Η χύτρα ταχύτητας, οι κουκούλες και τα μέτρα του Νίκου Δένδια

Παρακολούθησα σήμερα τις εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις στο θέμα της κουκούλας του Νίκου Δένδια από δύο ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ ιδιαιτέρως. Τον Στέφανο Ληναίο και τον Αντώνη Καφετζόπουλο.

Ότι γράφω τώρα δεν αφορά το πρόσωπό τους αλλά τις συγκεκριμένες θέσεις τους και την αφετηρία αυτών των θέσεων λαμβάνοντας υπ’ όψιν τον ιδεολογικό χώρο στον οποίο οι δύο αυτοί άνθρωποι κινούνται..

Ο Αντώνης προσπαθεί με ασχημάτιστο και δειλό έως χαριτωμένο τρόπο να αρθρώσει μία λέξη συμπόνιας για τις καημένες τις κουκούλες και για το ενδεχόμενο να μας απολύσει τώρα η εταιρεία μας.

Ο Στέφανος αφού μιλάει για ‘ήρωες’ και ‘αγώνες’ στο μοτίβο του Μάρκου Μπότσαρη και της Μπουμπουλίνας καταλήγει εμμέσως πλην σαφώς να υποστηρίξει το μέτρο που υπαγορεύτηκε στην πολιτεία από συγκεκριμένο χώρο (λαός εκτός από λέξη είναι και ... κόμμα!) και υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση και τον απογοητευτικό Νίκο Δένδια μέσα σε κλίμα πανικού.

Το συμπέρασμά μου;

Ο μεν λόγος της ‘σύγχρονης’ αριστεράς άτολμος και άχρωμος.
Ο δε λόγος της ‘παραδοσιακής’ αριστεράς συγκεντρωτικός, αντιδημοκρατικός, ανυποψίαστος και με αυτό το εμετικό κόλλημα στην πολιτική στήριξης της Δεξιάς !

Όλο δεξιότερα όλο καλύτερα αλλά φοβάμαι να προβλέψω ότι είμαστε όλοι μέσα σε μια χύτρα ταχύτητας χωρίς βαλβίδα εκτόνωσης!

.