Τα ούζα και η αριστερά

Είναι πολύς καιρός, σχεδόν δύο χρόνια, που έχω βάλει κάτι σαν στοίχημα με τον εαυτό μου. Το στοίχημα είναι, συζητώντας με φίλους και γνωστούς (οι περισσότεροι πιο γνωστοί παρά φίλοι), που δεν είχαν ούτε έχουν καμία σχέση με την αριστερά, να καταφέρω να τους δώσω μια γενική εικόνα αυτού που πραγματικά γίνεται στην χώρα και στην «Ευρώπη των αδυνάτων» συνολικά αλλά και να τους πείσω ότι οι καιροί στους οποίους ζούμε επιβάλλουν πλέον στους πολίτες επιτακτικά την ανάγκη κατανόησης αυτού που συμβαίνει.

Διότι η κατανόηση αυτή οδηγεί στην καλύτερη προετοιμασία γι αυτό που έρχεται αλλά -κυρίως- στο να αποφύγει κανείς στο μέλλον να θέσει και πάλι τον εαυτό του στον ρόλο του θύματος των παραπλανητικών όσο και καταστροφικών πολιτικών παιχνιδιών που επίκεινται.

Δείτε για παράδειγμα την Πορτογαλία όπου οι κακοί σοσιαλιστές αντικαταστάθηκαν από τους καλούς δεξιούς οι οποίοι όμως έσπευσαν, αμέσως μετά την νίκη τους, να δηλώσουν υποταγή στο διευθυντήριο των Βρυξελλών και του ΔΝΤ, υπερθεματίζοντας μάλιστα τα γνωστά όσο και καταστροφικά κελεύσματα περί λιτότητας. (η απροκάλυπτη δουλικότητα των δηλώσεων του νικητή των εκλογών Πέδρο Πάσους Κοέλιο προκάλεσε συγκαταβατική θυμηδία σε ολόκληρη την Ευρώπη).

Για να επανέλθω λοιπόν, στις συζητήσεις αυτές που γίνονται είτε σε σπίτια είτε μετά από ένα θέατρο ή κινηματογράφο είτε γύρω από μερικά ποτήρια ούζο, συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να μοιραστεί κάποιος, ακόμα και με κοντινούς του ανθρώπους, διαπιστώσεις και εκτιμήσεις σχετικά με το τι γίνεται γύρω μας, ποια είναι η ουσία της πολιτικής συγκυρίας και τι διαφαίνεται ότι μας επιφυλάσσει το μέλλον.

Υπάρχουν εμπόδια κατανόησης και εμπόδια συνεννόησης.

Τα εμπόδια αυτά οφείλονται είτε σε αδυναμία παρακολούθησης των επιχειρημάτων ή της συζήτησης γενικά, αφού λείπει η απαραίτητη προπαιδεία και το σχετικό υπόβαθρο, είτε σε συνειδητή αδιαφορία του τύπου «και τι με νοιάζουν εμένα αυτά». Πιστεύω ότι αν κάποιος έχει υπομονή και επιμείνει αρκετά μπορεί να υπερπηδήσει και τα δύο εμπόδια. Μπορεί τελικά, με προσπάθεια και κόπο, να γίνει κάποια στιγμή πραγματική και δημιουργική συζήτηση.

Το εμπόδιο όμως που είναι ιδιαίτερα δύσκολο, σχεδόν ανυπέρβλητο στον χειρισμό του είναι η φθορά, η έλλειψη εμπιστοσύνης και η αποστασιοποίηση από την ενεργή συμμετοχή και σκέψη που έχει προκαλέσει στον μέσο πολίτη η τρέχουσα πολιτική ελίτ αλλά -δυστυχώς- και η ίδια η αριστερά με τις εμμονές, τις μη εφικτές προβαλλόμενες προοπτικές, τις γελοίες εσωτερικές της αντιθέσεις (εδώ ο κόσμος καίγεται …) και την βαθιά αδυναμία της να εκφράσει την εποχή μας.

.

Για thamzing καλεί ο Zizek, μήπως έχει δίκιο;

[ η επιστολή του Slavoj Zizek στο leftg700 ]

Dear Leftists,

Παρακολουθώ πάντα, όσο μπορώ, τις εξελίξεις στη χώρα σας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ειδικά αυτή την περίοδο, με τις διαδηλώσεις τής Πλατείας Συντάγματος, ένα φαινόμενο που κατά την άποψή μου, εκτός άλλων ενδιαφερόντων ζητημάτων, κάνει ακόμα πιο φανερό το αδιέξοδο τών κομμάτων τής Αριστεράς πανευρωπαϊκά, δεν ξεχνάω να ρίχνω καθημερινά έστω και μια σύντομη ματιά στο internet, για να δω πώς τα πάνε οι φίλοι μου οι Έλληνες. Χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα σε τι θα βοηθήσω, σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο μου «First as tragedy, then as farce» [Σ.τ.μ.: «Πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα»] που μεταφράστηκε πριν λίγο καιρό στη γλώσσα σας, από τις εκδόσεις με τις οποίες συνεργάζομαι. Εύχομαι να βγάλετε κάποια άκρη! ;-)

Best personal regards,

Slavoj.

ΥΓ Όπως με πληροφόρησε η γραμματέας μου, ακόμα να στείλετε εκείνη τη μετάφραση που μου είχατε υποσχεθεί κατά τη διάρκεια της συνέντευξης που σας έδωσα. (Σας θυμίζω: τη μετάφραση από το post , στο οποίο είχατε βάλει τον Λένιν να παίζει πόκερ). Ελπίζω να είστε πιο συνεπείς στο ραντεβού με την Επανάσταση! ;-)

«Υπάρχει μια βάσιμη πιθανότητα το κρίσιμο θύμα της τρέχουσας κρίσης να μην είναι ο καπιταλισμός αλλά η ίδια η Αριστερά, στο μέτρο που η αδυναμία της να προτείνει μια εφικτή[...] εναλλακτική οδό έγινε και πάλι εμφανής τοις πάσι. Η Αριστερά ήταν αυτή που συνελήφθη καθεύδουσα. Μοιάζει σαν τα πρόσφατα γεγονότα να μεθοδεύτηκαν, με απόλυτη επίγνωση του κινδύνου που συνεπάγονταν, προκειμένου να καταδείξουν ότι,ακόμη και σε μια εποχή σαρωτικής κρίσης, δεν υφίσταται άλλη εναλλακτική οδός πλην του καπιταλισμού. Ο όρος ‘‘thamzing’’ είναι μια θιβετιανή λέξη από την εποχή τής Πολιτιστικής Επανάστασης, με δυσοίωνους απόηχους για τους φιλελεύθερους· σημαίνει ‘‘συνεδρία αυτοκριτικής’’, μια συλλογική, δημόσια συνεδρίαση και άσκηση κριτικής σε ένα άτομο, το οποίο ανακρίνεται επιθετικά, προκειμένου να επιτευχθεί η πολιτική αναμόρφωσή του μέσω τής ομολογίας των λαθών του και της έμμονης αυτοκριτικής του. Μήπως και η σημερινή Αριστερά χρειάζεται μιαπαρατεταμένη συνεδρία ‘‘thamzing’’;

Ο Ιμάνουελ Καντ [Immanuel Kant] αντέκρουσε το συντηρητικό σύνθημα ‘‘Να μη σκέφτεστε, να υπακούτε!’’ όχι με την προτροπή ‘‘Μην υπακούτε, σκεφτείτε!’’, αλλά μάλλον με το ‘‘Να υπακούτε, αλλά να σκέφτεστε!’’. Όταν μένουμε ενεοί μπροστά σε γεγονότα όπως το σχέδιο διάσωσης, πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι, αφ’ ης στιγμής ουσιαστικά πρόκειται για μια μορφή εκβιασμού, θα πρέπει να αντισταθούμε στο λαϊκιστικό πειρασμό να εκτονώσουμε άκριτα το θυμό μας, κινδυνεύοντας έτσι να πληγώσουμε εμάς τους ίδιους. Αντί για μια τέτοια εκτόνωση, η οποία αποτελεί ένδειξη αδυναμίας, πρέπει να ελέγξουμε την οργή μας και να τη μετατρέψουμε σε μια πείσμονα αποφασιστικότητα να σκεφτούμε — να σκεφτούμε την κατάσταση διεξοδικά και με πραγματικά ριζοσπαστικό τρόπο, [...]».  

.