Του Νίκου Κιάου
Η καινούργια χρονιά βρίσκει τα πολιτικά πράγματα, όσον αφορά τα πέντε κόμματα της Βουλής, σε μια εξαιρετική κατάσταση, όπως κληρονομήθηκε με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Ενα κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ-Συνασπισμός, να δέχεται πυρά από τα άλλα κόμματα, από άλλο περισσότερο, από άλλο λιγότερο, γιατί ουσιαστικά επιμένει να κρατήσει μια επαφή με τη νεολαία, η οποία ξεσηκώθηκε μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Κι ακόμα, επειδή αναγνωρίζει απροκάλυπτα στη νεολαία, στους μαθητές και φοιτητές, το δικαίωμα να εξεγείρεται.
Η Αθήνα και πολλές πόλεις, σε ολόκληρη την επικράτεια, βρέθηκαν στο έλεος μιας ανεξέλεγκτα εκρηκτικής κατάστασης, που πυροδοτήθηκε από τον φόνο του νέου. Για πρώτη φορά, τουλάχιστον στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, οι κινητοποιήσεις, κυρίως των νέων, αλλά και πολλών γονέων και παππούδων τους, είχαν τόση μαζικότητα και έξαρση. Και παράλληλα, εκτός των κινητοποιήσεων αυτών, είχαμε εμπρησμούς, λεηλασίες σε μεγάλη έκταση, με τους κουκουλοφόρους στην ημερήσια διάταξη.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ-Συνασπισμός βρέθηκε ακριβώς κατηγορούμενος για υπερασπιστής (!) των κουκουλοφόρων. Παρότι έχει καταδικάσει σε όλους τους τόνους τη βία και τους κουκουλοφόρους έκανε το λάθος (!), μόνος αυτός από όλα τα άλλα κόμματα, να υπερασπιστεί από την πρώτη στιγμή ξεκάθαρα και χωρίς ταλαντεύσεις και μισόλογα τις κινητοποιήσεις και τις άλλες εκδηλώσεις ακτιβιστικού χαρακτήρα.Ούτε λίγο ούτε πολύ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, του ζητήσανε όλοι οι άλλοι να προβεί σε δηλώσεις αποκήρυξης και σε δηλώσεις μετανοίας.
Οχι μόνο τα κόμματα, αλλά και αρκετοί, σαν δάσκαλοι-κριτές, ανακριτές, από εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Ο λόγος μάλλον ήταν πιο απλός. Βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν γιατί η πολιτική και ο λόγος του στους νέους πρωτίστως αλλά και σε μεγαλύτερες ηλικίες περνούσε (και ακόμα περνάει), γιατί ξεπέρασε το αγχωτικό 3% για να μπει στη Βουλή, αναπτύχθηκε και οι δημοσκοπήσεις τον έχουν ακόμα, παρά τα πυρά και τις πρωτοφανείς πανταχόθεν επιθέσεις, τρίτον κατά σειρά στις προτιμήσεις και την εκτίμηση ψήφου.Δεν είναι καινούργια η στάση και η πολιτική αυτή του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου.
Ο χώρος του Συνασπισμού είναι η εξέλιξη και η συνέχεια της πορείας στον χώρο της Αριστεράς με αφετηρία το ΚΚΕ εσωτερικού, από τον καιρό της διάσπασης του ενιαίου ΚΚΕ, τον Φεβρουάριο του 1968. Το μικρό κόμμα στην αρχή της Μεταπολίτευσης ξεκαθάρισε τη σαφή σχέση της Αριστεράς και του σοσιαλισμού με τη δημοκρατία, πρέσβευε την ευρωπαϊκή προοπτική και ιδεολογία, όταν άλλοι κραύγαζαν το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», πρόσφερε την πρότασή του για το νέο τρόπο πολιτικής ανοιχτής στις απόψεις, με ελευθερία και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, με τον συνεχή πόλεμο στη διαπλοκή, στη διαφθορά, στη λογική και πρακτική της πολιτικής πελατείας.
Το ΚΚΕ εσωτερικού και η προσπάθειά του ηττήθηκε. Αφησε όμως παρακαταθήκη και δεν υπέστειλε τη σημαία του, ούτε με τη νέα διάσπαση του ενιαίου Συνασπισμού το 1991.Στις εκλογές του Ιουνίου 1989 η Αριστερά κατέβηκε ενωμένη με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου. Ηταν οι εκλογές με κυρίαρχο το αίτημα για κάθαρση, με το σκάνδαλο Κοσκωτά επί διακυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ να δεσπόζει.
Ο αείμνηστος συνάδελφος στη δημοσιογραφία και φίλος Αντώνης Κορόβηλας έγραφε σε άρθρο του στην «Ε», στις 5.6.1989, δεκατρείς ημέρες πριν από τις εκλογές, σκέψεις που μπορούν να σταθούν και σήμερα επίκαιρες, τηρουμένων των αναλογιών:«Ο βαλλόμενος σκόπιμα από τους δύο μεγάλους "Συνασπισμός της Αριστεράς" δεν είναι ούτε χαμένη ψήφος ούτε επικίνδυνη τσόντα για μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας (...)
....Μια υποχθόνια σύγκρουση παρακρατικών αντιλήψεων, με δέλεαρ την εξουσία, έχει ξεκινήσει ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ.Η απειλή ρεβανσισμού από τη μια πλευρά -Ν.Δ.- και ενός άκρατου αυταρχισμού, μέχρι τα όρια εκτροπής από τα όρια του πολιτεύματος -ΠΑΣΟΚ- είναι το όραμα που καλλιεργούν τα δύο κόμματα (ηγεσία, στελέχη, σκληροπυρηνικοί οπαδοί) για το ξημέρωμα της 19ης Ιουνίου (...)
....Ο Συνασπισμός δεν υπόσχεται και δεν μπορεί να υποσχεθεί "εδώ και τώρα αλλαγή". Μπορεί όμως να εγγυηθεί ότι δεν θα επιτρέψει άλλο να κυριαρχούν στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή οι αριβίστες, οι τραμπούκοι, οι μιζαδόροι, οι εμφυλιοπολεμικοί της Δεξιάς (...)
....Ο Συνασπισμός δεν έχει πια ταμπού. Δεν έχει να χωρίσει με κανέναν τίποτα. Σχήμα πολιτικό, αποκλειστικά λαϊκό, γνωρίζει ότι οι ρεμούλες, οι μίζες, οι εύνοιες, οι διακρίσεις, η ενθάρρυνση συντεχνιών δεν βλάπτουν μόνο τους αριστερούς, αλλά και τους κεντρώους και τους δεξιούς πολίτες.Γι' αυτό και είναι σκόπιμο το δήθεν ψευτοδίλημμα "τι θα κάνει ο Συνασπισμός" μετά τις εκλογές, αν δεν προκύψει αυτοδυναμία. Αντλεί αποκλειστικά τη δύναμή του από τον λαό κι αυτόν θα βάλει μπροστά στις εκλογές του (...)».
Πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια από τότε. Το εγχείρημα του τότε Συνασπισμού δεν πέρασε εξαιτίας του ΚΚΕ. Ο σημερινός Συνασπισμός-ΣΥΡΙΖΑ, συνέχεια του τότε Συνασπισμού, βάλλεται και από άλλες δυνάμεις, κυρίως από το ΚΚΕ, που τον θεωρεί ως τον κύριο αντίπαλό του, προστέθηκε δε, και το σχήμα του ΛΑΟΣ, που διανθίζει τον ακραίο δεξιό, εμφυλιοπολεμικό χώρο.Δέχεται τις επιθέσεις πανταχόθεν και τη χλεύη και τις ύβρεις, όπως νωρίτερα τα δεχόταν το ΚΚΕ εσωτερικού, επειδή οι ιδέες και η πολιτική του ήταν πρόκληση και κίνδυνος.
Και, ακόμα, προστρέχουν στην πολεμική αυτή και στις ύβρεις και λεγόμενοι «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης. Είναι άλλοι ανιστόρητοι, άλλοι ημιμαθείς, άλλοι υπηρετούντες και βολεμένοι. Είναι σημεία των καιρών που ποτέ δεν λείπουν.Οι επιθέσεις όλων όμως, συνεχείς, προδίδουν ότι πράγματι αποτελεί κίνδυνο για το τριτοκομματικό κατεστημένο (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ) ο λόγος, η πολιτική του Συνασπισμού.
Το δείχνουν οι κινητοποιήσεις της νεολαίας, η απόγνωση των νέων, των υποαπασχολούμενων, των ανέργων, όλων όσοι αγωνιούν για τα παιδιά τους. Είναι μακρύς ο δρόμος ακόμα...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/01/2009
(βρήκα το άρθρο στο εξαιρετικό blog http://naftilos.blogspot.com/ )
