Επανέρχομαι μετά από ένα μάλλον μακρύ διάλειμμα που υπαγορεύτηκε από ‘τεχνικούς’ λόγους [ πχ. λάθος υπολογισμός χρονικού βάθους ανάρρωσης :-) ] με την σημερινή ανάρτηση που λόγω επικαιρότητος έχει να κάνει με την ανάθεση στην κυρία Γιαννάκου της πρώτης θέσης του ευρω-ψηφοδελτίου της άρρωστης όσο ποτέ συντηρητικής παράταξης και του κόμματός της.
Παρατηρώ λοιπόν διάφορα σχόλια και δημοσιεύματα κατά τα οποία εξασκείται οξεία κριτική στην κυρία Γιαννάκου για την υποστήριξή της στο βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού.
Προς επιβεβαίωση λοιπόν ότι κατά την ιδιάζουσα και επικίνδυνη περίοδο που διερχόμαστε ως χώρα όλα (ή σχεδόν όλα) αντιμετωπίζονται με ανορθόδοξο και ‘ανάποδο’ τρόπο, βλέπω ότι ενώ η υποστήριξη του βιβλίου της ΣΤ' Δημοτικού είναι - μέσα σε ένα όργιο λαθών και απαξίωσης της Εκπαίδευσης - το μοναδικό θετικό που έκανε η κυρία Γιαννάκου οι διάφοροι επαΐοντες και πολιτικοί φωστήρες την κατηγορούν ακριβώς για αυτό!
Καμία κριτική για το ατυχές μονομερές και ισχνό νομοθέτημα (που σε μια επίδειξη προκλητικής αλαζονείας ονομάστηκε ‘μεταρρύθμιση’) το οποίο εκτός των άλλων και πάρα πολύ συνοπτικά:
- κατέστησε το Πανεπιστήμιο υποχείριο του Υπ. Παιδείας και των οποιονδήποτε λυκουρέτζων (που βρίσκονται – κατά δήλωσή τους – εκεί για να υποστηρίζουν τα ελληνοχριστιανικά (sic) ιδεώδη), σε αντίθεση με τις πρακτικές οποιασδήποτε πολιτισμένης Ευρωπαϊκής χώρας.
- μετέτρεψε την Ακαδημαϊκή αυτονομία σε άπιαστο όνειρο, υποβάθμισε και θεσμικά τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης προετοιμάζοντας μια συνειδητή και κακόβουλη προσπάθεια που θέλει να μεταλλάξει τη γνώση σε προϊόν, τους φοιτητές σε πελάτες, τους καθηγητές σε παροχείς υπηρεσιών και τα πανεπιστήμια σε επιχειρήσεις με μοναδικό στόχο τους και με κάθε κόστος, το κέρδος.
- δεν συμπεριέλαβε στις παραγράφους του ούτε μία δέσμευση για την απρόσκοπτη και έγκαιρη παροχή των κονδυλίων που από το Σύνταγμα η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να παρέχει στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Η μοναδική κριτική ασκείται για το διάσημο πλέον βιβλίο, το οποίο εκτός των άλλων δεν αποτέλεσε πρωτοβουλία ούτε έργο της κυρίας Γιαννάκου.
Δεν μπορώ παρά να εκλάβω την συμπεριφορά του ‘δημοσιογραφικού’ και μέρους του πολιτικού κόσμου ως αποπνέουσα ιδιοτέλεια, ψεύδος και απόκρυψη των πραγματικών παραμέτρων μιας πολύ σοβαρής υπόθεσης.
Ξαναβλέπουμε για άλλη μια φορά το φαινόμενο ‘η κριτική για την κριτική και το επιχείρημα για το επιχείρημα’ ανεξάρτητα αν αυτά οδηγούν το Ελληνικό Κοινό σε λανθασμένη αντίληψη των πραγμάτων και σε λανθασμένες αξιολογήσεις προσώπων και πολιτικών !
Ο πολίτης Kane, σε πολλάπλά κακέκτυπα, ξαναζεί !
.
