Σε όλες τις συζητήσεις που έτυχε να συμμετάσχω ή απλώς να παρακολουθήσω τελευταία βρήκα την πολύ έντονη επιφυλακτικότητα, ακόμη και την απέχθεια για οποιαδήποτε προοπτική δανεισμού από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι ειδικοί επί των οικονομικών ή επί των δημοσίων χρεών. Επίσης, αυτό το περιβόητο ΔΝΤ υποτίθεται ότι είναι ένα διεθνές ταμείο στο οποίο η χώρα μας, μεταξύ πολλών άλλων χωρών, πληρώνει εδώ και πολλά χρόνια την συνδρομή της ώστε να είναι διαθέσιμο για την «κακιά ώρα».
Επομένως η προσπάθεια να εξηγήσει κανείς τον αποτροπιασμό της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων προς οποιαδήποτε προοπτική συνεργασίας με το ΔΝΤ στα πλαίσια της προσπάθειας για την έξοδο της Ελλάδας από την δύσκολη οικονομική θέση στην οποία κατέληξε να βρεθεί γίνεται αν όχι αδύνατη τουλάχιστον προκλητικά δύσκολη.
Το ιδιόρρυθμο αλλά και οδυνηρά επίκαιρο αυτό ζήτημα με έκανε να συγκεντρώσω μια σειρά από πιθανές εξηγήσεις τις οποίες μπορείτε να βρείτε αμέσως παρακάτω.
Η αλαζονεία και η σκληρότητα με την οποία πολλές φορές αξιωματούχοι του ΔΝΤ εκφράζονται για την οικονομία και τα σχετικά προβλήματα των διαφόρων χωρών.
Η ευρέως διαδεδομένη γνώση ότι πίσω από το ΔΝΤ κρύβεται κυρίως το υπερατλαντικό λόμπι (βλ. ΗΠΑ). Όσοι έχουν στοιχειώδη γνώση της Ελληνικής ιστορίας αναγνωρίζουν ότι από τον δεύτερο πόλεμο και εντεύθεν ο Έλληνας πολίτης μόνον αρνητικές επεμβάσεις και διαφόρων ειδών δεινά βίωσε από τον σφιχτό πολιτικό εναγκαλισμό και την εθνικά επιζήμια κηδεμονία των ΗΠΑ.
Η θρυλούμενη διασύνδεση με το ΔΝΤ των γνωστών οικονομικών κέντρων που κινούνται στον πυρήνα του πλέον άκρατου νεοφιλελευθερισμού αλλά και εταιρειών που έχουν υπολογίσιμο αν όχι το μέγιστο τμήμα της ευθύνης για την τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση.
Η πολύ κακή προϊστορία επεμβάσεων του ΔΝΤ σε σειρά χωρών (σχετικά στοιχεία εύκολα ανακτώμενα από το Διαδίκτυο).
Η απογοήτευση αφού δεκαετίες προσπαθειών από τους πολίτες μιας χώρας που εμφανίζει από τους χαμηλότερους δείκτες ιδιωτικού χρέους παγκόσμια μας οδήγησαν απλώς πίσω στο μηδέν.
Η απογοήτευση και η οργή που γεννήθηκε από την αλαζονική και άτεγκτα γραφειοκρατική προσέγγιση των Βρυξελλών στο Ελληνικό πρόβλημα που παρεπόμενα υπονοεί την πλήρη πολιτική και θεσμική αδυναμία της ΕΕ.
Το ηθικό έλλειμμα καθώς και την αδυναμία οράματος που φάνηκε να χαρακτηρίζει συνολικά την προσπάθεια ενοποίησης της Ευρώπης.
Ο φόβος μπροστά στην απροκάλυπτη πρόθεση των ειδικών του ΔΝΤ να σμικρύνουν τις Δημόσιες επενδύσεις και δαπάνες ανεξάρτητα από το έλλειμμα κοινωνικών παροχών και την υποχώρηση των υποδομών που η κίνηση αυτή θα δημιουργήσει.
Η ανασφάλεια μεγάλου μέρους των Ελλήνων πολιτών που προκύπτει από την επαπειλούμενη πρόθεση να θιγούν δικαιώματα και κεκτημένα πολλών δεκαετιών που αφορούν στην Κοινωνική Ασφάλεια και Πρόνοια.
Η πολιτική και κυβερνητική αδυναμία διάνοιξης οποιασδήποτε προοπτικής ανάπτυξης στα επόμενα χρόνια.
Η δραματικά αυξανόμενη ανεργία η οποία εμφανίζεται εκ των πραγμάτων αλλά και εντείνεται ως παρενέργεια των - προς το παρόν επαπειλούμενων - επιταγών του ΔΝΤ.
Θα μπορούσα να συνεχίσω κορφολογώντας μερικά ακόμη από τα επιχειρήματα ή τους ενδόμυχους φόβους του Έλληνα σχετικά με την προοπτική δανεισμού και υπαγωγής της χώρας στον έλεγχο του ΔΝΤ. Δεν έχει όμως ιδιαίτερη σημασία.
Έχω την εντύπωση ότι αυτά τα λίγα (ή πολλά) είναι ικανά να σκιαγραφήσουν το μέγεθος της ήττας που θα εντυπωθεί στο θυμικό της χώρας εάν και εφ΄ όσον τελικά κινηθούμε προς την κατεύθυνση του ΔΝΤ.
Ας προσέξουν αυτοί που διαχειρίζονται τους δημόσιους μηχανισμούς και την κυβέρνηση της χώρας διότι μια τέτοια ήττα ενέχει τόσο μεγάλες ιστορικές διαστάσεις που είναι ικανή όχι μόνο να υπενθυμίζει στο διηνεκές την ελαφρότητα και την ανικανότητα των ένθεν κακείθεν κυβερνώντων αλλά να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου παρασύροντάς μας σε μια νέα Εθνική καταστροφή.
.
