Η Αίγυπτος και τα διλήμματα της Δύσης

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου (από την Καθημερινή)

Οταν, τον Ιούνιο του 2009, η ιρανική αντιπολίτευση κατέβηκε στους δρόμους καταγγέλλοντας εκλογική νοθεία από το καθεστώς Αχμεντινετζάντ, οι δυτικές δυνάμεις ζήτησαν την «παραίτηση του δικτάτορα» και αναφώνησαν «Είμαστε όλοι Ιρανοί»! Οταν όμως το καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ προχώρησε σε ακόμη θρασύτερη νοθεία, στα τέλη Νοεμβρίου - αρχές Δεκεμβρίου του 2010, για να καταλάβει το απίστευτο 98% των εδρών, η αντίδραση της Δύσης ακολούθησε το γνωστό... απορία ψάλτου βηξ!

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι αντιδράσεις των μεγάλων δυνάμεων στις εξεγέρσεις της Μέσης Ανατολής δεν καθορίζονται από την προσήλωσή τους στην αρχή της Δημοκρατίας, αλλά από τα στρατηγικά τους συμφέροντα και την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ. Ο Μπαράκ Ομπάμα διάλεξε τον Μουμπάρακ και το Κάιρο, τον Ιούνιο του 2009, για να απευθύνει μήνυμα φιλίας στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Ο Αιγύπτιος δικτάτορας είναι μέχρι σήμερα συμπρόεδρος, με τον Νικολά Σαρκοζί, στη γαλλικής κατασκευής «Ενωση για τη Μεσόγειο». Το κόμμα του είναι μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όπως και το κόμμα του Τυνήσιου δικτάτορα Μπεν Αλι, στον οποίο η γαλλική κυβέρνηση προθυμοποιήθηκε, αρχικά, να στείλει ειδικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσει τους «ταραξίες». Ακόμη και μετά την έναρξη της αιγυπτιακής εξέγερσης, και ενώ άνω των 100 διαδηλωτών είχαν χάσει τη ζωή τους, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν έσπευδε να δηλώσει: «Ο Μουμπάρακ υπήρξε σύμμαχός μας σε σειρά ζητημάτων... Δεν θα τον χαρακτήριζα δικτάτορα»!

Με τη «νέα Μέση Ανατολή» να παίρνει πολύ διαφορετική μορφή από εκείνη που οραματίστηκε η Ουάσιγκτον, ο Μπαράκ Ομπάμα βρίσκεται ενώπιον ενός οδυνηρού διλήμματος, αναλόγου εκείνου που αντιμετώπισε ο Τζίμι Κάρτερ όταν ξέσπασε η ιρανική επανάσταση: Να «πουλήσει» έναν σταθερό σύμμαχο της Αμερικής για χάρη μιας ανεξέλεγκτης και απρόβλεπτης, καθότι γνήσια λαϊκής, επανάστασης, ή να βρεθεί στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, υπερασπίζοντας μέχρι τέλους ένα λαομίσητο, απολυταρχικό καθεστώς; Είναι γνωστό ότι η Αμερική του Κάρτερ επέλεξε το δεύτερο, για να φουντώσει τον πιο άγριο αντιαμερικανισμό και τις πιο ακραίες φονταμενταλιστικές δυνάμεις της ιρανικής κοινωνίας. Δεν θα αργήσουμε να διαπιστώσουμε αν ο διάδοχός του, ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος με αραβικό, ενδιάμεσο όνομα, έχει καλύτερη τύχη.

.

Όχι πέντε αλλά οκτώ είναι η ώρα που βραδιάζει ...

Τα Σκουπίδια του ΣΚΑΙ

μια παλιά (9/6/10) ανάρτηση της cynical :

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτή τη στιγμή, πρώτο θέμα στις ειδήσεις του ΣΚΑΙ:

Η κ. Κ. Ακριβοπούλου, τής, σύμφωνα με την ¨Ε¨, ανεπαίσθητης αριστερής χροιάς, όψιμη αναλύτρια του δελτίου των 8, και στο πόδι του Mέγα Αναλυτή Πάσχου, αναρωτιόταν πριν από λίγο γιατί άραγε τα ΜΑΤ δεν την πέφτουν στους τραμπούκους του ΠΑΜΕ και της ΠΝΟ, που αποκλείουν τα λιμάνια, επιφυλλάσοντάς τους με τον τρόπο αυτό ιδιαίτερη και προνομιακή μεταχείριση, ενώ το κάνουν για ψύλλου πήδημα όταν για παράδειγμα κάποιοι άλλοι κλείνουν μια χωματερή.

... ... ...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Θεώρησα σκόπιμο να κάνω την παραπάνω μερική αναδημοσίσευση (της Τετάρτης, 9ης Ιουνίου 2010) του σοβαρότατου blog cynical. Η μη μαχητή παρόρμηση μου δημιουργήθηκε αμέσως μετά τις απίστευτα εχθρικές προς την κοινωνία θέσεις που εξέφρασε η παραπάνω εικονιζόμενη "δημοσιογράφος" πριν από λίγα λεπτά, με αφορμή τον αγώνα των εργαζομένων στις συγκοινωνίες.

Από που να αρχίσει και που να τελειώσει πιά κανείς; Από τις συκοφαντίες και την αλαζονική απαξίωση των αγώνων των εργαζομένων; Από την σχιζοφρενική εμμονή των "δικαστικών αρχών" να κηρύσσουν παράνομες και καταχρηστικές (sic) όλες σχεδόν ανεξαίρετα τις απεργίες εντός της Ελληνικής επικράτειας; Από την ληστρική νοοτροπία των "αρμοδίων" που επιτίθενται με κάθε τρόπο στα εισοδήματα του Έλληνα πολίτη; Από την καταστροφή και απαξίωση της δημόσιας περιουσίας για την οποία πολέμησαν, μάτωσαν και εργάστηκαν σκληρά οι πατέρες μας; (βλ. ΟΣΕ, ΔΕΗ, ΕΘΕΛ, ΟΤΕ κλπ κλπ); Τα καταστρέφουν όλα, τα θρασύμια που οι Έλληνες πολίτες όπλισαν, στο όνομα ασυγχώρητης αφέλειας και φρούδων ελπίδων, με την ψήφο τους.

Που ζούμε πιά;

Που οφείλεται ο ξεπεσμός και η φασιστικοποίηση της κοινωνίας μας;

Χάθηκα ... μπερδεύτηκα ... απογοητεύτηκα !

Σκέφτομαι ότι η καταστοφή, η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, εκτός από σημείο των καιρών είναι και ιστορικά δίκαιη εξέλιξη: οι άνθρωποι αυτοί φοβισμένοι και ιδιοτελείς στέκουν σιωπηλοί και άβουλοι σνομπάροντας τις κοινωνικές διαμαρτυρίες και ευελπιστώντας - αλίμονο μάταια - στην συνέχιση των ψευτο-προνομίων τους. Χάνονται απλά γιατί δεν μπορούν να διεκδικήσουν το αυτονόητο: το δικαίωμα στην ύπαρξη.

Έρεβος ! χάος, σιωπή και βάθος της νύχτας ...

.

Δύσκολοι καιροί για Εβραίους

(Στην φωτό βλέπετε της ‘μόδας’ μπλουζάκια που εμφανίστηκαν στην εβραίικη αγορά. Αυτό γράφει σε εβραϊκά και αγγλικά: «μία σφαίρα δύο νεκροί» έχοντας ένα στόχαστρο στραμμένο σε μια έγκυο Αράβισσα)

  

Τις ημέρες αυτές επικρατεί ιδιαίτερα μεγάλη κατήφεια μεταξύ των σιωνιστών ανά τον κόσμο. Το Ισραηλινό ψευδοκρατίδιο που σφετερίζεται παράνομα Παλαιστινιακά εδάφη επί δεκαετίες, αισθάνεται το έδαφος ασταθές κάτω από τα πόδια του. Η απέλπιδα προσπάθεια των Ισραηλινών για συκοφάντηση του αγώνα των Αιγυπτίων, των προθέσεων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας αλλά και της αμαύρωσης του ονόματος του El Baradei δείχνει ότι κάποιοι χάνουν την ψυχραιμία τους μη δυνάμενοι να περισώσουν ούτε τα προσχήματα.

Το ξύπνημα των ανθρώπων της βόρειας Αφρικής προξενεί τριγμούς στην απάνθρωπη πολιτική του φασιστικού καθεστώτος που έχει επιβληθεί στο ψευτοκράτος των Εβραίων.

Ίσως, εκεί που δεν το περίμενε κανείς, οι σιωνιστές φασίστες να βρεθούν απομονωμένοι από όλον τον κόσμο συμπεριλαμβανομένης όχι μόνο της Μέσης Ανατολής αλλά και της Ευρώπης όπου το αντι-ισραηλινό αίσθημα είναι πλέον γιγαντωμένο σχεδόν σε όλες τις χώρες.

Τα γεγονότα στην Τυνησία, την Υεμένη, την Ιορδανία, τον Λίβανο και – το κυριότερο – στην Αίγυπτο, κάνουν τους αδίστακτους Εβραίους στρατοκράτες να χάνουν τον ύπνο τους.

Το εβραίικο «υπουργείο εξωτερικών» προσέλαβε ή σύναψε συμφωνίες με εταιρείες συμβούλων, διαφημιστές και δημοσκόπους σε μια προσπάθεια να ανατρέψει την απίστευτα αρνητική εικόνα που μοιράζονται για το Ισραήλ σχεδόν το σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών. Οι τελευταίες σχετικές έρευνες φαίνεται να είναι το λιγότερο αποκαρδιωτικές.

Για το πρόβλημα βέβαια αυτό δεν ευθύνονται μόνον τα εγκληματικά μυαλά που διατηρούν την εξουσία εντός του Ισραηλινού ψευδοκράτους αλλά και οι απανταχού της Γης άνθρωποι που χαρακτηρίζονται από την πολιτικο-θρησκευτική ιδιότητα του Εβραίου και οι οποίοι ανέχονται και σιωπούν μπροστά στις απίθανες ωμότητες του «κράτους» που θεωρητικά τουλάχιστον, τους εκπροσωπεί. Η ανοχή τους αυτή είναι που αμαυρώνει κάθε τι θετικό που έχει να επιδείξει ο πληθυσμός τους πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Από την ενδιαφέρουσα ιστορία τους μέχρι την επιστημονική και τεχνική τους προσφορά. Όλα άκυρα !

Το ψευδοκράτος των φονιάδων του Παλαιστινιακού λαού βρίσκεται ηθικά και πολιτικά απομονωμένο από την Ευρώπη και περικυκλωμένο από την ισχυροποιούμενη συνεχώς Τουρκία, το ταχύτατα αναπτυσσόμενο Ιράν, τον Λίβανο και την Συρία. Χώρες καθόλου φιλικές ούτε προς την κουλτούρα ούτε προς την πολιτική των Ισραηλινών. Σαν να μην έφτανε αυτό ο Παλαιστινιακός πληθυσμός αυξάνεται πολύ γρηγορότερα από ότι ο εβραϊκός εντός και εκτός του εβραίικου ψευτοκράτους, αλλά και μια μεγάλη ομάδα χωρών με τελευταία την Κύπρο αναγνώρισαν επίσημα το Παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967.

Ίσως σε λίγες μέρες στην παρέα αυτή των χωρών να προστεθεί και ο πραγματικός γίγαντας του Αραβικού κόσμου: η Αίγυπτος. Ο γίγαντας αυτός που κρατήθηκε συνειδητά και με την βία στην διεθνή αφάνεια και την βαθιά ανέχεια από το στυγνό απολυταρχικό καθεστώς του Μουμπάρακ και των υπερατλαντικών πατρώνων του, φαίνεται να ξυπνά από έναν βαθύ και παρατεταμένο πολιτικό και κοινωνικό λήθαργο.

Είναι πράγματι ευκταία η καλύτερη δυνατή εξέλιξη που να ενισχύσει τα συμφέροντα και να καλυτερέψει την ζωή των εκατομμυρίων Αιγυπτίων πολιτών.

Στην σκοτεινή περίοδο που διέρχεται η Ελλάδα με φράχτες, πλωτά στρατόπεδα συγκέντρωσης και απίθανη υπερ-συντηρητικοποίηση, πραγματικά χρειάζεται μια αχτίδα φωτός, ένα καλό νέο από μια χώρα με την οποία διατηρούμε συνάφεια που χάνεται στο βάθος της ιστορίας.

Δεν είναι ώρα για θριαμβολογίες και πανηγύρια. Τα ζητήματα είναι περίπλοκα και οι συσχετισμοί ιδιαίτερα ρευστοί. Είναι όμως καιρός να καταλάβουν ορισμένοι ότι η ιστορία όχι μόνο έχει συνέχεια, όχι μόνο δεν «τελείωσε» αλλά ίσως να βρίσκεται απλώς στην αρχή της.

.