ΣΥΡΙΖΑ - Για την Ευρώπη

Παρατηρήσεις επί των προσυνεδριακών κειμένων (Για την Ευρώπη)

του Θανάση Κοντονάτσιου

Επιτρέψτε μου να σημειώσω πως κατά την γνώμη μου, αυτή η εμμονή με την «Γερμανική Στρατηγική» και την «Γερμανική Ευρώπη» εκτός από εντελώς αφελής και πολιτικά άτοπη, είναι και το πλέον ανόητο κλισέ από αυτά που έτυχε να παρεισφρήσουν τελευταία στην λεγόμενη αριστερή αφήγηση. Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος τελείωσε και -ευτυχώς- η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται.

Η Ευρώπη, στην εποχή του αδυσώπητου ανταγωνισμού των οικονομικών κέντρων,  αγωνίζεται να επιβιώσει πρωτίστως ως οικονομικό κέντρο παραμένοντας έτσι στο προσκήνιο της ιστορίας. Δεν έχει δυστυχώς συνειδητοποιηθεί πως η Ευρώπη είναι ο μοναδικός παράγοντας σήμερα που έχει το ιστορικό βάθος και το πολιτικό κύρος που απαιτείται ώστε να μπορεί να αποτρέψει την ακατέργαστη και καταστροφική φιλοδοξία των Ενωμένων Πολιτειών για την εγκαθίδρυση μιας Μονοπολικής Παγκόσμιας Ηγεμονίας τα χαρακτηριστικά της οποίας, αν τελικά επιτευχθεί, θα ξεπερνούν και την πλέον σκοτεινή φαντασία.

Παράλληλα με τον παραπάνω μύθο περί «Γερμανικής Ευρώπης» αναπτύσσεται κι ένας δεύτερος περί «Ευρωπαϊκού Νότου». Ένας όρος που στερείται οποιασδήποτε σημασίας και που παραβλέπει πως σε όλες ανεξαίρετα τις χώρες του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Νότου έχουν εγκαθιδρυθεί με σχετικά άνετες (ναι, άνετες!) κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες απολύτως νέο-φιλελεύθερες κυβερνήσεις.

Η Ευρώπη είναι μία. Δεν είναι δύο, ούτε τρείς.

Η οικονομία της Γερμανίας είναι πολύ μικρή ώστε να της επιτρέψει Ευρωπαϊκή ηγεμονία και ο παραγωγικός της μηχανισμός, με 60% περίπου των εξαγωγών του στην Ευρώπη, είναι απόλυτα εξαρτημένος από τους Εταίρους της. Τα προβλήματα της Ευρώπης δεν είναι ούτε Νότια ούτε Βόρεια. Είναι απλώς αυτό: Ευρωπαϊκά! Κι έχουν μια διαβολεμένη ομοιότητα που πιάνει από τον Ατλαντικό μέχρι το Αιγαίο και από την Νορβηγία μέχρι την Κύπρο.

Το ζήτημα που γεννιέται λοιπόν για την Ευρώπη είναι διπλό. Είναι ζήτημα στόχου και ζήτημα τακτικής. Η νέο-φιλελεύθερη οπτική και διαχείριση και η διατήρηση των εθνικισμών (που λειτουργούν ως ερείσματα επιβίωσης κι ως εργαλεία χειραγώγησης των λαών για τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ) είναι ο πραγματικός εχθρός και το ουσιαστικό πρόβλημα της Ευρώπης.

Είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο πως ο μέσος Κινέζος δεν μπορεί πλέον να ζει με 600 ευρώ τον χρόνο. Είναι επίσης αντιληπτό πως η Κίνα, ελέγχοντας πλέον τεράστιο ποσοστό της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής, αντιμετωπίζει και πολεμά την Δύση με τα ίδια τα δικά της όπλα. Στην διελκυστίνδα αυτή η Ευρώπη εκτός από την νεοφιλελεύθερη αντιμετώπιση έχει κι άλλους τρόπους να δράσει. Οι έννοιες ‘ανταγωνισμός’ και ‘ανάπτυξη’ θα πρέπει να επανακαθοριστούν, οι κατευθύνσεις και οι προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής βιομηχανικής παραγωγής να επαναπροσδιορισθούν, και αυτές οι πολύ δύσκολες δουλειές, είναι δουλειές για την Ευρωπαϊκή Αριστερά. Οι μεγάλες δυνάμεις και τα κράτη θα πρέπει να αντιληφθούν πως εκτός από τον Ανταγωνισμό υπάρχει και η Συνεργασία και πως εκτός από τις εξαγωγές υπάρχει και η προσπάθεια για κάλυψη των εσωτερικών αναγκών και διατήρηση του επιπέδου ζωής των ανθρώπων. Δεν μιλώ για εσωστρέφεια, μιλώ για ανθρωπιστικό ορθολογισμό.

Ο καθορισμός των στόχων και η αναμόρφωση του θεσμικού περιβάλλοντος είναι οι προκλήσεις για την Ευρώπη.

Ο Jurgen Habermas περιγράφει το όραμά του έτσι:

[ … ] Ο λαός της Ευρώπης χρειάζεται να ξέρει πως ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει το κοινωνικό του μοντέλο και την πολιτιστική του ποικιλομορφία είναι να ενωθεί και να συνεργαστεί [ … ]

Και ο Etienne Balibar απαντά:

[ … ] η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης … δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί και δεν είναι δυνατή, παρά μόνον εάν είναι πιο δημοκρατική από το σύνολο των  εθνών που την συναποτελούν [ … ]

Αυτή είναι η δυσκολία, το όραμα και το έπαθλο για τους λαούς. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για την Αριστερά. Ιδού η Ρόδος!

Καμία Ευρωπαϊκή χώρα (ούτε ακόμη και η πάμπλουτη Νορβηγία) δεν θα είναι σε θέση να επιβιώσει μονάχη έξω από κάποιο μεγάλο συνασπισμό που λειτουργεί ως οικονομικό κέντρο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Πρόκειται για μια κατάσταση που δεν θα περάσει ούτε του χρόνου ούτε σε δέκα χρόνια και την οποία η αριστερά δεν μπορεί να αγνοεί χωρίς ταυτόχρονα να απολέσει τον ρόλο της όσο και τον λόγο για την ύπαρξή της.

Τα κρυμμένα αποθέματα της Ρωσίας είναι η παρθένα και άθικτη Σιβηρία. Μια αχανής περιοχή των 7,5 εκ. τετραγωνικών χιλιομέτρων, όσο και η Ευρώπη, με τα τρία τέταρτα να είναι κατοικήσιμα. Με ένα πληθυσμό που δεν ξεπερνάει τώρα τα 25 εκ., τεράστιες περιοχές κατάλληλες για παραγωγή τροφής, εκτεταμένα κοιτάσματα γαιάνθρακα και μετάλλων, αχανή δάση, πολύ πετρέλαιο και πολύ φυσικό αέριο.

Τα αποθέματα της Κίνας των πενήντα ‘εθνοτήτων’, είναι η ασύλληπτη δημογραφική της υπεροχή, η απαράμιλλη βιομηχανική της παραγωγή, η ταχύτατη ανάπτυξη και ο συνεκτικός (παρ’ όλα τα τεράστια μεγέθη) τρόπος διοίκησης.

Τα κρυμμένα αποθέματα της Ευρώπης είναι η ανθρωπιστική της παράδοση, ο πολιτισμός, η επιστημοσύνη της, η τεχνολογία της και η εσωτερική πολιτιστική και πολιτική της ενότητα που σέβεται, διατηρεί και αξιοποιεί την ποικιλία. Αυτός είναι ο Ευρωπαϊκός θησαυρός, πολύτιμος για όλους τους ανθρώπους, μέσα και έξω από την Ευρώπη.

Για το νόμισμα δεν θα προσθέσω πολλά διότι δεν αξίζει ίσως ούτε την μελάνη ούτε και τον κόπο. Το νόμισμα είναι ένα εργαλείο που οι λαοί θα πρέπει να αποφασίσουν πως θα το χρησιμοποιήσουν. Η ενότητα του Ευρωπαϊκού νομίσματος είναι απλώς μια πλατφόρμα που διευκολύνει την επίτευξη εξαιρετικά περίπλοκων και πολύ πιο φιλόδοξων, από το ίδιο το κοινό νόμισμα, στόχων σαν αυτούς που ακροθιγώς ανάφερα λίγο πριν. Το ευρώ ως οικονομικό εργαλείο και ως νόμισμα δεν ανήκει μόνο στις ελίτ αλλά ανήκει και στα 500 εκατομμύρια των Ευρωπαίων πολιτών.

Είναι η κατάλληλη στιγμή για πλήρες ξεκαθάρισμα και υιοθέτηση απλών, υπεύθυνων και πολιτικά ρεαλιστικών θέσεων. Ένα κόμμα εναντίον του ευρώ είναι ένα κόμμα που εχθρεύεται την Ένωση. Ένα τέτοιο κόμμα, που δεν έχει την ιστορική οξυδέρκεια ή την πολιτική ειλικρίνεια να αποδεχθεί τους συσχετισμούς και την κατεύθυνση της ιστορίας, είναι σήμερα καταδικασμένο στην πολιτική καταστροφή. Μαζί με αυτό το κόμμα όμως τσακίζονται και οι προοπτικές για ισχυροποίηση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και καταστρέφονται όλες οι προσδοκίες των πολιτών για μια, προς την σωστή κατεύθυνση, μετεξέλιξη της Ένωσης.

Θανάσης Σ. Κοντονάτσιος – Ο.Μ. Αγίας Παρασκευής

ΣΥΡΙΖΑ - Για το καταστατικό του κόμματος

Παρατηρήσεις επί των προσυνεδριακών κειμένων (Το Καταστατικό του Κόμματος)

του Θανάση Κοντονάτσιου

Προοίμιο [σελ. 53 της Αυγής 2/6/13]

Αντί για τα περίπλοκα και -ας μου επιτραπεί να πω- λίγο στραμπουλιγμένα, θα περίμενα να διαβάσω:

Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς – ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ενιαίο, δημοκρατικό πολυτασικό κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς. Φιλοδοξεί να εκφράσει ολόκληρη την Κοινωνία και να αναβαθμιστεί σε ηγετική της δύναμη που θα οργανώσει την δημοκρατική ανατροπή του πολιτικού συστήματος και των δομών που το στηρίζουν.

Κεφάλαιο 4ο – Αιρετές θέσεις και δημόσια αξιώματα

Για τις βουλευτικές υποψηφιότητες ήθελα να σημειώσω πως η πλέον απλή και αντιπροσωπευτική πρόταση για την παράγραφο (γ) [ σελ. 58] είναι η δεύτερη πρόταση όπου οι υποψήφιοι βουλευτές ανά εκλογική περιφέρεια εκλέγονται από όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ανά Νομαρχιακή Οργάνωση. Θα πρότεινα το δικαίωμα αιτιολογημένης τροποποίησης των επιλογών των Νομαρχιακών Επιτροπών ή των προκριματικών εκλογών για τις Ευρωεκλογές να απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία 80 και όχι 70%.

Για τους βουλευτές επικρατείας θα πρέπει νομίζω να βρεθεί ένας περισσότερο αντιπροσωπευτικός τρόπος ή να ενταχθεί και αυτή η επιλογή στην παραπάνω διαδικασία απ’ ευθείας επιλογής από τα μέλη είτε με Πανελλαδικές προκριματικές εκλογές (όπως για τους Ευρω-βουλευτές) είτε με Νομαρχιακές εκλογές.

Μένει βέβαια να καθοριστούν με λεπτομέρεια οι παραπάνω διαδικασίες ώστε να καλυφθούν ζητήματα που αφορούν προτεραιότητες, σταυροδοσίες κλπ

Πρόταση: Βουλευτές και Ευρωβουλευτές που έχουν αθροιστικά θητεία οκτώ (και όχι δέκα) χρόνια ή περισσότερο δεν μπορούν να είναι υποψήφιοι. Βουλευτές και Ευρωβουλευτές που έχουν αθροιστικά θητεία πάνω από επτά και λιγότερο από οκτώ χρόνια μπορούν να είναι υποψήφιοι μόνο με απόφαση της ΚΕ (και όχι της ΚΠΕ) με αυξημένη πλειοψηφία 60%.

Διαφωνώ απολύτως με την πρώτη πρόταση για την παράγραφο (στ) [σελ. 58] περί ποσοστού επί της αποζημίωσης των βουλευτών. Ο βουλευτικός θεσμός όπως και οποιοσδήποτε άλλος εκτελεστικός, νομοθετικός ή δικαστικός θεσμός (συμπεριλαμβανομένων βέβαια και των Περιφερειακών, Νομαρχιακών και Αυτοδιοικητικών θεσμών) αφορά την Κοινωνία και οι αμοιβή που τον συνοδεύει αφορά επίσης την Κοινωνία. Το κόμμα δεν έχει καμία δικαιοδοσία και κανέναν λόγο να παρεμβαίνει σε αυτούς τους θεσμούς.

Είναι προφανές πως το κόμμα πρέπει να ορίσει συγκεκριμένο μισθολόγιο για όσους δεν είναι μέλη του κόμματος και προσφέρουν ως άτομα ή ως εταιρείες  (προμηθευτές κλπ) υπηρεσίες στο κόμμα.

Οι αμοιβές προς μέλη του κόμματος τα οποία προσφέρουν υπηρεσίες στο κόμμα είναι ξεχωριστό ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπισθεί ξεχωριστά. Τέτοια αντιμετώπιση και λύση νομίζω πως δεν υπάρχει μέσα στα προσυνεδριακά κείμενα που έχουν διανεμηθεί.

Η παράγραφος από [Τα παραπάνω πρόσωπα …] έως [ …απρόβλεπτα ζητήματα και ειδικές περιπτώσεις] [σελ. 58 Αυγή 2/6/13] είναι απολύτως ανεφάρμοστη και επιφορτίζει το κόμμα χωρίς εμφανή λόγο με τεράστιο γραφειοκρατικό φόρτο. Εμπεριέχει επίσης ανοικτά ζητήματα νομιμοποίησης και θεσμικής αυθαιρεσίας όπως προσπάθησα να περιγράψω στις αμέσως τρείς προηγούμενες παραγράφους.

Γενικά η ενότητα Αιρετές θέσεις και Δημόσια Αξιώματα από την παράγραφο (στ) και κάτω, φαίνεται πως χρειάζεται εξ αρχής επεξεργασία. Νομίζω πως το ζήτημα των εσωτερικών εκλογών και της αντιπροσώπευσης από το επίπεδο της Οργάνωσης Μελών έως αυτό της Κεντρικής Επιτροπής, της Πολιτικής Γραμματείας και του Τακτικού Συνεδρίου παραμένει ανοικτό.

Η άποψή μου είναι πως η παραδοχή ως έννοιας της «επαγγελματικής σχέσης με την πολιτική» είναι εξαιρετικά αρνητική για λόγους κοινωνικούς, αφού μπορεί να  λειτουργήσει εν δυνάμει ως έρεισμα για δημιουργία κομματικής και κοινωνικής ελίτ, για λόγους κομματικούς αφού επιφορτίζει έμμεσα και άμεσα το κόμμα με βαριά γραφειοκρατία και εν δυνάμει αμφιλεγόμενες διαδικασίες, και για λόγους ηθικούς. Ένα από τα πλέον κεντρικά χαρακτηριστικά του αριστερού που ασχολείται με την πολιτική πρέπει να είναι η ανιδιοτέλεια. Όσοι θεωρήσουν την άποψή μου ουτοπική ή αφελή καλό θα ήταν να το σκεφτούν μια δεύτερη φορά.

Είναι, για εμένα τουλάχιστον, απολύτως κατανοητό πως και η έννοια «επαγγελματικό στέλεχος» είναι εγγενώς αρνητική και αμφιλεγόμενη και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται και από το ίδιο το κόμμα. Ο ορισμός «επαγγελματικών στελεχών» θα πρέπει να γίνεται μόνο όταν αποδεδειγμένα όλοι οι άλλοι τρόποι κάλυψης των αναγκών του κόμματος έχουν, χωρίς επιτυχία, εξαντληθεί.

Νομίζω πως υπάρχει επίσης ένα κενό σχετικά με το πώς αντιμετωπίζονται εισφορές στο κόμμα ιδιαζόντως μεγάλων ποσών ή εισφορές όχι από πρόσωπα αλλά από οργανισμούς, εταιρείες κλπ.

Θανάσης Σ. Κοντονάτσιος – Ο.Μ. Αγίας Παρασκευής