία, ίσως.

Grsail:
Κατ’ αρχήν δεν έκανα επίθεση παρά είπα (με αφορμή την ανάρτησή σου) τον πόνο μου.

1. Κανένα όνομα δεν υπάρχει αν δεν έχει ένα περιεχόμενο ως αντίκρισμα. Εδώ το ζήτημα είναι ότι και το όνομα έχει πρόβλημα (εφθάρη) και το περιεχόμενο, διότι στις σημερινές συνθήκες είναι απολύτως σαφές ότι δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει ως όραμα. Έτσι βρισκόμαστε εμπρός στο πλέον δύσκολο από τα δύσκολα προβλήματα : την δημιουργία νέου οράματος.
2. Όχι, δεν διαλέγεις και δεν παίρνεις τίποτα από τέτοιες πραμάτειες. Η ελευθερία στην δράση και στην σκέψη δεν μπορεί να ανέχεται αξιώματα.
3. Επιτυχία είναι να αποτυγχάνεις αλλά με εντελώς διαφορετικό (από τον προηγούμενο) τρόπο

Radical Desire:
Για το 1), βλ. απάντηση στον Γ.Κ., δηλαδή δώσε μου λίγο χρόνο.

Για το 2): Διαφωνώ κάθετα. Η ίδια η ελευθερία την οποία προϋποθέτεις δεν προκύπτει παρά μόνο ως αξίωμα ιστορικά. Δεν υπάρχει λογικό πέρασμα από την σκλαβιά στην ελευθερία. Τίποτε στην κατάσταση της σκλαβιάς δεν οδηγεί στην ελευθερία. Τα ανθρώπινα δικαιώματα επίσης δεν έχουν καμμία βάση στην λογική, αποτελούν αξιωματικές αρχές. Ξανασκέψου το.

Για το 3): "Επιτυχία είναι να αποτυγχάνεις αλλά με εντελώς διαφορετικό (από τον προηγούμενο) τρόπο".
Υπέροχα το θέτεις, δεν θα μπορούσα να το πω καλύτερα. Ξεκαθαρίζεις με τον καλύτερο τρόπο αυτό που προσπάθησα να πω. Συμφωνώ συνεπώς απόλυτα με αυτή τη διατύπωση.

Grsail:
(2) Ενδόμυχα έχω την τάση της εξήγησης των πάντων με την λογική βασισμένη πάνω στις βασικές αξίες οι οποίες δεν είναι αξιωματικές αφού αποδεδειγμένα από την πράξη εξελίσσουν (διευκολύνουν αν θέλεις) την πορεία του είδους στον 'κόσμο'. Το ζήτημα με έχει απασχολήσει αλλά μάλλον ξεπερνά τα δικά μου, τουλάχιστον, κυβικά. Αν δεν μπορεί να αποδειχθεί με λογικά επιχειρήματα η ορθότητα μιας ιδεολογικής θέσης τότε σε τι είμαστε ευγενέστεροι – ας πούμε - των δημιουργιστών ; Η θεώρηση καθ’ ενός αποτελεί ζήτημα προσωπικής επιλογής του τύπου «γιατί έτσι» ; μήπως αισθητικής ; μήπως ηθικής ; Γερό ζήτημα. Στο είπα: πάνω από τα δικά μου κυβικά.

Όπως έγραψα και στο προηγούμενο σχόλιο, ίσως οι έννοιες, το περιεχόμενο αλλά και η μορφή τους, να έχουν διαφορετική βαρύτητα και ρόλο στα επίπεδα της θεωρίας και της πολιτικής δράσης. Η επίδρασή τους πάνω στην ικανότητα διάχυσης μέσα στην κοινωνία ενός συστήματος αξιών ή μιας ιδεολογίας δεν είναι δυνατόν να παραβλέπεται. Αυτός είναι και ο άξονας των αντιρρήσεών μου.

Πίσω και κάτω από τα όνομα ‘κομμουνισμός’ υπάρχουν πολλά που πολλές φορές δεν δείχνουν όλα προς την ίδια κατεύθυνση. Ακόμη και ένα κομμάτι των ουτοπικών θεωριών ή και του αναρχισμού δεν είναι ασύμβατο με την έννοια του κομμουνισμού.

Ο πλούτος των παραλλαγών που εμπεριέχονται σε μια ιστορικά φορτισμένη έννοια μπορεί να οδηγήσει σε μη ελέγξιμη λειτουργία της. Μήπως λοιπόν προτιμότερος από την προσήλωση σε μια έννοια, που πράγματι έρχεται από μακριά, είναι ο επαναπροσδιορισμός της ‘επιθυμίας’ καθ’ αυτής; Μήπως οι έννοιες φθείρονται και αυτές αποκτώντας και σέρνοντας μαζί τους αρνητικά ανακλαστικά οπότε πρέπει να τις ανανεώνουμε στο περιεχόμενο αλλά και στην μορφή τους;

Είναι για μένα βέβαιο ότι θα χρειαστούμε νέα εργαλεία αν θέλουμε να κάνουμε κατανοητό, δηλαδή ουσιαστικά προσιτό, στον μέσο πολίτη (_χωρίς_ γεωγραφικό περιορισμό) τι πραγματικά σημαίνει ‘εμβάθυνση της αλληλεξάρτησης των ανθρώπινων όντων όχι με δεσμούς εξάρτησης και υποτέλειας αλλά με δεσμούς αυθεντικά κοινωνικούς’.

Όλα αυτά τα λέω διότι πιστεύω βαθύτατα ότι οι περισσότεροι κομμουνιστές ή αριστεροί δεν είναι πραγματικά σε θέση να δικαιολογήσουν τις αντιλήψεις τους. Ίσως θα έπρεπε να επαναδιοχετευτούν (μάλλον επαναπροσφερθούν) οι βασικές – δομικές ιδέες στον κόσμο ‘αποδελτιωμένες’, απαλλαγμένες δηλαδή από τις ταμπέλες και όλο το άκαμπτό τους μέρος. Είναι ίσως επικίνδυνο (και εγωιστικό;) να υποτιμούμε την ισχύ που διαθέτουν ‘τα επώδυνα ιστορικά μπαγκάζια’. Πρέπει να κατανοήσουμε την σημασία του γεγονότος ότι ακόμα και απλά (πολλές φορές απλοϊκά) κείμενα όπως αυτά της σύγχρονης Γερμανικής αριστεράς δεν είναι κτήμα του μέσου πολίτη.

Επειδή είμαι από την φύση μου προβοκάτορας θα παραφράσω ένα σχόλιο του Νίτσε για την ηθική : ο κομμουνισμός είναι υπόθεση εκείνων που δεν μπορούν να απελευθερωθούν από αυτόν, γι αυτό και αποτελεί μέρος των όρων της ύπαρξής τους. Δεν μπορεί κανείς ν’ ανατρέψει τους όρους της ύπαρξης, ό,τι μπορεί μόνο είναι: να μην τους έχει !

Πραγματικά ελπίζω να έγινα κατανοητός, μακάρι να είχα την ικανότητα να εμφανίσω περισσότερο ξεκάθαρα την άποψή μου.

Radical Desire:
"Αν το συστημα διαστρεβλωνει και εξευτελιζει ιδεες οπως π.χ. η κομμουνιστικη ειναι γιατι αυτη τιθεται ως αιτημα (σε ποιον ρε παιδια;). Η προσωπικη βελτιωση, εκλεπτυνση, τελειωση(ουαου) ως αναγκη-επιθυμια μπορει να σπασει αυτο το σχεδιο της διπολικης αποκρισης στο συστημα και να σταθει αυτοτελης και πλερια ως προαπαιτουμενο για τη δημιουργια αυτων των συζευξεων-σχεσεων που ολοι ποθουμε."

Έχω την αίσθηση ότι ταυτίζεις την κομμουνιστική υποκειμενικότητα με την συνδικαλιστική, και μάλιστα της κακιάς ώρας. Ο κομμουνισμός δεν προβάλλει αιτήματα για να ικανοποιηθούν από το αστικό κράτος αλλά κοντράρεται άμεσα με την έννομη τάξη του. Εξ απανέκαθεν που λέμε--απ' τους πληβείους ως τους σπαρτακιστές, και απ' τον Σεν Ζυστ στον Λένιν. Όσο για την λύση που λέγεται "προσωπική βελτίωση", ανήκει σε ένα λεξιλόγιο ξένο προς τον κομμουνισμό όχι γιατί ο κομμουνισμός δεν πιστεύει στον μετασχηματισμό του ατόμου (το ακριβώς αντίθετο), αλλά γιατί αυτός ο μετασχηματισμός δεν μπορεί να εννοηθεί με όρους "βελτίωσης" ή τελειοποίησης. Ο δούλος δεν απελευθερώνεται με τον να εκλεπτύνεται αλλά με το να εξεγείρεται, δηλαδή με το να πάψει να είναι δούλος. Μετασχηματισμός και στις δύο περιπτώσεις, αλλά στην μία με όρους εξωγενείς προς το υποκείμενο και πραγμοποιημένους (εκλέπτυνση, κλπ) και και στην άλλη με όρους εμμένειας και είναι.

Με λίγα λόγια, το "βήμα μπροστά" που προτείνεις αναπαράγει κάθε μορφή ρεφορμισμού από τον 19ο αιώνα και μετά, προϋποθέτοντας μια απόλυτη αντίστιξη ανάμεσα στην αλλαγή του εαυτού και την αλλαγή της κοινωνίας, ανάμεσα στις υποκειμενικές και τις αντικειμενικές διαστάσεις του κοινωνικού, κλπ. Είναι απλώς μη διαλεκτική σκέψη και όχι πολυπλοκοποίηση της διαλεκτικής σκέψης.

Η πρόταση "Όλα αυτά τα λέω διότι πιστεύω βαθύτατα ότι οι περισσότεροι κομμουνιστές ή αριστεροί δεν είναι πραγματικά σε θέση να δικαιολογήσουν τις αντιλήψεις τους. Ίσως θα έπρεπε να επαναδιοχετευτούν (μάλλον επαναπροσφερθούν) οι βασικές – δομικές ιδέες στον κόσμο ‘αποδελτιωμένες’, απαλλαγμένες δηλαδή από τις ταμπέλες και όλο το άκαμπτό τους μέρος"

περιγράφει απλά το γενικό πρόσταγμα κάθε "ανανεωτικής" αριστεράς, της οποίας η συνεισφορά περιορίστηκε στο "κομμουνισμός αλλά χωρίς τα επικίνδυνα συστατικά" --κατά το καφές χωρίς καφεϊνη, κλπ. Όλες οι αριστερίζουσες μορφές που επικράτησαν στην δυτική Ευρώπη μετά το 1945 περιέγραψαν τον εαυτό τους ως "αποδογματικοποιημένες", "εύκαμπτες", κλπ. Τι πέτυχαν; Πέτυχαν σε ορισμένες περιπτώσεις οι κομματικοί τους φορείς να σχηματίσουν κυβερνήσεις, να ανέβουν στην εξουσία μέσα στα πλαίσια του αστικού κράτους. Πέτυχαν να δημιουργήσουν τον Μιτεράν ή τον Α. Παπανδρέου ή τον Π. Γκονζάλεθ ή τον Κύρκο. ΟΚ. Αυτό είναι το μέλλον μετά τον κομμουνισμό; Αστική φιλελεύθερη δημοκρατία με ζιβάγκο ή φυσαρμόνικα για να μην πολυδεξιίζουμε; Μα, αυτή δεν είναι που έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και κάνει την κορόϊδα στις μέρες μας;

Με λίγα λόγια: ΜΑΚΑΡΙ να ήταν τόσο απλά τα πράγματα ώστε να γινόταν να καταστήσουμε τον κομμουνισμό ελεύθερο από δογματικές ή αξιωματικές προτεραιότητες και συνάμα αποτελεσματικό για αυτά που μετράνε στην υλική ζωή των κοινωνιών, αλλά δεν είναι καθόλου ούτε απλό ούτε προφανές το πώς γίνεται να έχεις την πίττα ολόκληρη και το σκυλί χορτάτο.

Grsail:
Εγώ θέλω να έχουμε την πίττα ολόκληρη και το σκυλί χορτάτο.

Θέλω μια ‘αριστερά’ ριζοσπαστική και ασυμβίβαστη με ένα καλά επεξεργασμένο σύστημα _σύγχρονων_ ιδεών που να είναι προσιτό και κατανοητό σε βάθος από τους πολίτες (χωρίς γεωγραφικό περιορισμό). Τα ζιβάγκο και οι φυσαρμόνικες είναι για αυτούς που διαλάθουν της ιστορίας.

Θέλω μια ‘αριστερά’ που να μπορεί χωρίς φόβο και ενοχές να δει κριτικά και από απόσταση (πλέον) τον Μαρξ όπως και να εμπεριέχει τον Κροπότκιν την Ρόζα, τους Μαύρους Πάνθηρες και το New Left αλλά και την Μπάαντερ Μάινχοφ.

Ζητάω πολλά;

[ το ‘αριστερά’ το έβαλα σε εισαγωγικά διότι και αυτή η έννοια φοβάμαι ότι πρέπει να επανακαθοριστεί ! ]

Radical Desire:
Το ζήτημα δεν είναι αν ζητάς πολλά αλλά το πώς μπορούν να δοθούν αυτά που ζητάς και από ποιον. Τόσο ο ευρωκομμουνισμός όσο και ο ευρωσοσιαλισμός αποδείχθηκαν ιστορικά ανεπαρκείς και αναιμικές προοπτικές (κοινώς, σούπες). Στην ουσία, έχεις να κάνεις με το πρόβλημα των ασύμβατων χρονικοτήτων επανάστασης (ρήξη) και αναμόρφωσης (διάρκεια) και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, με το πρόβλημα της σχέσης επαναστατικού υποκειμένου, κράτους και εξουσίας. Τα προβλήματα αυτά παραμένουν ανεπίλυτα σήμερα και δεν εξαφανίζονται ούτε με ευχολόγια ούτε με επικλήσεις της απελευθέρωσης απ' τον δογματισμό. Ο δογματισμός δεν ήταν απλώς βίτσιο ορισμένων κολλημένων μυαλών αλλά μορφή ανταπόκρισης σε προβλήματα, όπως μορφή ανταπόκρισης σε προβλήματα είναι και τα αντίθετά του, ο εκλεκτικισμός ή οι οπορτουνιστικές συνθέσεις.

Θεωρώ σημαντικό να παλεύουμε με τα προβλήματα αλλά εξίσου σημαντικό να μην υποτιμούμε το μέγεθός τους και τις επιπλοκές που παρουσιάζουν. Γιατί στην ουσία, δεν είναι ο κομμουνισμός ως μορφή επιστροφής προς τα πίσω vs εναλλακτικές μορφές προχωρήματος μπροστά. Εγώ δεν βλέπω τι μπορεί σήμερα να θεωρηθεί ως χειραφετητική πολιτική που προχωρά πραγματικά μπροστά από εκεί που έφτασε ο ιστορικός κομμουνισμός, που επιλύει τα προβλήματα στα οποία προσέκρουσε ο ιστορικός κομμουνισμός. Πολύ θα θέλαμε όλοι μια τέτοια πολιτική, αλλά δεν έχει ούτε αναπτυγμένη θεωρία ούτε συγκροτημένη πολιτική έκφραση κάπου. Για να βρούμε ένα τρόπο να την αρθρώσουμε χτυπιόμαστε όλοι όσοι χτυπιόμαστε.

Grsail:
'... ούτε αναπτυγμένη θεωρία ούτε συγκροτημένη πολιτική ...'

Το κακό είναι ότι με αυτές τις τελευταίες σου θέσεις οπωσδήποτε συμφωνώ. Κακό, διότι οι συγγενείς θεωρήσεις ενός προβλήματος συνήθως δεν οδηγούν στην λύση του ...
.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails