Οι περισσότεροι έχουμε ήδη δει ή διαβάσει για την επίθεση που δέχτηκε ο πρώην υπουργός της ΝΔ Κώστας Χατζηδάκης κατά την προχθεσινή διαδήλωση. Είναι προφανές ότι δεν λυπήθηκα ιδιαίτερα αφού αμέσως μου πέρασαν από το μυαλό οι επιζήμιες για την χώρα και τους πολίτες της πρωτοβουλίες του κυρίου Χατζηδάκη όπως πχ η πώληση για ψίχουλα της Ολυμπιακής που εμφανίστηκε ως μέγιστη επιτυχία του κόμματός του ενώ ο ίδιος απέκρυψε το τεράστιο κόστος που επωμίστηκε ο μέσος Έλληνας τόσο από την διαδικασία εξαγοράς όσο και από τα αλλοπρόσαλλα «μέτρα προστασίας» των εργαζομένων της εταιρείας. Για μια στιγμή λες: … και λίγες έφαγε !
Όμως, συζητώντας και με φίλο σήμερα το πρωί, συνειδητοποίησα ότι αν περνούσε στην διαδήλωση δίπλα μου ο Χατζηδάκης και ο κάθε πρώην η νυν υπουργός εγώ αλλά και οι άνθρωποι που εκτιμώ και σέβομαι όπως - νομίζω - και οι άνθρωποι που εμφορούνται από την πραγματική αριστερή ποιότητα, ούτε θα χειροδικούσαν ούτε θα προπηλάκιζαν. Με δύο λόγια, όχι μόνο δεν επικροτώ την ενέργεια αυτή αλλά και θλίβομαι όταν εκδηλώνονται τέτοια φαινόμενα τυφλής και εκδικητικής βίας.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η βία είναι μέρος της πολιτικής πάλης. Όμως ο χρόνος και ο τόπος καθώς και οι μορφές αυτής της βίας, μαζί με τον παρεπόμενο συμβολικό και τον πολιτικό της αντίχτυπο, είναι ένα ιδιαίτερα περίπλοκο ζήτημα. Η βία ως πολιτική πράξη είναι ένα λεπτεπίλεπτο και δίκοπο εργαλείο του οποίου η χρήση δεν πρέπει να θίγει η να έρχεται σε αντίθεση με τον χαρακτήρα και την ποιότητα της δράσης και των πολιτικών μας ιδεών.
.
