Οι δήθεν φιλόζωοι
έχουν εστιάσει όλη την φιλοζωία τους (sic) σε σκυλιά και γατιά διαμορφώνοντας τεράστιους -και εντελώς αχρείαστους- πληθυσμούς
από αυτά τα είδη μέσα σε πολλές σύγχρονες μεγαλουπόλεις.
Προσωπικά δεν τους είδα ποτέ με αντιλόπη, λιοντάρι, λύκο, ελάφι, αλεπού, αρκούδα, τίγρη, πύθωνα, μπαμπουίνο, ή ιπποπόταμο να βολτάρουν έξω από το σπίτι τους. Είναι σαφές για μένα τουλάχιστον, πως οι γατο-σκυλο-φιλόζωοι ούτε γνωρίζουν ούτε καν νοιάζονται για τα παραπάνω ζώα. Η νοημοσύνη τους επί του θέματος μάλλον δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν -πολύ περισσότερο να θαυμάσουν- την υπερήφανη ανεξαρτησία, τη μεγαλοπρέπεια και την αθωότητα ενός λύκου που ζει στον φυσικό του χώρο εξασφαλίζοντας τη ζωή και διατηρώντας ισορροπίες στα δάση του πλανήτη.
Η συντριπτική πλειοψηφία των σκυλιών και γατιών που ζουν στις πόλεις είναι πολύ δυστυχισμένα ζώα που τα τρυπάνε, τα στειρώνουν και γενικά τους κάνουν ό,τι τους κατέβει απομακρύνοντάς τα όλο και περισσότερο από μια φυσιολογική ζωή. Έχω δει Ελληνικό ποιμενικό να ζει σε διαμέρισμα φιλόζωου ζώου αν με εννοείτε. Ειδικά για τα σκυλιά το φαινόμενο γίνεται αηδές αφού πολύ μεγάλο ποσοστό δεν είναι παρά τέρατα που δεν απαντώνται πουθενά στη φύση αλλά δημιουργήθηκαν τεχνητά προς τέρψη των φιλόζωων ζώων.
Τα "αφεντικά" κρύβουν τη δυστυχία του ζώου τους πίσω από μια άνευ προηγουμένου ενίσχυση της δουλικότητας και επιβάλοντας μια ανατριχιαστική 'ανθρωπότυπη' συμπεριφορά στα ζώα που θα πέσουν στα νύχια τους. Όποτε η "μέθοδος" αυτή συναντήσει τα όριά της έχουμε (φυσικό είναι) τραυματισμένους ενήληκες και φαγωμένα παιδιά.
Στους ηλίθιους αυτούς που κρύβουν την ανεπάρκειά τους και τα προσωπικά τους κενά πίσω από τη δυστυχία αθώων ζώων (εκθέτοντας συχνά σε αναίτιο κίνδυνο και άλλους ανθρώπους), αφιερώνω το παρακάτω πολύ περιεκτικό κείμενο του Κωνσταντίνου Καβάφη:
Oι απάνθρωποι φίλοι των ζώων
Στοργή προς τα ζώα και στοργή προς τους ανθρώπους δεν συμπίπτουσι πάντοτε εν τοις αυτοίς ατόμοις· το δε περιεργότερον είναι ότι πολλάκις συμβαίνει το εναντίον, ίσως διότι, ως λέγει ο Πλούταρχος, όταν η ψυχή του ανθρώπου είναι κενή πάσης ευγενούς αγάπης, αναγκάζεται να επιδαψιλεύη τα τρυφερά αισθήματα αυτού επί αναξίων και μηδαμινών όντων.
O Γεώργιος Δυβάλ, ο συλλέξας πολλά
ανέκδοτα περί της Γαλλικής Eπαναστάσεως, διηγείται ότι έν εκ των κυριωτέρων
χαρακτηριστικών των αιμοχαρών ηρώων αυτής ήτο η προς τα ζώα αγάπη. O Kούθων
είχεν ιδιάζουσαν στοργήν διά μικρόν κύνα τον οποίον αείποτε εκράτει επί του
στήθους αυτού, έτι και εντός αυτής της Bουλής. O Σωνέτ κατά τας ώρας της
αναπαύσεώς του εφρόντιζεν ορνιθώνα. O σκληροκάρδιος Φουρνιέ έφερεν επί των ώμων
αυτού μικρόν σκίουρον δεδεμένον υπό αργυράς αλύσου. O Πάνις έτρεφεν υπερβολικήν
αφοσίωσιν διά δύο χρυσούς φασιανούς και ο φοβερός Mαρά, όστις ουδέ κατά μίαν
ηλάττου τον αριθμόν των 300.000 κεφαλών ας εζήτει, διήγεν ολοκλήρους ώρας εν τη
αθώα ασχολία του ανατρέφειν περιστεράς. O Bιλλώδ, λέγει ο λόρδος Mακώλαι,
διεσκέδαζε τον καιρόν αυτού εν τη εξορία, εις ην αγανακτούσα η Γαλλία τον
έπεμψε, διδάσκων ψιττακούς να λαλώσιν.
O αιμοβόρος Σερζάντ ήτο φίλος των κυνών. Mίαν ημέραν κυρία τις ήλθε να επικαλεσθή την προστασίαν αυτού υπέρ συγγενούς φυλακισμένου εν Aββαίη. Δάκρυα και παρακλήσεις δεν ηδυνήθησαν να μαλάξωσι την θηριώδη καρδίαν του Σερζάντ, όστις ουδέ καν απάντησιν κατεδέχθη να τη δώση. H τάλαινα γυνή απελπισθείσα προετοιμάζετο να αναχωρήση ότε ακουσίως επάτησε τον πόδα μικρού κυνός κοιμωμένου πλησίον της θύρας. «Kυρία», εξεφώνησε παραφερόμενος υπό αγανακτήσεως ο Σερζάντ, «δεν έχετε λοιπόν ευσπλαχνίαν;»
Aι γαλαί ήσαν η αδυναμία του καρδιναλίου Pισελιέ. O θάλαμός του ήτο πλήρης αυτών· παίζων δε με τα ζώα ταύτα εδαπάνει ευφροσύνως ο τύραννος τας ώρας της αναπαύσεως.
H κ. δε Pιέ αναφέρει το εξής παράδειγμα απανθρώπων και φιλοζώων ―αν η λέξις μοι επιτρέπεται― αισθημάτων υπαρχόντων συνάμα εν τη καρδία γυναικός:
«Yπάρχουσι γυναίκες αίτινες έχουσι καρδίαν μόνον διά τα ζώα. O πίθηξ της μαρκησίας δε *** εδάγκασε τον βραχίονα μιας των υπηρετριών αυτής τόσον σοβαρώς ώστε επί τινα χρόνον και η ζωή της δυστυχούς εκινδύνευσε. Aν και η μαρκησία επέπληξε τον πίθηκά της εμποδίζουσα αυτόν να δαγκάνη τοιουτοτρόπως άλλοτε, ο βραχίων της υπηρετρίας ουχ ήττον απεκόπη. Oλίγας ημέρας έπειτα η μαρκησία βλέπουσα ότι η υπηρέτρια δεν ηδύνατο να εκτελή τας αυτάς ως πριν υπηρεσίας την απέπεμψε μετά της αορίστου υποσχέσεως ότι ήθελε φροντίσει δι’ αυτήν. Oνειδιζομένη δε ποτέ διά την απανθρωπίαν της πράξεώς της απήντησε, “Tι ηθέλατε να κάμω με την υπηρέτριαν εκείνην; Eίχε μόνον ένα βραχίονα.”»
Περί των τοιούτων γυναικών ωμίλησε και ο Iουβενάλης:
«H πρώτη θέσις εν τη καρδία γυναικός ήτις ουδέ τον εραστήν, ουδέ τον σύζυγόν της αγαπά, κατέχεται πάντοτε υπό ζώου. Kαι την ζωήν αυτής ήθελε προθύμως θυσιάσει εάν δι’ αυτής ηδύνατο να σώση την ύπαρξιν του κυνός, της γαλής, ή του πτηνού αυτής».
