Οικονομία - Πολιτική - Επιστήμη
--- Μια φιλική πλατφόρμα παρουσίασης και ανταλλαγής ειδήσεων και ιδεών.
Το e-mail του blog: grsail@gmail.com
Σάββατο 17 Ιουλίου 2010
Πωλείται ή ενοικιάζεται μεσαία τάξη
Κάποτε η οδός Αγίου Μελετίου ήταν ένας από τους πιο εμπορικούς δρόμους της πόλης και είχε γίνει ανταγωνιστική της Ερμού.
Ολα τα παραδοσιακά μαγαζιά που έχει κάθε γειτονιά, μπακάλικα, χασάπικα, μανάβικα, ηλεκτρικά, υδραυλικά κ.λπ., έκλειναν το ένα πίσω από το άλλο και στη θέση τους εμφανιζόταν μια μπουτίκ «ψαγμένη» εκεί που ο χώρος ήταν μικρός και καταστήματα μόδας εκεί που ο χώρος είχε τις απαιτούμενες προδιαγραφές. Δίπλα ξεφύτρωσαν καφετέριες, μπαρ και φαστφουντάδικα. Κυρίες με δυο και τρεις τσάντες στο κάθε χέρι επιδείκνυαν την αγοραστική τους δύναμη και την προσήλωσή τους στον καταναλωτισμό.
Σήμερα τα πιο πολλά μαγαζιά είναι κλειστά. Περιμένουν μάταια να νοικιαστούν ή να πουληθούν και μένουν άδεια για χρόνια και ρημάζουν όσο ανακαινισμένα και να είναι. Την ίδια εικόνα συναντάς παντού στην Ελλάδα. Και τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμα. Να μη σταθούμε σε νούμερα και στατιστικές. Η τραγωδία είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Η λεγόμενη μεσαία τάξη εξαφανίζεται και αργοπεθαίνει. Η κοινωνική αλλαγή που γίνεται είναι τεράστια και τείνει να δημιουργήσει δυο μόνο τάξεις: τους πολύ πλούσιους και τους φτωχούς όλων των κατηγοριών. Γιατί υπάρχουν και εδώ διαστρωματώσεις. Εχουμε τους φτωχούς φτωχούς, αυτούς που δεν έχουν τίποτα, τους μέσους φτωχούς, που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, και τους πλούσιους φτωχούς, που βρίσκονται κατάτι πάνω από το όριο της φτώχειας. Δηλαδή το τριτοκοσμικό μοντέλο είναι εδώ και έτοιμο προς εξαγωγή στην Ευρώπη.
Τις κοινωνικές συνέπειες αυτού του μοντέλου είναι εύκολο να τις δούμε. Η φτώχεια θα εξαπλωθεί σαν πανδημία. Οι πολιτικές συνέπειες όμως είναι ορατές; Η άρχουσα τάξη καταστρέφει έναν πολύτιμο σύμμαχο που της επέτρεπε πάντα να κυβερνά. Και η μεσαία τάξη είχε πάντα την πεποίθηση πως οδεύει προς τα πάνω και ταύτιζε τα συμφέροντά της με την άρχουσα τάξη. Τώρα θα στραφεί εναντίον της. Μια συζήτηση με όποιον Νεοδημοκράτη ή Πασόκο θα σας πείσει γι' αυτό. Και αυτό βγαίνει και από τα γκάλοπ. Αρα μια πρώτη συνέπεια θα είναι η πολιτική αστάθεια. Κανένα από τα κόμματα εξουσίας δεν θα μπορεί να κυβερνήσει αυτοδύναμα. Οπότε θα χρειαστούν συμμαχικά σχήματα, όπως π.χ. Γερμανία ή Αγγλία κ.ά. Το δικομματικό σύστημα γίνεται μονοκομματικό. Δηλαδή πάμε προς το μοντέλο της Κίνας, που απέδειξε πως ο πολιτικός ολοκληρωτισμός είναι το καταλληλότερο σύστημα για τον παγκόσμιο ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Και αυτό είναι κάτι που συζητιέται. Μήπως οι εκλογές είναι κι αυτές ένας αρχαϊκός θεσμός, όπως τα ανθρώπινα και τα εργασιακά δικαιώματα; Το εξωτερικό χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα επιτρέπουν αυτό το ακριβό σπορ που λέγεται εκλογές και χρηματοδότηση κομμάτων; Μια κυβέρνηση «αδιάφθορων» από όλο το πολιτικό φάσμα που θα περιλαμβάνει και μη πολιτικές προσωπικότητες, πρόταση που υποστηρίζουν διάφοροι επιχειρηματικοί κύκλοι, είναι ο προάγγελος ενός κινέζικου μοντέλου προσαρμοσμένο στα καθ' ημάς;
Το σίγουρο είναι πως ο ορθός πολιτικός λόγος έχει παραδοθεί στον παραλογισμό και οι κυβερνώντες συμπεριφέρονται σαν μυθιστορηματικοί ήρωες του Οργουελ. Ετσι το «πόροι υπάρχουν» σημαίνει σε αυτό το νέο λεξιλόγιο πως είμαστε στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Και το «έχουμε αρχές» πάει να πει πως κάνουμε τα αντίθετα από αυτά που σας είπαμε σαν αρχές. Η φτώχεια είναι για την ανάπτυξη και ο σύγχρονος δωσιλογισμός είναι για την εθνική μας ανεξαρτησία. Η βίαιη μαζική καταστολή και η χρήση καρκινογόνων χημικών ουσιών, απαγορευμένων σε καιρό πολέμου, είναι φυσικά για την προστασία του πολίτη. Η επικίνδυνη ατμοσφαιρική ρύπανση της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων είναι για τη δημόσια υγεία.
Ολα μαύρα λοιπόν; Ναι, αν δεχτεί κανείς το σκοτάδι σαν πραγματικότητα. Αλλα όλοι ξέρουμε πως και η παραμικρή φλογίτσα διαλύει και το πιο αδιαπέραστο σκοτάδι.
.
Κάτω τα χέρια από το Ιράν
Είναι γνωστό ότι η Ουάσινγκτον υποστηρίζει την Τζουντολάχ, την οργάνωση που ανέλαβε την ευθύνη για τις εκρήξεις της Πέμπτης που σκότωσαν 28 ανθρώπους και τραυμάτισαν άλλους 306. .Με αφορμή αυτή την "τυφλή" βομβιστική επίθεση στην Περσία που μοσχομυρίζει «Αμερικανοβρετανική συνεργασία» , ήθελα να επαναλάβω μερικές παλαιότερες σκέψεις.
Προτιμώ ένα κλειστό και δύσκολα εξελισσόμενο Περσικό καθεστώς από ένα περισσότερο 'εκλεπτυσμένο' και δυτικότροπο που θα ανοίξει τις πόρτες της Περσίας ανεξέλεγκτα και ταυτόχρονα θα αποδεχτεί την Δυτική κυριαρχία.
Η αποδοχή της Δυτικής κυριαρχίας από την Περσία θα εξανεμίσει το μέλλον και θα σκοτώσει οριστικά τις ελπίδες πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν στις χώρες της περιοχής για ανεξαρτησία και πρόοδο.
Η ανάδυση ενός νέου οικονομικού κέντρου (με βόμβα ή χωρίς) μόνο θετικά έχει να δώσει στην περιοχή και στον κόσμο ισχυροποιώντας την ισορροπία και αποτρέποντας τα δυτικά γεράκια.
Σκεφτείτε πως συμπεριφέρθηκε η Δύση στο Ιράκ (που φυσικά δεν είχε την εσωτερική ενότητα ούτε τα μέσα άμυνας που διαθέτει η Περσία).
Η συμπεριφορά της Δύσης έχει μεταλλαχθεί από την εποχή της Ιαπωνίας και της Κορέας, πέρασε μέσα από την κόλαση του Βιετ Ναμ και εξελίχθηκε στην τυφλά αρπακτική συμπεριφορά ενός πανίσχυρου θηρίου που βρίσκεται στην παρακμή του. Ενός κακόβουλου αχόρταγου τέρατος που αργοπεθαίνει.
Ας μην είμαστε πια τόσο εύπιστοι. Με χιλιάδες καθημερινά τεχνάσματα αυτό το κακόβουλο τέρας ροκανίζει και τις δικές μας ζωές. Οι γυναίκες μας μπορεί να ψηφίζουν και να μην φοράνε μπούργκα αλλά σε λίγο θα βρεθούμε με μια εμφυτευμένη κάμερα στο κεφάλι, τα παιδιά μας δεν θα "παιδεύονται" αλλά απλώς θα ετοιμάζονται για την παραγωγή και το Ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος θα αποτελεί επιστημονική φαντασία για αφελείς.
Η Ευρώπη μέσα στην πολιτική της χαύνωση πιτσιλίστηκε από τα αίματα των παιδιών της Γάζας, στην Ιταλία λειτουργούν "τάγματα ασφαλείας" που ορκίζονται στην φωτο του Μουσολίνι. Μπορεί να αισθανόμαστε ασφαλείς μέσα στο σπίτι μας με τα δύο μπάνια και τις τρεις τηλεοράσεις αλλά το σύστημα δεν θα διστάσει να μας τα πάρει όπως έκανε σε εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια ... "Ρωμαίων πολιτών" (βλ. ΗΠΑ).
Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο σίγουροι για την κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική μας ανωτερότητα βλέποντας απέναντί μας τoν κύριο Αχμάντι Νε Ζάντ.
Πέρα όμως από αυτά καλό είναι οι επικριτές του Ιράν να συνεκτιμούν τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας της Περσίας από την εκθρόνιση του Σάχη και μετά όπως επίσης την αύξηση (σε ποσοστά επί του ΑΕΠ) αλλά και την διάρθρωση των Δημοσίων Επενδύσεων (παιδεία, υγεία, υποδομές) στην ίδια περίοδο.
Επίσης καλό θα ήταν να λαμβάνεται υπ' όψιν σας ότι η Περσία την στιγμή που μιλάμε διαθέτει μια ιδιαιτέρως εύρωστη και ταχύτατα αναπτυσσόμενη αυτόφωτη βιομηχανία.
Τέτοια ‘σημάδια’ είναι που οδηγούν κάποιον σε ασφαλή συμπεράσματα σχετικά με το θετικό η μη της δράσης ενός καθεστώτος σε μια μεγάλη χώρα των 50 εκατομμυρίων.
Θα ήταν πραγματική αδικία να μην αναφέρω ότι η Περσία διαθέτει περίπου 250 Πανεπιστήμια και ότι κοντά στο 60% των φοιτητών είναι γυναίκες πράγμα που προδικάζει - όπως ασφαλώς θα καταλαβαίνετε - την νέα φυσιογνωμία της Περσικής κοινωνίας που κτίζεται εκεί σήμερα αργά και με τα γνωστά αρνητικά που προκύπτουν από την ανασφάλεια του καθεστώτος, αλλά σταθερά οδεύοντας προς πραγματική πρόοδο.
Θα προτιμούσα να αφεθεί η χώρα αυτή να εξελιχθεί με τον δικό της τρόπο και τους δικούς της ρυθμούς χωρίς την ‘φωτισμένη’ βοήθεια των φωστήρων τύπου Ομπάμα, Σαρκοζύ, Μέρκελ, Μπράουν και του εξέχοντος σαλτιμπάγκου του σύγχρονου σκοταδισμού κυρίου Μπερλουσκόνι.
Η ενδόμυχη παγίδα που δεν μπορούμε να αποφύγουμε οι δυτικοί είναι να κρίνουμε το Ιραν με δυτικούς όρους χάνοντας την ουσία των εξελίξεων που συμβαίνουν εκεί αλλά και να κρίνουμε το Ιράν με όρους ‘δεξιάς’ ή ‘αριστεράς’ παραβλέποντας την ίδια την άμεση εμπειρία και τα επιχειρήματα που βασίζονται στην ανεκτικότητα και το μέτρο.
Ο εκδημοκρατισμός του Ιράν (αλλά με όρους Τεχεράνης και όχι Βερολίνου ή Νέας Υόρκης) είναι εκ' των πραγμάτων μια δύσκολη επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία. Όσοι βιάζονται είναι στην ουσία υποκινητές των 'γερακιών' και -σίγουρα- υποσκάπτουν την πρόοδο αυτής της χώρας !
Οι παρεμβάσεις της Δύσης που δήθεν στηρίζονται στον ανθρωπισμό και στην «δημοκρατική ευαισθησία» απλώς δημιουργούν αποσταθεροποίηση και πολιτική ανασφάλεια και επιβάλλουν έμμεσα στο καθεστώς μια περισσότερο σκληρή στάση εμποδίζοντας την ανάπτυξη και την πρόοδο.
.
Από πού αντλούν αυτό το θράσος τους ;
Θα ‘λεγε κανείς ότι και σε άλλες εποχές οι εξουσιαστές επιδείκνυαν αφάνταστο θράσος.
Ο Τσολάκογλου κατοχικός πρωθυπουργός του 1941 είχε επικαλεστεί το πατριωτικό καθήκον και τις Θερμοπύλες (!!) για να ζητήσει υπακοή από τους πολίτες. Όμως εκείνος είχε την μπότα των Ναζί στο κεφάλι του και μια συντριπτική στρατιωτική ήττα. Αυτοί ;
Αυτοί επικαλούνται τα χρέη και το φάσμα της χρεοκοπίας σαν τον νέο μπαμπούλα για να επικαλεστούν τον νέο πατριωτισμό τους και να δικαιολογήσουν την νέα κατοχική κυβέρνησή τους…
Ακόμη πιο αξιοθρήνητοι και κυνικοί από τον Τσολάκογλου και την κουστωδία του …
[ από το ‘Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΝΤ-ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΕ ΕΠΕΛΑΣΗ—-THE INTERNATIONAL’ στους Σχολιαστές χωρίς σύνορα ]
.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)