Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κατανοήσει ότι η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνά την φαντασία. Επίσης είναι κατανοητό ότι η πραγματικότητα, αυτό δηλαδή που ακούμε, βλέπουμε και … διαβάζουμε, επιδέχεται πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Μερικές από τις ερμηνείες αυτές προσεγγίζουν περισσότερο το ‘αντικειμενικό’, απέχουν δηλαδή λιγότερο από την αλήθεια.
Όλη η κατευθυνόμενη ή μη φιλολογία των τελευταίων μηνών περί της Ελληνικής οικονομίας και των Ελλήνων κατά την άποψη όλο και περισσότερων συν-πολιτών, έχει στόχο κατά βάση την τρομοκράτηση του κοινού και την εργαλειακή του αξιοποίηση με στόχο τον παραδειγματισμό και άρα την διευκόλυνση επιβολής «ρυθμιστικών» μέτρων και σε άλλες χώρες – δηλαδή λαούς.
Εδώ όμως, σε αυτήν την χώρα που ζούμε και που προσπαθούμε να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον υλοποιώντας κατά το δυνατόν τα όνειρά μας, γίνεται και κάτι άλλο. Γίνεται μια σχεδόν συστηματική καταρράκωση του ηθικού και της αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου λαού με την συνενοχή δυστυχώς ολόκληρης της «οικονομικής ηγεσίας», σχεδόν όλης της «πολιτικής ηγεσίας» καθώς και μεγάλου μέρους της «πνευματικής» τοιαύτης ! (πράγμα το οποίο προσωπικά δεν με εκπλήσσει, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα).
Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού τείνει πλέον να πειστεί ότι ο λαός αυτός είναι σπάταλος και μη παραγωγικός.
Πραγματικά, κοιτάζοντας κάποιος τους αριθμούς και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, των ασφαλιστικών ταμείων, της υγείας κλπ, εύκολα απογοητεύεται και τείνει να υιοθετήσει την παραπάνω θέση.
Αν όμως σκαλίσουμε την επιφάνεια και αρχίσουμε να αναλύουμε τα ζητήματα και μάλιστα όχι σε υπερεξειδικευμένο βάθος αλλά σε τέτοιο που να είναι προσιτό στον μέσο άνθρωπο, βλέπουμε ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Δεν θα πω ότι από τα 5 δις που είναι το έλλειμμα της Υγείας τα περισσότερα αφορούν εξοπλισμό που πωλείται στην χώρα μας σοβαρότατα υπερτιμολογημένος. Ούτε ότι τα χρήματα αυτά καταλήγουν –φυσικά- στους κορβανάδες των χωρών που κατ’ εξοχήν μας κατηγορούν.
Επίσης δεν θα αναλύσω την σημασία του γεγονότος ότι μόλις εξήντα πέντε χρόνια πριν εξαφανίστηκε ολόκληρη η βιομηχανική υποδομή της χώρας (που ακόμα και οι Γερμανοί την σεβάστηκαν) από τους στοχευμένους Βρετανικούς βομβαρδισμούς του Πειραιά και της Αθήνας μ ε τ ά την αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής ! Βλέπετε η πλήρης αποβιομηχάνιση της χώρας μας υπήρξε βασικός στόχος των «φίλων» και «συμμάχων» μας.
Θα πρέπει όμως να λάβουμε υπ’ όψη μας ότι η χώρα αυτή υπήρξε αδιάλειπτα συνεπής στις οικονομικές της υποχρεώσεις προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μιλώ για την συνεισφορά μας στο Κοινό Ευρωπαϊκό Ταμείο που είναι της τάξεως των 2,6 δις κάθε χρόνο, βλέπετε είναι κάπως ακριβό αυτό το … club. Να λάβουμε υπ’ όψη μας επίσης την προσήλωση όλων των κυβερνήσεών μας στις ποσοστώσεις όσον αφορά στην Αγροτική μας οικονομία. Οι ποσοστώσεις οδήγησαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού μας – και παρά τις περιβόητες επιδοτήσεις – στην φτώχεια, έσπρωξαν προς την εισαγωγή φτηνού εργατικού δυναμικού (άρα αύξηση ανεργίας) και κατέληξαν να περιορίσουν την αγροτική μας παραγωγή στο 5% περίπου του ΑΕΠ ! Αυτό –όπως καταλαβαίνετε- σημαίνει ανάγκη για εισαγωγές αγροτικών προϊόντων που θα μπορούσαν, υπό άλλες συνθήκες, να έχουν παραχθεί εδώ.
Βρισκόμαστε λοιπόν εν έτει 2010 μα μια υποτυπώδη Βιομηχανία και με μια κουτσουρεμένη και χωρίς πραγματική προοπτική Αγροτική Παραγωγή … ωραία !
Δυστυχώς τα παραπάνω δεν είναι όλη η ιστορία. Δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι η χώρα μας –λόγω του ευρώ- δεν έχει την δυνατότητα χρήσης του σωτήριου πολλές φορές εργαλείου της νομισματικής υποτίμησης. Η οικονομία μας καλείται έτσι εκ’ των πραγμάτων να συγκριθεί ευθέως και να ανταγωνιστεί οικονομίες που αφ’ ενός έχουν διαφορετική εσωτερική δυναμική και δυνατότητες και αφ’ ετέρου λειτουργούν ως βασικοί και –πολλές φορές- αποκλειστικοί προμηθευτές μας. Ενδεικτικά ποσοστά των γενικών εισαγωγών μας ανά χώρα : Γερμανία 13.3%, Ιταλία 12.8%, Γαλλία 5.6%, Ολλανδία 5.1% (στοιχεία 2008).
Τα τεράστια ποσά που εισρέουν στις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) από την χώρα μας θα μπορούσαν να ιδωθούν ως φόρος υποτελείας ! Θα πρέπει κάποια στιγμή να γίνει ξεκάθαρο και κατανοητό σε όλους μας ότι τα χρήματα τα οποία εισρέουν στην χώρα μας από τα ταμεία ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα έχουμε πληρώσει έμμεσα ή άμεσα διπλά και τρίδιπλα ! Στο σημείο αυτό ο ρόλος των «ηγεσιών» της χώρας στην πολιτική στην οικονομία και στην επιστήμη είναι απλώς ανύπαρκτος και - ας μου επιτραπεί να πω - χαρακτηρίζεται στον τρόπο σκέψης από τον ενοχικό επαρχιωτισμό και την υποτέλεια.
Είναι μακριά –πολύ μακριά!- από εμάς να αμφισβητήσουμε την αδήριτη ιστορική αναγκαιότητα για την Ενωμένη Ευρώπη και τον ιδιαίτερο (εν δυνάμει) ιστορικό ρόλο που μπορεί να αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως πρέπει επίσης να γνωρίζουμε την πραγματικότητα και να μην αδικούμε τους εαυτούς μας και την χώρα μας ούτε να επιτρέπουμε σε άλλους, ιδιοτελείς και κακόβουλους (βλ. Financial Times) ή απλώς άσχετους να μας υποτιμούν και να μας προσβάλλουν άδικα !
Αλλά δεν φτάνουν αυτά … μέσα στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν υπάρχει καμία «οικονομική βαλβίδα ασφαλείας» που να μπορεί να απορροφήσει συγκυριακά οικονομικά προβλήματα και κραδασμούς όπως αυτά που βιώνουμε την τελευταία διετία όπου οι εναπομείνασες κινητήριες δυνάμεις της οικονομίας μας Ναυτιλία, Τουρισμός και Οικοδομή χτυπήθηκαν – όπως ήταν αναμενόμενο- από την λεγόμενη οικονομική κρίση.
Όταν αναφέρομαι σε «οικονομική βαλβίδα ασφαλείας» εννοώ ένα κοινό Ευρωπαϊκό ταμείο αλληλοβοήθειας και εξομάλυνσης που να ε λ έ γ χ ε τ α ι από τις Κυβερνήσεις. Η σημασία ενός τέτοιου μηχανισμού είναι καταλυτική και προφανής αν σκεφτούμε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ECB – European Central Bank) δεν υπόκειται στον έλεγχο των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων παρά –στην ουσία- λειτουργεί ως παράρτημα της FED (Dederal Reserve System) δηλ. της Κεντρικής Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (IMF – International Monetary Fund). Θα πρέπει να τονίσω και πάλι ότι κανείς από τους τρεις αυτούς οικονομικούς «μηχανισμούς» IMF, FED και ECB δ ε ν ελέγχεται από τις Κυβερνήσεις των χωρών του κόσμου !
Όταν λοιπόν σκεφτούμε, στην πραγματική τους διάσταση, τα παραπάνω τότε αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι ίσως αυτοί οι έρμοι οι Έλληνες δεν είναι ούτε άρπαγες ούτε σπάταλοι ούτε αντιπαραγωγικοί … κάπου αλλού είναι που δημιουργείται το πρόβλημα.
Αλλά όλα αυτά που μέχρις εδώ αναφέραμε δεν αρκούν και δεν δίνουν τη πλήρη εικόνα. Έχουμε όλοι συνηθίσει να θεωρούμε –και πολύ σωστά- ότι η χώρα μας δέχεται προκλήσεις και επιβουλές οπότε είναι υποχρεωμένη να διατηρεί ένοπλες δυνάμεις που να στοιχειοθετούν όχι βέβαια έναν τρομερό «δυνάμει επιθετικό» μηχανισμό, αλλά τουλάχιστον να αντιπροσωπεύουν μία αξιοπρεπή αποτρεπτική ισχύ. Πολύ λίγοι όμως από εμάς συνδέουν την παραπάνω παραδοχή με τις παρενέργειες που δημιουργεί εντός της Ελληνικής κοινωνίας και κυρίως επί της Ελληνικής Οικονομίας. Οι ετήσιες στρατιωτικές δαπάνες της χώρας μας βρίσκονται στην τάξη του 5% ως ποσοστού επί του Ακαθαρίστου Εθνικού Προϊόντος.
Αυτό σημαίνει –σε απόλυτους αριθμούς- ένα σταθερό ετήσιο έξοδο της τάξης των 12 δις ευρώ ! Το τεράστιο αυτό ποσό είναι υποχρεωμένοι να καταβάλλουν οι Έλληνες κάθε χρόνο στους «φίλους» και «συμάχους» ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού για πολεμικό υλικό (αεροπλάνα, τανκ, όπλα, πυραύλους, ανταλλακτικά κλπ κλπ) το οποίο είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι είναι τέσσερεις και πέντε (για να είμαστε μετριοπαθείς) φορές υπερτιμολογημένο σε σχέση με το κόστος παραγωγής του !
Πρόκειται για μια απίστευτα βαριά μολυβένια μπάλα στα πόδια του «φυλακισμένου» !
Πρόκειται ταυτόχρονα για έναν δυσβάστακτο σύγχρονο «φόρο υποτελείας».
Στο τεράστιο αυτό κόστος πρέπει να προσθέσουμε έξοδα προσωπικού, υποδομές άλλα λειτουργικά κόστη κλπ κλπ. Πρόσφατα υπολογίστηκε, και δημοσιεύτηκε στον τύπο, ότι το ετήσιο κόστος των αναχαιτίσεων των Τουρκικών αεροπλάνων στο Αιγαίο ανέρχεται σε ένα ποσό της τάξης των είκοσι (20 !) εκατομμυρίων ευρώ !
Υπενθυμίζω ότι οι ετήσιες στρατιωτικές δαπάνες της χώρας μας βρίσκονται στην τάξη του 5% ως ποσοστού επί του Ακαθαρίστου Εθνικού Προϊόντος, είμαστε δηλαδή ως χώρα στις 20 με 25 πρώτες θέσεις παγκόσμια πάνω ακόμα και από το πλέον μιλιταριστικό κράτος στην ιστορία της ανθρωπότητας (βλ. ΗΠΑ) !. Ο αντίστοιχος μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κάτω του 2%. Αναφέρω ενδεικτικά αντίστοιχα ποσοστά από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες : Γαλλία 2,6%, Αγγλία 2,4%, Ιταλία 1,8%, Γερμανία 1,5%, Βέλγιο 1,3%, Αυστρία 0,9%. (οι αριθμοί είναι χονδρικές εκτιμήσεις που δεν απέχουν όμως ιδιαίτερα από τις πραγματικές δαπάνες. Ειδικά για την περίπτωση της Γερμανίας και της Ιταλίας τα πραγματικά νούμερα ίσως είναι ελαφρά μικρότερα).
Επί πλέον θα πρέπει να κρατήσουμε στο μυαλό μας ότι οι παραπάνω χώρες παράγουν οι ίδιες το μέγιστο τμήμα του στρατιωτικού τους υλικού οπότε όχι μόνο η οικονομική επιβάρυνση είναι μικρότερη αλλά και ο ρόλος της αντίστοιχης βιομηχανίας και η επίπτωση στις τοπικές Οικονομίες είναι πολύ διαφορετική από ότι στην δική μας.
Γι αυτό και αποκάλεσα τις δικές μας τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες «φόρο υποτελείας» !
Στήριξα και στηρίζω την τοποθέτησή μου σχετικά με την κατάσταση και τις προοπτικές της Ελληνικής Οικονομίας στη εξέταση παραγόντων όπως (α) ιστορικές καταβολές της αποβιομηχάνισης (β) υπερτιμολογήσεις ειδικών εισαγομένων ειδών (γ) θυσία της Αγροτικής μας Οικονομίας στις επιταγές της ΕΕ (δ) η λεγόμενη «οικονομική κρίση» (ε) άδικη μεταχείριση των ευπαθών οικονομιών στα πλαίσια της ΕΕ (στ) έλλειψη Ευρωπαϊκού Οικονομικού Μηχανισμού αρρωγής ελεγχόμενου από τα κράτη και τις κυβερνήσεις τους (ζ) ρόλος των μεγάλων διεθνών οικονομικών «θεσμών», IMF, FED, ECB, και τέλος τεράστιες (και έμμεσα _επιβαλλόμενες_ από φίλους και εχθρούς) αμυντικές δαπάνες.
Θεώρησα ότι η χώρα μου προσβάλλεται και αδικείται από την συμπεριφορά και τα λεγόμενα των «φίλων» και «συμμάχων». Θεωρώ επίσης ότι προσβάλλομαι και εγώ ως πολίτης αυτής της χώρας. Επίσης έχω κάθε λόγο σαν πολίτης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αισθάνομαι απογοητευμένος από την απαράδεκτα εχθρική και άδικη συμπεριφορά της απέναντι στην χώρα μου. Θέλω ειδικά να επισημάνω τον ιδιαίτερα επιθετικό και απογοητευτικό ρόλο της Γερμανίας που συναγωνίζεται – δυστυχώς- σε πολιτική μυωπία και υπερσυντηρητισμό το Ηνωμένο Βασίλειο. Έχω λοιπόν κάθε δικαίωμα, παραφράζοντας τον κυνικό λόγο της Θάτσερ, να πω ότι η Ευρώπη αποδεικνύει με τέτοιες (και άλλες) συμπεριφορές ότι «δεν συνίσταται από Κοινωνίες Ανθρώπων αλλά από άνδρες, γυναίκες και παιδιά».
Το γράψιμο αυτού του κειμένου αποτέλεσε ένα προσωπικό «εργαλείο» για μένα, εργαλείο για την τακτοποίηση σκέψεων που προσπάθησα να στηρίζω στην απλότητα και την κοινή λογική.
Ελπίζω ειλικρινά να είναι –έστω και ελάχιστα- χρήσιμο και στους λιγοστούς αναγνώστες αυτού του ιστολογίου !
.
