[ Εντούτοις, σ' ένα σημείο της
επιχειρηματολογίας του ο Πουλαντζάς υποχρεώνεται να υποστηρίξει: «Εδώ προφανώς
υπάρχει μια σειρά από κρατικές λειτουργίες, π.χ. η κοινωνική ασφάλιση, οι
οποίες κατά κανένα τρόπο δεν μπορούν να αναχθούν στην πολιτική κυριαρχία» (Poulanlzas 1978. σελ. 11). Στην πασίγνωστη αυτή προβληματική έχει
απαντήσει επανειλημμένα η μαρξιστική ανάλυση: Κρατικές λειτουργίες όπως η
εκπαίδευση, η κοινωνική ασφάλιση, κ.λπ. αποτελούν προϋποθέσεις και συνιστώσες
της διαδικασίας αναπαραγωγής της εργασιακής δύναμης, και ως τέτοιες εντάσσονται
στους γενικούς όρους διευρυμένης αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων
εξουσίας. Έτσι, παρότι αποτελούν αποτελέσματα της ιστορικής διαδικασίας της
πάλης των τάξεων, αποτελούν επίσης σήμερα απαραίτητα στοιχεία της
καπιταλιστικής «πολιτικής κυριαρχίας». ]
Το παραπάνω είναι η υποσημείωση 6
στο άρθρο του Γιάννη Μηλιού «Από τη ‘συντριβή της κρατικής μηχανής’ στην ‘κρίση
και μετεξέλιξη’ του κράτους» - (Η θεωρητική τομή στο έργο του Ν. Πουλαντζά), που
μπορείτε να το βρείτε εδώ αφού το κείμενο έτσι κι αλλιώς αξίζει να διαβαστεί.
Το σταχυολόγησα εδώ ως ατόφιο
παράδειγμα της τόσο ενοχλητικής ιδεοληπτικής ασθένειας που ονομάζεται «το είπε
ο Marx». Αποτελεί επίσης εξαίρετο
δείγμα δογματισμού τόσο, ώστε θα μπορούσε άνετα να διδάσκεται στα Πανεπιστήμια
του κόσμου ως παράδειγμα τρόπου σκέψης προς αποφυγήν. Ο κ. Γιάννης Μηλιός
αποδομεί εντελώς μέσα στις 16 περίπου σελίδες του άρθρου του το έργο του Νικού
Πουλαντζά διότι ο τρόπος σκέψης του και τα θέματα που θέτει φαίνεται πως δεν
βολεύουν την ολύμπια μαρξική σιγουριά της Ελληνικής (και όχι Ευρωπαϊκής) αριστεράς
που ανατέλλει με την λαχτάρα κατάληψης της κυβέρνησης (για την εξουσία βλέπουμε…).
Ένα κείμενο απογοητευτικό κι ένας οιωνός κακός, πολύ κακός, για τα μελλούμενα.
