Η αμφιλεγόμενη τροποποίηση στο συνταξιοδοτικό σύστημα της Γαλλίας (αύξηση ορίου συνταξιοδότησης από 62 στα 64 έτη), παρά την τεράστια και πρωτοφανή κινητοποίηση των Γάλλων, εγκρίθηκε με ψήφους 201 υπέρ και 115 κατά, μετά από διαβουλεύσεις στη Γερουσία όπου κυριαρχούν οι συντηρητικοί.
Μου θυμίζει τις μεγάλες διαδηλώσεις στην Αθήνα όπου τεράστια πλήθη κόσμου διαδήλωναν έξω από τη Βουλή ενώ μέσα ψήφιζαν την υποταγή και την καταστροφή της χώρας.
Είναι ίσως αυτά δύο χαρακτηριστικά, χρήσιμα μαθήματα (θυμηθείτε και τον αγώνα των ανθρακωρύχων στην Ισπανία) για να καταλάβει κάποτε η Αριστερά, που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σήμερα πέρα και έξω από κόμματα, ότι οι παραδοσιακές ‘μορφές πάλης’ και ‘ο δρόμος’ δεν θίγουν, δεν τρομάζουν ούτε μεταβάλουν την πορεία και τις αποφάσεις της τρέχουσας μορφής του καπιταλισμού.
Ίσως είναι επίσης καιρός να αντιληφθούν οι νεολαίες της Ελλάδας και της Ευρώπης ότι το να γυρίζεις δαρμένος στο σπίτι σου δεν λειτουργεί πιά ως ‘αντίσταση’ αλλά αποτελεί καθαυτό μια μορφή ήττας.
Χρειάζεται να επικεντρωθεί κάθε προσπάθεια ώστε να αναδειχτούν νέα εργαλεία -θεωρητικά και πρακτικά- που όχι μόνο να προστατεύουν τους πολίτες από την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα αλλά και να εξασφαλίζουν μια θετική προοπτική για τη ζωή των ανθρώπων μακριά από τη θεοποίηση του κέρδους και τον καταστροφικό, τυφλό ανταγωνισμό.
