Η συγκινητική αναφορά του Michel Foucalt στο φίλο και δάσκαλό του Jean Hyppolite, μπροστά στους φοιτητές του, στο εναρκτήριο μάθημα του College de France, 1970:
(Η Τάξη του Λόγου, Μ. Foucalt, Ηριδανός, 57)
‘Αν θέλησα να βάλω την δουλειά μου κάτω από το
όνομά του, καθώς και να επικαλεστώ τη μνήμη του τελειώνοντας την παρουσίαση τω
σχεδίων μου, αυτό το έκανα διότι ίσως του έχω δανειστεί την έννοια και την
δυνατότητα αυτού που κάνω κι ακόμα γιατί πολύ συχνά μου έδειξε τον δρόμο όταν
εγώ έψαχνα στα τυφλά. Και ο σημερινός μου προβληματισμός συγκλίνει προς αυτόν, προς
αυτή την έλλειψη – όπου αισθάνομαι συνάμα την απουσία του και την προσωπική μου
ανεπάρκεια.
Αφού λοιπόν του χρωστάω τόσα, καταλαβαίνω πως το
να με διαλέξετε για να διδάξω εδώ, είναι, σε ένα μεγάλο μέρος, απονομή τιμής σε
αυτόν. Σας ευγνωμονώ βαθιά τόσο για την τιμή που μου κάνατε, όσο και για την
τιμή που του απονέμετε με αυτήν την εκλογή. Αν και δεν αισθάνομαι ίσος για να
τον διαδεχτώ, ξέρω ωστόσο πως θα με ενθάρρυνε με την επιείκειά του απόψε, αν θα
ήταν βέβαια δυνατό να μας δοθεί μια τέτοια χαρά.
Και καταλαβαίνω καλύτερα τώρα γιατί αισθανόμουν
τόση δυσκολία να αρχίσω πριν από λίγο. Ξέρω καλά τώρα ποια είναι η φωνή που θα
ήθελα να με έχει προλάβει, να με έχει οδηγήσει, να με έχει προσκαλέσει να
μιλήσω και να βρίσκεται μέσα στην ίδια μου την αγόρευση. Ξέρω πια τι ήταν αυτό
το τόσο φοβερό στο ξεκίνημα της ομιλίας μου, αφού έπαιρνα το λόγο εκεί όπου τον
άκουσα και όπου αυτός δεν βρίσκεται πιά για να με ακούσει.’
