Ένας παραδοσιακός ‘φίλος’ των ΗΠΑ, η Τουρκία,
ακολούθησε την δική της πορεία αναβαθμίζοντας τον ρόλο της στην περιοχή στο
επίπεδο περιφερειακής δύναμης και αψηφώντας, με μεγάλα φανερά αλλά και κρυφά
κόστη, υπερατλαντικές παραινέσεις και αιτήματα.
Το ίδιο φαινόμενο φαίνεται να επαναλαμβάνεται τώρα
με την Σαουδική Αραβία. Φαινόμενο που θα μπορούσε κανείς να το εντάξει στην
αργή αλλά σταθερή απομόνωση των ΗΠΑ και στην συνεχή υποχώρηση της μαλακής και
σκληρής διεθνούς ισχύος της υπερδύναμης.
Το Σαουδαραβικό παιχνίδι άρχισε με την σχεδόν
πλήρη καταστροφή της Υεμένης υπό τις ευλογίες και με την υλική υποστήριξη των
ΗΠΑ, συνεχίστηκε με την προσπάθεια αποκλεισμού του Κατάρ και πιθανόν να εισήλθε
τώρα σε μια νέα φάση με την προχθεσινή ανακήρυξη του Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν σε
πρίγκιπα διάδοχο.
Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως η αναβάθμιση του
Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν σχετίζεται με την μεγάλη γκάφα ως προς τον χειρισμό της υπόθεσης
του Κατάρ που σαν αποτέλεσμα φαίνεται να έχει την ενίσχυση των σχέσεων του
Κατάρ με το Ιράν και τους φανερούς και κρυφούς (βλ. Κίνα) συμμάχους του(*)
Όποιος ασχολείται με τα τεκταινόμενα στην περιοχή
θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του τον συνεχώς ισχυροποιούμενο ρόλο του Οργανισμού
Συνεργασίας της Σαγκάης και το γεγονός πως ο οργανισμός αυτός είναι ανοικτός
στην εισδοχή νέων μελών. Δυστυχώς, είναι σε υπολογίσιμο βαθμό δικαιολογημένοι
όσοι υποστηρίζουν πως ό,τι είναι ‘κακό’ για τη Δύση σήμερα είναι καλό για την
ανθρωπότητα αφού απομακρύνει την πιθανότητα μιας μονοπολικής ηγεμονίας που θα αποτελούσε
τον χειρότερο πολιτικό εφιάλτη στην Ιστορία.
(*) Η έλλειψη προϊόντων που παρατηρήθηκε στις αγορές
του Κατάρ μετά τον ‘αποκλεισμό’ ισοσταθμίστηκε πλήρως μέσα σε 12 ώρες με
προϊόντα κυρίως από το Ιράν.
