φωτο απο silez + ukuk
Πραγματικά δεν αισθανόμουνα ικανός να γράψω κάτι αυτές τις μέρες. Όμως ένας φίλος με μάλωσε που δεν γράφω και να … Μετά λοιπόν από περισσότερο από δύο χρόνια μελέτης, αρκετά βιβλία και πολλές εκατοντάδες άρθρα, βρίσκομαι πολύ κοντά στην ιδέα ότι η επιμονή της Ευρώπης να μην τυπώνει ευρώ αλλά να επιλέγει άλλους, ίσως εκνευριστικά περίπλοκους, τρόπους για να ανταπεξέλθει στην κρίση καθρεφτίζει την προσπάθεια ανάληψης πρωταγωνιστικού ρόλου της Ευρώπης στον Δυτικό κόσμο αλλά και στον πολυπολικό κόσμο που ανατέλλει.
Με άλλα λόγια, οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να αναλάβουν την πρωτοκαθεδρία της Δύσης αφήνοντας για τις ΗΠΑ την επόμενη θέση. Οι ΗΠΑ ακλούθησαν και ακολουθούν έναν επικίνδυνο δρόμο τυπώνοντας συνεχώς δολάρια και προσπάθησαν επανειλημμένα - αλλά ευτυχώς χωρίς επιτυχία - να επιβάλουν την ίδια πρακτική και στην Ευρώπη. Θεωρούν, κατά την άποψή μου βλακωδώς, ότι η τεράστια στρατιωτική τους μηχανή θα αντισταθμίσει την καταρράκωση του νομίσματός τους. Αυτό θα ήταν πιθανώς λογικό μόνον σε περίπτωση μεγάλου ή και παγκόσμιου πολέμου. Όμως φαίνεται ότι ουδείς έχει διάθεση να ακολουθήσει τις ΗΠΑ σε τέτοιου είδους φρικαλέους πειραματισμούς, τουλάχιστον έτσι ελπίζω μέχρι στιγμής χωρίς να ξεχνώ ότι όλα είναι πιθανά.
Ουδείς παραβλέπει το γεγονός ότι η Γερμανία σε όλη την διάρκεια της τελευταίας δεκαπενταετίας καταλήστευε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα αποθέματα των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών. Ούτε ότι η Ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ παραμένει προς το παρόν αμέτοχη στην προσπάθεια, αφήνοντας τα λεγόμενα λαϊκά στρώματα και την μεσαία Ευρωπαϊκή τάξη να βγάλουν το φίδι από την τρύπα πληρώνοντάς το με οικονομική εξαθλίωση και καταστροφή του κοινωνικού κράτους. Και δεν μπορεί να μην συνεκτιμηθεί η τραγικά αυτοκαταστροφική στάση του Ηνωμένου Βασιλείου απέναντι στην Ευρώπη. [ Ένας φίλος μου είχε πει παλιά για τους Βρετανούς: "we hate them but we need them !" :-) ].
Οι τρείς αυτές διαπιστώσεις συναποτελούν την αχίλλειο πτέρνα της Ευρώπης, την υπόκωφη και φρικαλέα καταστροφή που ίσως ελλοχεύει απειλώντας το μέλλον μας.
Το κεντρικό γεγονός όμως παραμένει η διεκδίκηση από την Ευρώπη της Δυτικής πρωτοκαθεδρίας. Δεν πρέπει να υποτιμάται η θεμελιώδης σημασία που έχουν οι Γερμανικές πρωτοβουλίες στην προσπάθεια αυτή. Αλλά επίσης δεν πρέπει να υπερτονίζει κανείς τον Γερμανικό ρόλο. Ευρώπη δεν είναι μόνο η Γερμανία. Οι ατυχείς υπερτονισμοί πλήττουν τα θεμέλια μιας προσπάθειας που ίσως αποδειχτεί η σημαντικότερη του 21ου αιώνα.
.
