Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Χρόνης Μίσσιος



«Αισθάνομαι ταπεινωμένος και περιφρονημένος. Νομίζω ότι ξαναζώ την εποχή του Πιουριφόι, τότε που η χώρα μας ήταν απόλυτα εξαρτημένη από τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Δεν πίστευα πως θα ζήσω μια νέα υποτέλεια της πατρίδας μου»

Χρόνης Μίσσιος

μικρό απόσπασμα από συνέντευξή του που βρήκα στην taspa


Κινούμενη άμμος



Είναι η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει μέσα σε λίγες μέρες. Πρόκειται για οδυνηρή εμπειρία που οδηγεί σε απογοήτευση και φόβο. Αφορμή αποτέλεσε μια (από τις πάρα πολλές) συζήτηση για το γενικότερο κοινωνικό τοπίο και τα οικονομικά προβλήματα της χώρας.


Απέναντί μου έχω έναν άνθρωπο με όλα τα γνωρίσματα που κανονικά θα του επέτρεπαν μια σφαιρική και νηφάλια αντίληψη για τα πράγματα. Έναν άνθρωπο με αξιοσημείωτη παιδεία αλλά και με ρόλο και ευθύνες μέσα στην κοινωνία που θα περίμενε κανείς ότι θα τον κρατούσαν σε επαφή με την πραγματικότητα και την ουσία των πραγμάτων.

Όμως όχι φίλοι μου. Πέρα από την εμφανή αδυναμία συζήτησης αφού οποιαδήποτε άποψη διαφορετική από την δική του ήταν εκ των προτέρων «άχρηστη» και απορριπτέα, είδα μπροστά μου ένα χαρακτηριστικό δείγμα συνείδησης που φτιάχτηκε από την τρέχουσα προπαγάνδα και που «κλείδωσε» - εξακολουθώ να ελπίζω, όχι οριστικά – στα τρέχοντα κλισέ και στην γενική απαξία του «άλλου» χάνοντας παντελώς την ουσία των πραγμάτων.

Οι άνθρωποι αυτοί μου δημιουργούν πραγματικό φόβο όταν τους βλέπω και τους ακούω να θεωρούν ότι τα προβλήματα στο ασφαλιστικό οφείλονται σε κυρίες που κάνουν βεντούζες από το βράδυ για να διογκωθούν οι κιρσοί και να σφετεριστούν 200 ευρουλάκια από το Ελληνικό δημόσιο, ξεχνώντας το όργιο εκατοντάδων εκατομμυρίων που στήθηκε με εταιρείες και πολιτικούς ημέτερους που καλά κρατεί για δεκαετίες. Οι παιδευμένοι αυτοί Έλληνες αδυνατούν να αντιληφθούν τις διαφορές στο επίπεδο της τάξης των μεγεθών. Χάνουν την σημασία των πραγμάτων – ελπίζω όχι συνειδητά – υποστηρίζοντας ένα σύστημα και ένα πλέγμα αποφάσεων που ίσως να τους μειώνει ελαφρά το επίπεδο ζωής αλλά τους παρέχει ασφάλεια αφήνοντάς τους στη ουσία στο απυρόβλητο.

Οι άνθρωποι αυτοί διαχέουν (εξαφανίζοντάς τες) τις διαχρονικές ευθύνες με την νοοτροπία του «φταίμε όλοι» και είναι πρόθυμοι να «δώσουν» τους συν-πολίτες και την χώρα τους αφού «όλοι θέλουν να αρπάξουν» και «η χώρα δεν παράγει τίποτα».

Οι άνθρωποι αυτοί εμφανίζουν ημιμάθεια αλλά και απόλυτη αφομοίωση της εμετικής τρέχουσας προπαγάνδας κι αυτό διαθέτοντας μυαλά που κανονικά θα έπρεπε να είναι θετικά, ελεύθερα και να εξασκούν οξεία κριτική στην επιχειρούμενη καταστροφή της χώρας. Έτσι παράγεται πλέον η πιο γνήσια μορφή απογοήτευσης. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή υποβάθμιση της ζωής των Ευρωπαίων όπου η χώρα μας έπαιξε και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο πότε πειραματόζωου και πότε σκιάχτρου, αλλά αυτοί – όπως θα έλεγε και ο Σαββόπουλος: ντίπ !

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καρφωμένη στο μυαλουδάκι τους μέσα την comμe il faut  άποψη ότι για το Ελληνικό πρόβλημα «φταίνε οι Έλληνες που είναι σπάταλοι» (sic). Ξεχνούν όμως ότι μαζί με τους Έλληνες είναι σπάταλοι και οι Ισπανοί και οι Ιταλοί και οι Πορτογάλοι και οι Ισλανδοί και οι Ιρλανδοί και οι Βρετανοί και οι … άκουσον – άκουσον … Γερμανοί. Θα έπεσε φαίνεται καμία επιδημία σπατάλης στους Ευρωπαϊκούς λαούς αλλά «το φαινόμενον» επεκτείνεται και πέραν του Ατλαντικού ακόμη αφού το εκεί Δημόσιο Χρέος είναι μεγαλύτερο από το Ελληνικό.

Οι άνθρωποι αυτοί αρνούνται στην πραγματικότητα να σκεφτούν και να αντιληφθούν τον βαθύτατο συστημικό χαρακτήρα του Δημόσιου Χρέους στην Δύση, αυτό θα τους ξεβόλευε ίσως και θα τους δημιουργούσε δυσκολίες ύπνου και πεπτικές διαταραχές. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν καν εξετάσει απλά δεδομένα της δικής μας οικονομίας και δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι το συστηματικά αποσιωπούμενο Ιδιωτικό Χρέος της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα χαμηλό (από τα χαμηλότερα της Ευρωζώνης, περίπου 55% του ΑΕΠ) πράγμα που από μόνο του πιστοποιεί ότι ο Έλληνας ούτε σπάταλος ούτε «λαμόγιο» είναι. Οι κατάπτυστοι χαρακτήρες τύπου ρήτορα της Siemens, τύπου νόμιμου και ηθικού, τύπου ταχυδρόμου και τύπου κατοίκου (στο νοίκι) της Διονυσίου Αρεοπαγίτου δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν έντεκα εκατομμύρια Έλληνες.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν ενοχλούνται καθόλου από το γεγονός ότι αυτοί που εκτέλεσαν τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο είναι ελεύθεροι (διότι έτσι είναι οι διαδικασίες !!) και εμφανίζουν όψιμα σημεία λατρείας της ταξικής διάρθρωσης της κοινωνίας «διότι κακώς ορισμένοι θεώρησαν ότι έχουν δικαιώματα σε άνετη ζωή». Μου είναι πραγματικά αδύνατον να ερμηνεύσω τέτοια φαινόμενα χωρίς να μου περάσει από το μυαλό κάποιας μορφής ιδιοτέλεια ως συστατικό της εξήγησης, διότι αυτοί οι Έλληνες οι λαύροι κατά των Ελλήνων και της χώρας τους, συνήθως ανήκουν εκεί όπου θα έπρεπε τέτοιες αντιλήψεις να μην «χωρούν»: στο πλέον μορφωμένο και προνομιούχο κομμάτι της μεσαίας τάξης.

Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν την κινούμενη άμμο πάνω στην οποία, τραγικά ανυποψίαστη, στηρίζεται η χώρα …
.

Η βρεγμένη κουβέρτα (Χωρίς 'αριστερά' αλλά με Αριστερούς !)




Διαβάζοντας το άρθρο της Παναγιώτας Μπίστικα στο κυριακάτικο Βήμα με τίτλο «Η Βαβέλ της Αριστεράς» αλλά και το κείμενο «Αριστερά και ΟΝΕ» της cynical, σκεφτόμουνα παράλληλα ότι στην πραγματικότητα, η Αριστερά σήμερα είναι ο ίδιος ο κόσμος είναι το Ευρωπαϊκό κοινό καθ’ αυτό.


Τα διάφορα γκρουπούσκουλα, οι σέχτες, οι ανανεωτές και οι εξ’ επαγγέλματος ιδεολογικοί συμβιβαστές είναι πλέον τόσο χρεωμένοι ιστορικά αλλά και τόσο απαξιωμένοι κοινωνικά ώστε το μόνο που κάνουν στις αριστερές ιδέες είναι να τις εμποδίζουν στην ανάπτυξη και την μετεξέλιξή τους.

Ο πραγματικός ρόλος των εκατοντάδων αν όχι χιλιάδων αριστερών οργανώσεων στην Ευρώπη είναι να λειτουργούν ως βαριά βρεγμένη κουβέρτα που σκεπάζει την φρέσκια φλόγα κόβοντάς της τον αέρα.

Η μοναδική διέξοδος φαίνεται να είναι η ανάπτυξη πολιτικού λόγου και δράσης κατ’ ευθείαν από τους καθημερινούς ανθρώπους της Ευρώπης. Η διαδικασία αυτή δεν ξέρω αν προβλέπεται από την θεωρία των κινημάτων, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα πρόκειται για μια αργή και βασανιστική πορεία που θα περάσει από πολλές διακυμάνσεις και πισωγυρίσματα πριν να μπορέσει να παρουσιάσει πραγματικά νέα και δομημένη αριστερή ιδεολογία πλαισιωμένη με σύγχρονα και αποτελεσματικά οργανωτικά σχήματα που να διαθέτουν αξιοπιστία και πραγματικούς δεσμούς με την κοινωνία.

Ως τότε, θα το πω όσο και αν ακούγεται σκοτεινό και απαισιόδοξο, θα πρέπει να αντικρύσουμε με ειλικρίνεια την πραγματικότητα και να μάθουμε να ζούμε – και να αγωνιζόμαστε – μονάχοι, δίχως αριστερά !
.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails