Τα δάκρυα,
πατημένα φκιόρα.
Αμυγδαλιά σε αποσύνθεση.
Μαρμαρωμένον πηχτά ως γαίμαν, όπου άλλοτε,
έτρεσχιεν ως ρετσίνι Ζωής. /
Πατημένα φκιόρα αμυγδαλιάς η Ελπίδα των μωρών.
Που μπότες στρατόκαβλων,
που μπότες πολιτικών,
που μπότες ανθρώπων
που βρωμίζουν την λέξη Άνθρωπος,
τζιαί τη ψυχή μου.
Πατημένα.
Mε ασέβεια. /
Εμείς, που εζήσαμεν μές τα τσαντίρκα.
Εμείς, που ακούσαμεν τες πόμπες να ππέφτουν πουπάνω μας.
Εμείς που υπήρξαμεν ως εαυτόν Πρόσφυγες, ως εαυτόν Μετανάστες.
Εμείς, που μας έκοψεν που την μέση η Ασέβεια.
Που μπότες στρατόκαβλων,
που μπότες πολιτικών,
που μπότες ανθρώπων
που βρωμίζουν την Λέξη.
Εμείς,
πότε εσταματήσαμεν να είμαστεν Άνθρωποι; /
Από μια ανάρτηση στο ιστολόγιο του Γιώργου Πήττα που αξίζει να διαβαστεί.
.
