(από το blog 'ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΑΠΟ ΚΕΡΙ')
Αποχαιρετήσαμε χτες το Γιώργο Φούντα, τον ηθοποιό, τον πρωταγωνιστή του Ελληνικού κινηματογράφου, που το όνομά του συνδέθηκε με σπουδαίες ταινίες της ιστορίας του, όπως η Μαγική Πόλη , ο Πυρετός στην άσφαλτο, με τη Λάμψη στα μάτια… Τον θυμόμαστε περισσότερο από εκείνη την ατάκα που είχε πει στην Μελίνα Μερκούρη, το περίφημο «φύγε Στέλλα, κρατάω μαχαίρι»
Η ταινία, εμπνευσμένη από το μύθο της Κάρμεν με την πρωταγωνίστρια (Μελίνα Μερκούρη) να ακολουθεί τις δικές της αντιλήψεις για τη ζωή, μια και είναι τραγουδίστρια σε νυχτερινό κέντρο, έφερε σε κρίση τον αγαπημένο της που ήθελε να της επιβάλει τους δικούς του όρους στη σχέση και οδήγησε στην κορύφωση εκείνη, με το «Στέλλα, φύγε...φύγε, Στέλλα, θα σε σκοτώσω...» στην σύγκρουση των δύο αντιθέτων. Γιατί αυτό ενσάρκωσε ο Γιώργος Φούντας με έναν απόλυτο τρόπο.
Τον «Άνδρα» με κεφαλαίο, που ερωτευμένος μέχρι τρέλας, υπακούει σε μια δύναμη ανώτερη και από τον έρωτά του, που του επιβάλει να μην ανεχθεί τους όρους της Στέλλας στη σχέση τους. Και εκείνη με παρόμοιο τρόπο, ανώτερη και από τον έρωτά της θεωρεί την ελευθερία της. Η σύγκρουση αναπόφευκτη και το αποτέλεσμα της, ο φόνος επί σκηνής, με την Στέλλα να ξεψυχά στην αγκαλιά του και να του λέει - καθώς τη μαχαιρώνει - το περίφημο "Φίλα με, Μίλτο...φίλα με…"
Αυτό που μας είχε καθηλώσει σε αυτή την ταινία, ήταν το ύψος και η δύναμη των χαρακτήρων, των ρόλων στην ερωτική σχέση που έπρεπε να παίξουν οι πρωταγωνιστές, που σε τελευταία ανάλυση τους οδηγούσαν στη μοιραία σκηνή του μαχαιρώματος, σαν φορείς και εκφραστές μιας αόρατης μοίρας και ταυτόχρονα η παράλληλη επικοινωνία μεταξύ τους , εν τω μέσω της δραματικής σκηνής, που ανέτρεπε αυτή την δραματικότητα μια προσπαθούσαν να πουν ότι παρ’ όλα αυτά αγαπιούνται, παρ’ όλα αυτά προσπαθούν να σώσουν ο ένας τον άλλον. Γιατί τι άλλο είναι το φύγε, "Στέλλα, φύγε...φύγε, Στέλλα, θα σε σκοτώσω...Στέλλα, δε με ακούς;...κρατάω μαχαίρι..."
που της λέει και το "φίλα με, Μίλτο αγάπη μου" που του λέει αυτή.
Αυτός ο διάλογος διαφυγής από τη μοίρα, είναι και ο μόνος διάλογος μεταξύ τους σε αυτή τη δραματική σκηνή.
Δεν υπήρξε κάτι διαφορετικό εκείνη την ώρα, παρά η προσπάθεια συνενόησης των ανθρώπων μεταξύ τους μήπως και ξεφύγουν από το πεπρωμένο…που είναι αβάσταχτο και δεν αντέχεται.
Το ότι δεν αντέχεται, δεν αντέχει δηλαδή η εποχή μας τέτοιες δραματικές συγκρούσεις είναι που έκανε την επιλογή αυτού του διαλόγου τόσο σημαντική .
Ίσως να είναι η ατάκα του ελληνικού κινηματογράφου που θα μείνει στην ιστορία, του ήρωα, που θέλει να ξεφύγει από το ρόλο του την υστάτη ώρα και ειδοποιεί, και που κάνει το κοινό που έχει δει και ξαναδεί την ταινία, κάποιες φορές να γελά νευρικά και αμήχανα, μην μπορώντας να αντέξει αυτή την κορύφωση…
Εικόνα από:
http://homepage.mac.com/anthonysigalas/greekcinema/tainies/1951/stella/stella.html
.
