Μέσα σε όλα αυτά που δείχνουν όλο και καθαρότερα την παρακμή της Δύσης είναι και ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζονται τα τρέχοντα γεγονότα τα δυτικά μέσα ενημέρωσης ως μηχανισμοί αλλά και οι μεμονωμένοι δημοσιογράφοι είτε υπακούοντας σε εντολές είτε εκφράζοντας την ιδεολογική τους βάση.
Το λέω αυτό γιατί μου προκαλεί αγανάκτηση το γεγονός ότι προβάλλεται σε πολύ μεγαλύτερη έκταση και ένταση η κινητοποίηση μερικών εκατοντάδων του κινήματος occupy παρά ο τιτάνιος αγώνας, η αυτοθυσία και η επιμονή του Αιγυπτιακού κινήματος το οποίο μόνο κατά τις τελευταίες ημέρες θρήνησε πάνω από τριάντα πέντε (35) νεκρούς …
Τα ελάχιστα (ελάχιστα !) μοσχοαναθρεμένα άτομα που απαρτίζουν το occupy είναι φαίνεται πολύ σημαντικότερα από τους νεκρούς Αιγύπτιους αγωνιστές και η κοπελίτσα που ψεκάστηκε στο πρόσωπο με σπρέι πιπεριού πολύ ηρωικότερη από τις χιλιάδες Αιγύπτιες μανάδες, γυναίκες κι αδελφές που υπενθυμίζουν σε όλους εμάς τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος βάζοντας καθημερινά το κεφάλι τους στον πάγκο του χασάπη.
Το κίνημα της Αιγύπτου είναι μια σπίθα, ένας φάρος που δίνει ελπίδα και κουράγιο όχι μόνο στην ίδια την Αίγυπτο αλλά και πολύ πέρα από τα σύνορά της.
Το αριστοκρατικό και ιλουστρασιόν κίνημα occupy κινητοποίησε μερικές εκατοντάδες κόσμο, κι αυτούς με το ζόρι, σε μια χώρα των τριακοσίων εκατομμυρίων (300.000.000) για να εκφράσει αιτήματα οικονομικά και τοπικά. Τίποτε άλλο !
Τα ανυποψίαστα αμερικανάκια που το απαρτίζουν δεν φάνηκε να αντιλαμβάνονται σε τι κόσμο ζούνε. Δεν ενοχλήθηκαν από το γεγονός ότι ο στρατός τους δολοφονεί δεκάδες ανθρώπους κάθε μέρα ανά τον κόσμο, δεν κατάλαβαν ότι αθώοι άμαχοι κατακρεουργούνται εκ συστήματος από τα υπεραυτόματα μη επανδρωμένα αεροπλάνα που κατασκευάζουν στα εργαστήρια των πανεπιστημίων τους, δεν πληροφορήθηκαν ότι το χιτλερικό κολαστήριο της Κούβας συνεχίζει κάτω από την μύτη τους το φρικιαστικό του έργο, δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι η οικονομική καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων στον δυτικό κόσμο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον άκρατο και επαίσχυντο πλουτισμό της χώρας τους, δεν άκουσαν ότι οι ποταμοί αίματος, η δυστυχία, η πείνα και η καθυστέρηση που τσακίζουν την Αφρική είναι έργο της δικής τους κυβέρνησης ούτε φρόντισαν να πληροφορηθούν ότι οι πύραυλοι που σκορπάνε τώρα στα ρωσικά σύνορα και τα εφιαλτικά υπερηχητικά βλήματα που κατασκευάζουν τις ελεύθερες ώρες τους στο MIT, στο Berkeley και αλλού βάζουν την ανθρωπότητα σε μια σκοτεινή πορεία αυτοκαταστροφής.
Νομίζουν, τα ανυποψίαστα μειράκια του occupy, ότι με τις fancy σημαιούλες τους και τις διάφορες εξυπναδούλες που γράφουν εδώ κι εκεί θα λάβουν συγχωροχάρτι για την επαίσχυντη συμπεριφορά της χώρας και των πατεράδων τους.
Ελπίζω να δω την ημέρα όπου οι Αμερικανοί πολίτες θα πάρουν τις τύχες της χώρας τους στα χέρια τους ακυρώνοντας τα έργα και την απάνθρωπη συμπεριφορά της αμερικάνικης οικονομικής ελίτ και των στρατοκρατών. Αυτοί οι αμερικανοί πολίτες του μέλλοντος σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση και πάντως δεν αντιπροσωπεύονται στο ελάχιστο από τους χαζοχαρούμενους νεαρούληδες που περιδιαβαίνουν τους δρόμους των μεγαλουπόλεων χωρίς στόχο (πέρα ίσως από την επανεκλογή του Ομπάμα), χωρίς παρελθόν και –φυσικά- χωρίς μέλλον αφού τους λείπει η πραγματική σύνδεση με την κοινωνία. Τους λείπει η ουσιαστική συμμετοχή του Αμερικανού Πολίτη τον οποίο οι κυβερνήσεις των τελευταίων ογδόντα ετών φρόντησαν να κοιμήσουν βαθιά. Πολύ βαθιά.
.
