Η Αίγυπτος και τα διλήμματα της Δύσης

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου (από την Καθημερινή)

Οταν, τον Ιούνιο του 2009, η ιρανική αντιπολίτευση κατέβηκε στους δρόμους καταγγέλλοντας εκλογική νοθεία από το καθεστώς Αχμεντινετζάντ, οι δυτικές δυνάμεις ζήτησαν την «παραίτηση του δικτάτορα» και αναφώνησαν «Είμαστε όλοι Ιρανοί»! Οταν όμως το καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ προχώρησε σε ακόμη θρασύτερη νοθεία, στα τέλη Νοεμβρίου - αρχές Δεκεμβρίου του 2010, για να καταλάβει το απίστευτο 98% των εδρών, η αντίδραση της Δύσης ακολούθησε το γνωστό... απορία ψάλτου βηξ!

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι αντιδράσεις των μεγάλων δυνάμεων στις εξεγέρσεις της Μέσης Ανατολής δεν καθορίζονται από την προσήλωσή τους στην αρχή της Δημοκρατίας, αλλά από τα στρατηγικά τους συμφέροντα και την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ. Ο Μπαράκ Ομπάμα διάλεξε τον Μουμπάρακ και το Κάιρο, τον Ιούνιο του 2009, για να απευθύνει μήνυμα φιλίας στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Ο Αιγύπτιος δικτάτορας είναι μέχρι σήμερα συμπρόεδρος, με τον Νικολά Σαρκοζί, στη γαλλικής κατασκευής «Ενωση για τη Μεσόγειο». Το κόμμα του είναι μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όπως και το κόμμα του Τυνήσιου δικτάτορα Μπεν Αλι, στον οποίο η γαλλική κυβέρνηση προθυμοποιήθηκε, αρχικά, να στείλει ειδικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσει τους «ταραξίες». Ακόμη και μετά την έναρξη της αιγυπτιακής εξέγερσης, και ενώ άνω των 100 διαδηλωτών είχαν χάσει τη ζωή τους, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν έσπευδε να δηλώσει: «Ο Μουμπάρακ υπήρξε σύμμαχός μας σε σειρά ζητημάτων... Δεν θα τον χαρακτήριζα δικτάτορα»!

Με τη «νέα Μέση Ανατολή» να παίρνει πολύ διαφορετική μορφή από εκείνη που οραματίστηκε η Ουάσιγκτον, ο Μπαράκ Ομπάμα βρίσκεται ενώπιον ενός οδυνηρού διλήμματος, αναλόγου εκείνου που αντιμετώπισε ο Τζίμι Κάρτερ όταν ξέσπασε η ιρανική επανάσταση: Να «πουλήσει» έναν σταθερό σύμμαχο της Αμερικής για χάρη μιας ανεξέλεγκτης και απρόβλεπτης, καθότι γνήσια λαϊκής, επανάστασης, ή να βρεθεί στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, υπερασπίζοντας μέχρι τέλους ένα λαομίσητο, απολυταρχικό καθεστώς; Είναι γνωστό ότι η Αμερική του Κάρτερ επέλεξε το δεύτερο, για να φουντώσει τον πιο άγριο αντιαμερικανισμό και τις πιο ακραίες φονταμενταλιστικές δυνάμεις της ιρανικής κοινωνίας. Δεν θα αργήσουμε να διαπιστώσουμε αν ο διάδοχός του, ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος με αραβικό, ενδιάμεσο όνομα, έχει καλύτερη τύχη.

.