Καμιά φορά, μικρά και σχετικά απλά συμβάντα μας δίνουν έναυσμα
για σκέψη πάνω σε κάπως μεγαλύτερα και περισσότερο περίπλοκα θέματα. Αναφέρομαι
στα γνωστά σε όλους επεισόδια που έγιναν, και μάλλον θα συνεχίζουν να γίνονται,
στις «δωρεάν» εμφανίσεις γνωστού αηδούς αοιδού.
Οι εμφανίζεις καθαυτές έχουν την έννοια της συστημικής
επιβολής αφού ο άνθρωπος αυτός έχει κατ’ επανάληψη υποστηρίξει την ελίτ που
λυμαίνεται και καταστρέφει την χώρα και τα μέτρα τα οποία αυτή επιβάλλει στον
τόπο. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι συναυλίες αυτές θα μπορούσαν να θεωρηθούν και
ως απροκάλυπτη και χυδαία προεκλογική υποστήριξη της οικογένειας του ατόμου
αυτού. Η αποδοχή λοιπόν και η θετική αντίδραση του κοινού στις «συναυλίες»
έμμεσα μπορεί να θεωρηθεί και ως συναίνεση κάποιων πολιτών σε ότι ο αηδής αυτός
κύριος εκπροσωπεί και πρεσβεύει.
Οι αντιδράσεις από την πλευρά των
πολιτών με φωνές και αποδοκιμασίες στην διάρκεια των «συναυλιών» μου φαίνονται
και δικαιολογημένες και θεμιτές. Το ζήτημα όμως δεν είναι εκεί.
Αν θεωρήσουμε ότι ο μικρόκοσμος αυτών των «συναυλιών» σημειολογικά λειτουργεί και στο πολιτικό επίπεδο, τότε ο άμεσος στόχος που εκ των πραγμάτων τίθεται είναι η ματαίωση της συγκεκριμένης εκδήλωσης που θα λειτουργούσε ως έκφραση και υπογράμμιση της απέχθειας και της αντίθεσης των πολιτών σε ότι ο αηδής εκπροσωπεί.
Ο στόχος αυτός, δηλαδή η ματαίωση, μπορεί να κατακτηθεί είτε
με την αποχή των πολιτών αφού καμία συναυλία δεν μπορεί να εκτελεστεί χωρίς
κοινό, είτε με την πυκνότητα και την ένταση των αρνητικών αντιδράσεων που εκ’
των πραγμάτων οδηγούν στην ματαίωση.
Το γεγονός ότι ούτε η αποχή χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο κοινωνικής ή πολιτικής δράσης, αλλά ούτε και οι αρνητικές εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες οδήγησαν σε ματαίωση αυτού του είδους των «συναυλιών» δείχνει, κατά την άποψή μου, πόσο σπασμωδική, εύπλαστη και αδύναμη είναι αυτή η μέθοδος έκφρασης / δράσης και πόσο στην ουσία ενισχύει το αντίθετο αποτέλεσμα μετατρέποντας τους διαμαρτυρόμενους σε όχλο και τους παρακολουθούντες σε «πολίτες».
Όπως στις διαδηλώσεις τρώμε στο κεφάλι τα κλομπ χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε αποτελεσματικά ούτε και να πετύχουμε οποιοδήποτε στόχο, έτσι και στις «συναυλίες» τρώμε στην μάπα τον ιδιοτελή αοιδό και ότι αυτός εκπροσωπεί, χωρίς να επιτυγχάνουμε τον προφανή στόχο που είναι η ματαίωση. Πρόκειται για παραλλαγές της ίδιας ακριβώς μορφής ήττας. Το κοινό λοιπόν ηττάται, οι πολίτες ηττώνται διότι συνήθισαν να λειτουργούν ως φορείς «αιτημάτων» νιαουρίζοντας γκρινιάρικα και πετώντας αντικείμενα ως μωρά και όχι ως υλοποιητές στόχων. Όχι άλλα αιτήματα. Μόνο στόχοι !
.
