(Μανόλης Αναγνωστάκης, «Πάψαν τα λόγια πια...», Τα ποιήματα, Στιγμή - 1985)
Από τη μια πλευρά η κυβέρνηση, που νομοθετεί και εφαρμόζει τα χειρότερα μέτρα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που έλαβαν όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις. Παρά τους κλυδωνισμούς και τις πρόσκαιρες αναταράξεις, και με τη συνδρομή ορισμένων Μέσων Ενημέρωσης έστω, η κυβέρνηση φαίνεται να διασώζεται, την ίδια στιγμή που οικοδομεί ένα κατάφωρα άδικο κοινωνικό σύστημα.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ πλευρά η Αριστερά, που διατυπώνει την υπέρτατη ρητορεία εναντίον των μέτρων, που κινητοποιεί τους εργαζόμενους, που προκαλεί απεργίες, περιχαρακώνεται και περιθωριοποιείται στις δημοσκοπήσεις. Η καταστροφολογία που εκπέμπει ο αριστερός λόγος, παρότι περιγράφει σε μεγάλο βαθμό τη διαμορφούμενη πραγματικότητα, ακόμη και αν διαπερνά τη συλλογική συνείδηση, δεν ωθεί το κοινωνικό σώμα να στρέψει το βλέμμα προς τα αριστερά κόμματα.
Η ΔΙΑΦΑΙΝΟΜΕΝΗ αποτυχία της αριστερής πολιτικής στρατηγικής, εν μέσω πρωτοφανούς κρίσης, αναζητεί την ερμηνεία της. Τουλάχιστον για εκείνους τους εχέφρονες που συγκινούνται από τον ουμανισμό και το δημοκρατικό περιεχόμενο των αριστερών ιδεών. Οι άλλοι, οι πολλοί, νάρκισσοι μιας αστείρευτης εξεγερσιολογίας, βιώνουν το εκάστοτε κλείσιμο της Πανεπιστημίου και τους διαξιφισμούς του λιμανιού ώς το τέλος του καπιταλισμού.
ΣΗΜΑΙΝΕΙ, άραγε, τη χρεοκοπία της αριστερής προοπτικής; Την κάμψη του οράματος μιας πιο δίκαιης κοινωνίας; Την υποχώρηση του πάλαι ποτέ ελκυστικού μαρξισμού; Την αποψίλωση της κοινωνικής αγωνιστικότητας; Μήπως απλά η παρ' ημίν Αριστερά έχει πάψει στα τελευταία χρόνια να αντανακλά σοφία και πλούτο ιδεών;
ΜΗΠΩΣ έχει μεταβληθεί σε χώρο εκπομπής αρνητισμού και μανίας καταδίωξης; Μήπως έχει υπονομεύσει τον αείποτε ευεργετικό ρόλο της επεξεργασίας προτάσεων; Μήπως έχει απομακρυνθεί από τη διατύπωση προγραμματικών θέσεων; Μήπως έχει αναλωθεί σε λαϊκισμό και στήριξη συντεχνιακών αιτημάτων; Σε τελική ανάλυση, μήπως έχει αποβεί συνιστώσα ενός κομφορμιστικού συστήματος άσκησης της πολιτικής, που συγκροτείται σε δύο μέρη, από τη μία οι δυνάμεις του δικομματισμού και από την άλλη οι φορείς της μόνιμης διαμαρτυρίας;
ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ γενικευμένης κρίσης που βιώνει η ελληνική κοινωνία, η στροφή στον ουμανισμό και τη δημοκρατία είναι το ζητούμενο της Αριστεράς. Η μέριμνα για τον άνθρωπο, για τους πολίτες, να γίνει το θεμέλιο της πολιτικής παρέμβασης. Χωρίς ρητορεία πολιτικής θωπείας, χωρίς την παροχή παραδείσων προς ευεπίφορους πολίτες, χωρίς τον ναρκισσισμό του αλάθητου.
.
