Αναδημοσίευση από το http://stokanape.blogspot.com
Τους θυμάμαι από τότε. Τότε που μια νεολαία εν βρασμώ ψυχής και συνείδησης κατέβαινε κάθε Πέμπτη στην πορεία. Τους θυμάμαι από τότε που παλεύαμε για το Άρθρο 16. Απέναντι στη Μαριέττα, τις Hermes της τσάντες, την αλαζονεία μιας Δεξιάς κυβέρνησης.
Τους θυμάμαι από τότε. Από την μια εμείς. Όλοι μαζί. Αριστεροί του Σύριζα, των ΕΑΑΚ, των Οικολόγων, της ΠΑΣΠ και φοιτητές ανένταχτοι. Απλά συνειδητοποιημένοι. Αφυπνισμένοι. Απέναντι όλοι μαζί στον κοινό εχθρό.
Από την άλλη εκείνοι. Οι Κνίτες. Το ΠΑΜΕ. Μια γκετοποιημένη ομάδα που κάποιοι έδωσαν και τη ζωή τους για να έχουν αυτό το υφάκι το αφ’ υψηλού, αυτό που δεν σε έχω ανάγκη μωρέ. Περνώ και μόνος μου καλά. Εγώ κι ο κούκος. Και κάνουμε κι αντίσταση. Αμέ. Με κομματική ταμπέλα πάνω. Πρώτα Κουκουές, μετά άνθρωπος.
Οι καλύτερες πορείες. Οι πιο καλά περιφρουρημένες. Ξεκινούσαν την ίδια μέρα, από το ίδιο μέρος μια ώρα πιο μπροστά. Ποιος τους φτάνει!! Με αλυσίδα που δεν έσπαγε. Μα φυσικά. Ο κομματικός φερετζές ταιριάζει μούρλια με την πολιτική αφύπνιση. Με τον ξεσηκωμό. Έτσι νομίζουν, έτσι τους έχουν πείσει.
Και οι υπόλοιποι; Απλά μη Κουκουέδες. Αχταρμάς. Μα το σηκώνει η Αριστεροσύνη σου να περπατάς δίπλα δίπλα με τον Πασόκο; Έλα ντε. Πες τα χρυσόστομε.
Το ίδιο και σήμερα. Το ίδιο και τώρα. Σε μέρες που οι ματατζήδες χτυπούν με ισραηλινά τοξικά δακρυγόνα τους μαθητές. Τα δεκαπεντάχρονα. Τα πιτσιρίκια. Αυτοί αγκαλιά με το σφυροδρέπανο. Και την αδιαφορία. Αφού το πιτσιρίκι από τα γεννοφάσκια του δεν έχει γραφτεί στην Κνε καλά να πάθει. Πολύ ωμά. Πολύ απλά. Πολύ αληθινά.
Την ίδια μέρα, στο ίδιο μέρος αλλά μια ώρα νωρίτερα πάντα η πορεία τους. Τα είπαμε αυτά. Σήμερα που οι μαθητές χρειάζονται την προστασία. Σήμερα που η μαζικότητα δεν αποτελεί αριστερή φανφάρα. Σήμερα αυτοί εξακολουθούν να γυρίζουν την πλάτη στον κόσμο που δεν κατεβαίνει με κομματικές παρωπίδες στο δρόμο.
Μην χαλάς την μοναξιά σου, αριστερά μου. Πολλές γενιές, πολλές νιότες χάθηκαν πάνω από μια φθαρμένη ιδεολογία. Μια παραπάνω…μα τι σημασία έχει.
