Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Τερατογεννέσεις σε ένα κόσμο χωρίς Αλήθεια





Το είδαμε και αυτό

Ένας υποτιθέμενος πρωτοποριακός καλλιτέχνης που απολαμβάνει αυτές τις γνώριμες αριστεροδεξιές συναινέσεις που υλοποιούνται με προνομιακές προσβάσεις σε μεγάλες εκθέσεις κρατικής προστασίας, προβαίνει σε μια δήλωση προερχόμενη από το κοινωνικό στερεότυπο στρατοπέδου.

Όποια «κουνιέται» τα θέλει κατά βάθος και άρα ο εκάστοτε βιαστής νομιμοποιείται να επέμβει γιατί εκπληρώνει τον αδήλωτο πόθο της λεγάμενης.

Τώρα αν το «κουνιέμαι» σημαίνει για κανένα κάφρο κάνω τηλεοπτικές εκπομπές ταξιδιών στην ΝΕΤ, και άρα καμιά δεκαριά ζωντόβολα ορμήσουν στην Μάνια και την πάρουν καμία παρτούζα χωρίς την θέληση της δεν περνάει από του μυαλό του καλλιτέχνη. Γιατί ως κλασσικός υπερσυντηρητικός αντιλαμβάνεται το ερωτικό νεύμα μπλοκαρισμένο στους κώδικες της προγιαγιάς του, και την ανταπόκριση σε αυτό με κώδικες Ταλιμπάν. Όπως τα βρήκαμε έτσι θα τα αφήσουμε, σιγά μην κάνουμε και αλλαγές στους τρόπους κοινωνικής συνεύρεσης.


Θεώρησα σκόπιμο να αναδημοσιεύσω ένα απόσπασμα από την καυτερή και εύστοχη ανάρτηση του συν-blogger στην οποία στηλιτεύονται με ιδιαίτερα πολιτισμένο και δίκαιο τρόπο τα εμετικά λεγόμενα του δήθεν καλλιτέχνη πατέρα της εξοφθάλμως και προκλητικώς κρατικοδίαιτης «βουλευτού» των πέντε δρόμων και του όπου φυσά ο άνεμος.
Μήπως δεν πάνε καλά οι δουλειές και βρήκαμε - όχι και τόσο πρωτότυπο τρόπο - 'μάρκετινγκ';
Να με συμπαθάτε για την έλλειψη ανεκτικότητας που με διακρίνει τώρα τελευταία …
.

Η Διεθνής των Συμβούλων



[ Άρθρο του του Παντελή Μπουκάλα, για την εφημερίδα «Καθημερινή», Παρασκευή 03/09/2010 ]


Μια φορά κι έναν καιρό, η πανάκεια κυκλοφορούσε στην αγορά με την ονομασία «Πολιτική Βούληση», που διαφημιζόταν σαν αποτελεσματικότερη και από την κατά Κοέλιο συνωμοσία του σύμπαντος προς ευόδωση των ονείρων ενός εκάστου. Σε μια χώρα υπό κηδεμονία, ωστόσο, το τελευταίο που θα μπορούσε να παρουσιάσει σαν όπλο της μια κυβέρνηση είναι η ελεύθερη πολιτική της βούληση· έχει και ο αυτοσαρκασμός τα όριά του. Εσχάτως, λοιπόν, και αφού πρώτα αναλάβαμε κάπως δυνάμεις στον μεσοσταθμό της Διαβούλευσης, μετατοπιστήκαμε (ή εκπέσαμε· ο καθείς και το ρήμα του) από την Πολιτική Βούληση στους Συμβούλους. Οι καλοί αυτοί άνθρωποι, παντογνώστες και θαυματουργοί, καθώς θρυλείται, αλλά και θεράποντες ενός φιλελληνισμού νέου τύπου, ανέλαβαν εκθύμως να επικουρήσουν τον πρωθυπουργεύοντα κ. Γ. Παπανδρέου, μήπως και δούμε επιτέλους λίγη από την ευτυχία που τρεις γενιές τώρα μας υπόσχεται η οικογένειά του.

Πόσοι είναι οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού δεν είναι εξακριβωμένο· η καταμέτρηση συνεχίζεται. Υπάρχουν πάντως ανάμεσά τους πολεοδόμοι, όπως ο Ισπανός Γιόσεφ Αθεμπίγιο, οικονομολόγοι, όπως ο Ιταλός Τομάζο Πάντοα-Σιόπα, Σουηδοί κληρονόμοι μεγάλου ονόματος, όπως ο υιός Πάλμε, Αμερικανοί και Βρετανοί σοφοί, νομπελίστες κ. ο. κ. Πρόκειται, εν ολίγοις, για μια Διεθνή των Συμβούλων, δουλειά των οποίων, σύμφωνα με τους κυβερνητικούς προπαγανδιστές, είναι να προσφέρουν τεχνογνωσία για τη διαχείριση κρίσεων, την αγορά ομολόγων, τη βελτίωση της εικόνας της χώρας, την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας κ. λπ. κ. λπ.

Ακόμα και χρήσιμη θα μπορούσε να θεωρηθεί η παρουσία της Διεθνούς των Συμβούλων, αν έβλεπε κανείς τα μέλη της αποκομμένα από την ιδεολογία τους και αποδεχόταν πως η πολιτική είναι μια πολιτικώς ουδέτερη τεχνική και, δεύτερον, αν δεν υποψιαζόταν ότι ο πραγματικός της σκοπός είναι άλλος: να πειστούμε εμείς οι Βαλκάνιοι ότι διαθέτουμε έναν ηγέτη με αμέτρητους επιφανείς φίλους στα κέντρα αποφάσεων. Για να θαμπώσουν τους «ιθαγενείς» καταφτάνουν οι συμβουλάτορες και για να νομιμοποιήσουν την α λα Γ. Α. Παπανδρέου μέθοδο άσκησης της εξουσίας: μακράν της Βουλής, μακράν του υπουργικού συμβουλίου, που απλώς ακούει με δέος ή με μόλις αποκρυπτόμενη χασμώσα δυσθυμία τις πατερναλιστικές παραινέσεις του πρωθυπουργού ή τα μανιφέστα του, ερήμην του ίδιου κόμματος του οποίου τυπικώς ηγείται και με το οποίο τυπικώς επίσης συσκέπτεται.

Αυταρχικά διοίκησε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, τόσο το κόμμα του όσο και τη χώρα. Αλλά ο αυταρχισμός του ήταν έκδηλος, μπρούτος, επιθετικός, αμέσως αναγνωρίσιμος, άρα μπορούσε ο καθείς να πάρει έγκαιρα τα μέτρα του. Ο υιικός αυταρχισμός, χαμογελαστός και στολισμένος με «διαβουλεύσεις», «ανοιχτές διακυβερνήσεις», «άμεσες δημοκρατίες» και «διεθνείς συμβούλων», είναι σαφώς περισσότερο ψευδαισθησιογόνος και παραπλανητικός. Και γι’ αυτό και διαβρωτικότερος.
.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails