Χριστόδουλος – Ιερώνυμος σημειώσατε Χ (… ξυρίστε τα γένια μάγκες και φτιάξτε κόμμα)

παπάδες απευθυνόμενοι "προς τον λαό"

Μετά τον Χριστόδουλο, ο Ιερώνυμος και η ‘ιεραρχία’ του απευθύνονται, χωρίς ντροπή, «προς τον λαό». Αμετανόητοι χομεϊνίδες ονειρεύονται θεοκρατίες, οι μωροί, την ώρα που η χώρα παλεύει να ξεφύγει από τα προβλήματά της. Ας τα ξυρίσουν λοιπόν και ας φτιάξουν κόμμα. Το κόμμα της «αγάπης» και του «Χριστού» (με γιώτα). Να το φτιάξουν όμως με δικά τους κα όχι με δικά μας λεφτά.

Μέσα στον κακό χαμό που ταλανίζει και απειλεί την χώρα μας και τους πολίτες της, τσούπ ! να και η ‘εκκλησία’ - η ορθόδοξη βέβαια - η οποία σπεύδει να διεκδικήσει μερίδιο πελατών, συγγνώμη, ‘πιστών’ ήθελα να πω. Η δυστυχία την θρέφει, η μιζέρια την δικαιώνει, τα προβλήματα των άλλων την στηρίζουν και της δίνουν λόγο ύπαρξης.

Μια ματιά και μόνη έριξα στο περιβόητο κείμενο της ιεραρχίας (sic) με τον πιασάρικο τίτλο ‘προς τον λαό’.

Πρόκειται για τετριμμένο πολιτικό μανιφέστο. Η ιεραρχία και η συμβουλάτορές της φαίνεται ότι παρέβλεψαν το γεγονός ότι συνήθως οι εκπρόσωποι των θρησκειών απευθύνονται προς τους πιστούς τους για θέματα που αφορούν το πνεύμα και την πίστη. Μας απειλούν με την ίδρυση «κοινωνικού παρατηρητηρίου» υποτιμώντας τους πάντες και μιλώντας – ξεδιάντροπα και ανεύθυνα – για τα πάντα.

Η ιεραρχία και ο ανεύθυνος αρχηγός της βρήκανε την χειρότερη δυνατή συγκυρία για να ανοίξουν «πολιτικό διάλογο με τον λαό» διεκδικώντας άραγε τι; Την πολιτική ηγεσία; Μήπως απλώς θέλουν με αυτό το γελοίο μανιφέστο να εκφράσουν την συμπάθεια και να προσφέρουν την ευλογία τους σε συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις; Τι τέλος πάντων;

Η απλούστερη εξήγηση είναι ότι μέσα από τις βρωμερές αναθυμιάσεις της οπισθοδρόμησης και της ακραίας ιδιοτέλειας που χαρακτηρίζει όλους αυτούς τους – χωρίς μάνα – μαυροφορεμένους γενειοφόρους, ξεπηδά η λαχτάρα της «συλλογής των κερδών».

Οι άνθρωποι βλέπουν την ανασφάλεια και την δυστυχία των πολιτών αυτής της χώρας ως μια ευκαιρία δικής τους ισχυροποίησης. Κυκλοφορούν άσχετα, αψυχολόγητα και επικίνδυνα κείμενα προς άγραν δύναμης και επιβολής ξεχνώντας βέβαια ότι ο ζάπλουτος μηχανισμός που εκπροσωπούν με τα μετρητά, τις μετοχές, τις λίμνες, τα αγροτεμάχια, τα οικόπεδα, τα ακίνητα, τις εταιρείες, τις φορολογικές ‘διευκολύνσεις’, τους παχυλούς δημόσιους μισθούς για το τίποτα, δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για την χώρα που τους θρέφει σαν φίδια στον κόρφο της επί αιώνες. Τίποτα.

Είμαι βέβαιος ότι η ‘ιεραρχία’ των  ‘ορθοδόξων’ και η αρχηγοί της έχουν από αιώνων χάσει την ικανότητα να αισθάνονται ντροπή.

Δεν πειράζει, ντρεπόμαστε εμείς γι αυτούς.

.

Slavoj Zizek: Ζώντας στην εποχή των τεράτων

Αντιγράφω από το blog «με αφορμή» δύο εδάφια που μου έκαναν εντύπωση από την χθεσινή ομιλία του Slavoj Zizek στην αίθουσα ΜΑΧ του Μετσόβειου. Το ένα που αναφέρεται στην Πανεπιστημιακή παιδεία για την απλότητα και την πληρότητα της τοποθέτησης και το άλλο που αναφέρεται στην Ευρώπη για την έξοχη διορατικότητα την βαρύτητα και την πολύ επίκαιρη πολιτική σημασία:

-         Για την Πανεπιστημιακή παιδεία:

[ … ] Ο αγώνας μας οφείλει λοιπόν να στρέφεται προς εκείνες τις πλευρές της τρέχουσας «αναδιάρθρωσης» που δημιουργούν απειλές στον ελεύθερο, δημόσιο χώρο, σε διεθνική κλίμακα. Παράδειγμα θα μπορούσε να αποτελέσει η λεγόμενη «Διαδικασία της Μπολώνια», που έχει ξεκινήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, με στόχο «την εναρμόνιση της αρχιτεκτονικής της ανώτατης εκπαίδευσης σε ευρωπαϊκή κλίμακα»- στην πραγματικότητα μια επίθεση στη δημόσια χρήση του ορθού λόγου. Κοινός παρονομαστής αυτών των αλλαγών είναι η πίεση για υποταγή της ανώτατης εκπαίδευσης στην επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων της κοινωνίας μέσω της παραγωγής εξειδικευμένων γνώσεων. Αυτό που εξαφανίζεται εδώ είναι η πραγματική αποστολή της επιστημονικής σκέψης: όχι μόνο να προσφέρει λύσεις σε προβλήματα που τίθενται από την «κοινωνία»- στην πραγματικότητα, από το κράτος και το κεφάλαιο- αλλά να στοχαστεί πάνω στην ίδια τη μορφή αυτών των προβλημάτων και να διακρίνει το πρόβλημα που υπάρχει στον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε το πρόβλημα. Η αναγωγής της ανώτατης εκπαίδευσης στο έργο της παραγωγής κοινωνικά χρήσιμης, εξειδικευμένης γνώσης αποτελεί παραδειγματική έκφραση της Καντιανής «ιδιωτικής χρήσης του ορθού λόγου»- δηλαδή, της υποταγμένης σε αυθαίρετες, δογματικές απαιτήσεις- στο πλαίσιο του σημερινού, παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. [ … ]

-         Για την Ευρώπη:

[ … ] Η Ευρώπη είναι νεκρή- εντάξει, αλλά ποια Ευρώπη; Η απάντηση είναι: ή μετά- πολιτική Ευρώπη της προσαρμογής στην παγκόσμια αγορά, η Ευρώπη που επανειλημμένα «μαυρίστηκε» στα δημοψηφίσματα, η Ευρώπη της τεχνοκρατίας των Βρυξελλών. Η Ευρώπη που παριστάνει τον εκπρόσωπο του ψυχρού, ευρωπαϊκού Λόγου απέναντι στο ελληνικό πάθος και την ελληνική διαφθορά, το μαθηματικό πνεύμα απέναντι στη συγκινισιακή μέθη. Ωστόσο, όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται, το έδαφος είναι ακόμη ελεύθερο για μια άλλη Ευρώπη: μια εκ νέου πολιτικοποιημένη Ευρώπη, θεμελιωμένη πάνω σε ένα συλλογικό σχέδιο χειραφέτησης. Την Ευρώπη που γέννησε την αρχαία ελληνική Δημοκρατία, τη Γαλλική και τη Ρωσική Επανάσταση. Να γιατί πρέπει να αποφύγουμε τον πειρασμό να αντιδράσουμε στη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση με μια αναδίπλωση στα απολύτως κυρίαρχα έθνη- κράτη, εύκολη λεία στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο που δεν γνωρίζει σύνορα και ηπείρους και μπορεί εύκολα να φέρει το ένα έθνος- κράτος σε αντιπαράθεση με το άλλο. Περισσότερο από ποτέ, η απάντηση στην κρίση πρέπει να είναι περισσότερο διεθνιστική και οικουμενική από την οικουμενικότητα του παγκοσμίου κεφαλαίου. [ … ]

( Ολόκληρη την ομιλία στα Ελληνικά και σε video μπορείτε να την βρείτε στο blog «με αφορμή» )

.