Παρακολουθώ όπως όλοι τις τελευταίες ημέρες την προβολή που δίνεται στην επίσημη αποχώρηση (sic) των Αμερικανών από το Ιράκ και την συνήθως μονόπλευρη αναφορά στις Αμερικανικές απώλειες. Όμως περισσότερο από τις ζωές των Αμερικανών που χάθηκαν στο Ιράκ χωρίς να έχουν καμία δουλειά να βρίσκονται εκεί, θα έπρεπε ίσως να ενδιαφέρουν οι εκατοντάδες χιλιάδες των νεκρών Ιρακινών, η κατεστραμμένη χώρα, η εξοντωμένη μεσαία τάξη, οι συστηματικά διαλυμένες υποδομές από τον κατοχικό στρατό, οι άνω των τριών (3) εκατομμυρίων πρόσφυγες και ο βρωμερός εσμός των παρακρατικών, πρακτόρων, φονιάδων και 'ενδιάμεσων' Αμερικανών που παραμένουν εκεί, κρυμμένοι από τα φώτα της δημοσιότητας, για να εξασφαλίζουν - ως θλιβεροί τοποτηρητές - την ολοκλήρωση της καταστροφής, την καταλήστευση και την απόλυτη υποτέλεια της χώρας για τις δεκαετίες που έρχονται.
Άλλη μια μεγάλη 'επιτυχία' της Δύσης. Οι κατασκευαστές σφαιρών, πιστολιών, ελικοπτέρων και κάθε είδους θανατερών και ηλίθιων αμερικανικών γκάτζετς πλούτισαν και ο πλούτος του Ιράκ, τα πετρέλαια, μοιράστηκαν μέσω κατάπτυστων νόμων υποτελείας που πέρασαν από την δοτή Ιρακινή βουλή, και για τα επόμενα τριάντα τουλάχιστον χρόνια, μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου και ΗΠΑ.
Τα ίδια τα έξοδα του αδικαιολόγητου πολέμου καλύφθηκαν και με το παραπάνω, από την αδιάντροπη αρπαγή των Ιρακινών πόρων. Φαντάζομαι ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αισθάνονται βαθιά αηδία όποτε ανασκαλεύουν τα 'κατορθώματα' του σημερινού δυτικού ανθρώπου.
.
