Οι supranational εταιρείες και οι «οίκοι» τους, η ΕΕ, οι ΗΠΑ

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις είναι τα απαξιωτικά δημοσιεύματα στον Ευρωπαϊκό τύπο για την ηγεσία της ΕΕ, οι απανωτές υποβαθμίσεις (sic) Πορτογαλίας και Ελλάδας, η επαπειλούμενη … υποβάθμιση των ΗΠΑ (αυτό και είναι παραπλάνηση) από τους διαβόητους «οίκους» και τέλος η χαζή επιστολή του χαζού(;) πρωθυπουργού στον πρόεδρο του Eurogroup.

Η επιστολή αυτή με την οποία, λες και δεν βρίσκονται συνεχώς δια ζώσης, ο Παπανδρέου επαναλαμβάνει τις θέσεις του Ομπάμα σχετικά με την Ευρωπαϊκή και Ελληνική κρίση, ήταν άκριτη και άχρηστη ακόμη και για εσωτερική κατανάλωση. Ίσως ο άνθρωπος ήθελε να δείξει πόσο καλό παιδί είναι, τώρα που έρχεται και η μισότρελη Χίλαρυ για επιθεώρηση της αποικίας της.

Όμως, παρ’ όλα αυτά τα τραγικώς αστεία, ποιος άραγε έχει πραγματικά την εξουσία; Μήπως μερικές πανίσχυρες ιδιωτικές υπερεθνικές (supranational) που διαθέτουν κυριολεκτικά απεριόριστη τραπεζική υποστήριξη, οπότε οποιαδήποτε χώρα είναι νάνος μπροστά τους; (βλέπε σχετικά άρθρα του epicurus2day και του Techie Chan). Μήπως τελικά, ο Δυτικός κόσμος, αλλάζει κινούμενος προς μια τόσο σκοτεινή κατεύθυνση;

Όλα τα περίεργα παιχνίδια των τελευταίων ετών γεννούν την υποψία ότι από την μία η Ευρώπη προσπαθεί να παραμείνει στο προσκήνιο ως αυθύπαρκτο Οικονομικό Κέντρο, ενώ από την άλλη οι ΗΠΑ επιμένουν σε μια ενοποίηση της Δύσης, υπό την κυριαρχία τους φυσικά, και με το δικό τους στυλ οικονομικής διακυβέρνησης που είναι: «Αν είσαι σε δύσκολη θέση, απλά τύπωνε χρήμα. Αν κάποιοι δεν σέβονται το χρήμα σου τότε βγάλε τα κανόνια από την αποθήκη …»

Ίσως να είναι κι έτσι. Οι πολίτες δηλαδή της Δύσης να βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια τριπλή διελκυστίνδα μεταξύ ΕΕ, ΗΠΑ και χρηματιστικού εσμού που περιλαμβάνει τους γνωστούς «οίκους» και μια εκατοντάδα πανίσχυρες supranational ιδιωτικές εταιρείες.

Παρ’ όλο τον ερασιτεχνισμό του δήθεν πρωθυπουργού και τις άκριτες και άχρηστες επιστολές που του δίνουν ίσως (μαζί με τα άλλα) και το «χρίσμα» του κολλημένου λακέ του μπάρμπα Σάμ και άρα του εν κρυπτώ αντι-Ευρωπαϊστή, δεν διαφαίνεται η παραμικρή πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ή την ΕΕ διότι αυτό θα αποτελούσε ισχυρότατο πλήγμα για την ΕΕ, αλλά και την Δύση ολόκληρη, στο συμβολικό όσο και στο στρατηγικό (γεωπολιτικό) επίπεδο.

Προκαλεί πραγματική θλίψη να βλέπει και να ακούει κανείς αναλυτές και οικονομολόγους να επιμένουν σε μια προοπτική εξόδου από την Ευρωζώνη είτε με την μορφή της «λύσης» είτε με αυτή της «τιμωρίας». Τέτοιες θέσεις απλώς πιστοποιούν ότι οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν παντελώς ανυποψίαστοι μη δυνάμενοι να αντιληφθούν κατά το ελάχιστο το τι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους.

Οι τελευταίες εξελίξεις που μάλλον θα οδηγήσουν σε συνολική Ευρωπαϊκή λύση (αλλά με επώδυνα τερτίπια και παρατεταμένα, επικίνδυνα πισωγυρίσματα) δείχνουν ότι οι Βρυξελλάνθρωποι ποιούντες την ανάγκη φιλοτιμία, θα μας υποστηρίξουν πλήρως αλλά παράλληλα θα καταστρέψουν το κοινωνικό μας κράτος και θα ωθήσουν την κοινωνία σε ακραίο αυταρχισμό (το είδαμε στις 29 & 30 Ιουνίου) αρπάζοντας ταυτόχρονα ότι μπορούν από την Ελληνική Δημόσια Περιουσία (ήδη οι Γερμανοί πήραν το 10% του ΟΤΕ κοψοχρονιά !).

Είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό και δυσάρεστο να συνειδητοποιεί κανείς ότι οι αντιδράσεις και οι αντιστάσεις των πολιτών έχουν αρκετές πιθανότητες να αποβούν αναποτελεσματικές, όσο αυτές περιορίζονται στα εθνικά -κατά χώρα της ΕΕ- πλαίσια αδυνατώντας να αποκτήσουν γνήσιο και ενεργό Πανευρωπαϊκό χαρακτήρα.

.

Η έκρηξη στην βάση της Λεμεσού

Είναι πράγματι ευθύνη της Κυπριακής κυβέρνησης η τραγωδία που κόστισε τόσους νεκρούς; Θα μπορούσε ένα αδύναμο και υπό κατοχή κρατίδιο όπως η Κύπρος, κάτω από οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, να αποκρούσει ή να αψηφήσει τις αφόρητες όσο και εντελώς παράνομες και αδικαιολόγητες πιέσεις των ΗΠΑ για κατάσχεση του φορτίου; Και το τελικό ερώτημα: τι εμπόδισε τις αρχές να μεταχειριστούν με τον ενδεδειγμένο τρόπο τα κατασχεθέντα κιβώτια με το επικίνδυνο περιεχόμενο;

Δύσκολα ερωτήματα που τίθενται από πολλούς τις δύσκολες αυτές ώρες αλλά που κανείς δεν ξέρει αν πρόκειται ποτέ να απαντηθούν.

Παραθέτω ένα πολύ ενδιαφέρον τμήμα του σχετικού άρθρου του Γ. Δελαστίκ:

[ … ] Τα πυρομαχικά μεταφέρονταν στη Συρία από το Ιράν με το ρωσικών συμφερόντων πλοίο "Μαντσεγκόρσκ", το οποίο έφερε κυπριακή σημαία. Το πλοίο είχε ναυλωθεί επίσημα και η Συρία είναι κράτος που έχει κάθε δικαίωμα να αγοράζει όπλα. Οι Αμερικανοί, όμως, απαίτησαν τα όπλα αυτά να κατασχεθούν. Ο Δ. Χριστόφιας αρχικά αντιστάθηκε στις πιέσεις. Φοβόταν τη δικαιολογημένη οργή και τα πιθανά αντίποινα της Συρίας, αν προχωρούσε σε τέτοια κίνηση.(.1) Τελικά οι Αμερικανοί εξανάγκασαν τον Δ. Χριστόφια να υποκύψει και να σταματήσει το πλοίο λίγες ώρες πριν μπει στα Συριακά χωρικά ύδατα, διατάζοντάς το να καταπλεύσει στη Λεμεσό, όπου μετά δύο εβδομάδες διαβουλεύσεων κατασχέθηκε, στις 12 Φεβρουαρίου 2009, το φορτίο του με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου της Κύπρου.

.1 Παλιότερα είχε (η Κύπρος) και πάλι υποκύψει στις πιέσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ και είχε κατασχέσει το φορτίο ενός άλλου πλοίου του "Γκρεγκόριο", το οποίο μετέφερε στη Συρία ραντάρ από τη Βόρειο Κορέα. Τότε η Δαμασκός εγκατέλειψε τη φιλοκυπριακή πολιτική της, έκανε στροφή 180 μοιρών και άνοιξε την πορθμειακή γραμμή από το Συριακό λιμάνι της Λατάκια προς την κατεχόμενη Αμμόχωστο, αίροντας τον αποκλεισμό του κατοχικού ψευδοκράτους. [ … ]

.