Το Νέο Κίνημα
Ο νέο-φιλελευθερισμός ως τρέχουσα τοξική μετάλλαξη
του κλασικού καπιταλισμού είναι πλέον mainstream στην Κοινωνία, στην πολιτική, στα Πανεπιστήμια… παντού!
Οι όροι ‘αριστερά’ και ‘σοσιαλδημοκρατία’ δεν
έχουν πλέον περιεχόμενο.
Το νέο κίνημα ίσως γεννιέται στους εγκεφάλους των
σημερινών δεκάχρονων, αναζητεί τα θεωρητικά του εργαλεία στην αιχμή της σύγχρονης
φιλοσοφικής σκέψης [φαινομενολογία-δομισμός-μεταδομισμός] και στερείται -προς το
παρόν αλλά απόλυτα- μεθόδων δράσης και επίδρασης στην Κοινωνία.
Το νέο κίνημα νομίζω πως θα χαρακτηρίζεται από την
πλήρη και χωρίς όρους υιοθέτηση της συμμετοχικής δημοκρατίας και την αποδόμηση
και απαγκίστρωση από την ιεραρχία και την κουλτούρα της ‘ηγεσίας’.
Το νέο κίνημα θα πρέπει να έχει την δυνατότητα να ’πείσει’
ένα μεγάλο κομμάτι των ελίτ, να απευθυνθεί δηλαδή σε ολόκληρη πιά την Κοινωνία
χειραφετημένο και ελευθερωμένο από τον ιστορικό υλισμό και την ταξική ανάλυση χωρίς
να αρνείται την ιστορική Θεωρητική Κληρονομιά αλλά έχοντας συναίσθηση ότι το
τρέχον Σύστημα(*) δεν παλεύεται πλέον με εργαλεία που αναπτύχτηκαν πριν από 200
χρόνια (δεν μπορούμε να ζητάμε συμβουλές για το CERN από τον… Θωμά Έντισον)
(*) Η εμμονή των σύγχρονων κινημάτων σε μοντέλα
δράσης που περιορίζονται στην διεκδίκηση-καταγγελία-απαίτηση -με όση
κινητοποίηση και όσα πανό- είναι πολιτικά στείρα και πρακτικά αδιέξοδη. Είναι
σαν να πολεμάμε το Σύστημα με εργαλεία στα οποία έχει, από δεκαετίες, αναπτύξει
πλήρη ανοσία (βλ. πχ εξέγερση των Ισπανών ανθρακωρύχων, Αιγυπτιακό κίνημα,
Ελληνικό κίνημα και που κατέληξαν).
