Στον Άρειο Πάγο ;

είναι έμμεση απειλή;

είναι επίδειξη (ψεύτικης) ευθιξίας ;

είναι στάχτη στα μάτια ;

Πάντως, το πλέον ηθικά εκτεθειμένο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας είναι τόσο χωμένο στην απαξία ώστε δεν περιμέναμε τον κ. Λ. Ρακιντζή για να μας το πεί ... ούτε λίγη ντροπή δεν αισθάνονται πιά !

------

Στον Άρειο Πάγο ο Λ. Ρακιντζής για δηλώσεις του για τη Δικαιοσύνη

 Ο αντεισαγγελέας Αρείου Πάγου κάλεσε το γ. επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης να καταθέσει για όσα ανέφερε περί Δικαιοσύνης.

Ο αντεισαγγελέας Αρείου Πάγου, Ρούσσος Παπαδάκης, κάλεσε, για την ερχόμενη εβδομάδα, το γενικό επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρο Ρακιντζή, να καταθέσει, για όσα ανέφερε περί Δικαιοσύνης, κατά την ακρόασή του στην αρμόδια Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής.
Ο κ. Παπαδάκης κάλεσε τον κ. Ρακιντζή κατόπιν παραγγελίας του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ιωάννη Τέντε.
Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Ρακιντζής ενώπιον της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής είχε εκφράσει, μεταξύ των άλλων, την απορία εάν έχει γίνει γνωστό κάποιος επώνυμος να δικάζεται από τη σωρεία των καταγγελιών, προσθέτοντας ότι «μόνον εξαιρέσεις υπάρχουν».


www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
.

Εν μέσω τραγωδίας γελά ο μωρός

Διαβάζω στην φίλη μου την taspa:

« Σε εννέα μήνες που πέρασαν, τόνισε ο πρωθυπουργός, καταφέραμε το ακατόρθωτο »

Ο εκ’ των πραγμάτων υπόλογος για εσχάτη προδοσία κατάφερε - λέει - το ακατόρθωτο …

Μια χαρά τα λέει ο άνθρωπος.

Ακολούθησε ως δουλικός σκύλος τις εντολές των εντός και εκτός της χώρας πατρώνων του και εμείς οι λεγόμενοι και λαός (sic) , "Ελληνικό κοινό", "Έλληνες πολίτες" κλπ κλπ καθόμαστε και τον κοιτάμε να μας κατακλέβει και να καταστρέφει την χώρα για την οποία εμείς, οι πατεράδες και οι παππούδες μας αγωνιστήκαμε σκληρά. Ακόμα και οι κεντροευρωπαίοι έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό με την άρρωστη ανοχή που δείχνουμε στην προδοτική κυβέρνηση.

Βουτηγμένοι στην στεναχώρια και την αδράνεια καθόμαστε στους καναπέδες μας και τον κοιτάμε να διαλύει την χώρα, να καταστρέφει τους θεσμούς, να διασπαθίζει την δημόσια περιουσία μοιράζοντάς την στις ντόπιες και ξένες «αγορές» (βλ. προσφάτως ΑΤΕ και Ταμιευτήριο), να διασύρει κάθε τύπου πρόνοια αλλά και αυτό καθ' αυτό το - όποιο - Κοινωνικό κράτος.

Όπως έγραψα και άλλη φορά, ο δειλός και λαοπλάνος παππούς έχει τεράστιες ευθύνες για τον εμφύλιο και την άνθιση του παρακράτους στην χώρα μας, ο υπερφίαλος και ανεύθυνος πατέρας, με την ανοχή και βοήθεια των Εβραιοαμερικάνων και των ντόπιων συντηρητικών, διέλυσε τους θεσμούς και την βαριά ταλαιπωρημένη από την Χούντα Ελληνική οικονομία και ο μωρός και από την κούνια χειραγωγούμενος γιός σήμερα, δίνει απλώς την χαριστική βολή μετατρέποντας την Ελλάδα σε προτεκτοράτο του ΔΝΤ, των αρπακτικών της ΕΕ και της χωρίς συνείδηση και πατρίδα ντόπιας (λεγόμενης) αστικής τάξης.

Όλα με σπρώχνουν – όπως τον Δικαιόπολη – για να κάνω χωριστή συνθήκη ειρήνης για τον εαυτό μου και την οικογένειά μου αποκλειστικά αλλά εγώ … ντίπ !

.

Οι πελάτες και οι ιδιώτες, του Παντελή Μπουκάλα

Την υπερπολιτικοποίηση των πρώτων μεταδικτατορικών χρόνων, όταν οι όντως αντιστασιακοί έβλεπαν μελαγχολικοί την επέλαση προς τη δόξα και τα υλικά αντικρίσματά της αμέτρητων κατά δήλωση αγωνιστών, την ακολούθησε η σταδιακή αποστράτευση· αυτή με τη σειρά της έδωσε τη σκυτάλη στην ιδεολογικοποιημένη πια αδιαφορία για την πολιτική. Τίποτα δεν ήταν μοιραίο, γραμμένο σε κάποια ουράνια κατάστιχα. Την Ιστορία τη δημιουργούν και τη γράφουν οι άνθρωποι, όχι αδήριτοι εξωπραγματικοί νόμοι. Η πλήρης επιβολή του πελατειακού κράτους, από το 1981 μάλιστα και έπειτα με αριστερίζον προσωπείο και αριστερόηχη ρητορική, δεν θα μπορούσε να αφήσει ανέγγιχτο τον συναισθηματικό και ιδεολογικό πυρήνα της όρεξης για συμμετοχή στα κοινά. Η συμμετοχή αυτή ως χρέος και δικαίωμα αλλοιώθηκε, έπαψε να λειτουργεί σαν αυταξία και για πολλούς, νεοπροσήλυτους της πολιτικοποίησης, απέκτησε ανταλλακτικό περιεχόμενο. Από το «μετέχω άρα υπάρχω» γλιστρήσαμε στο «μετέχω άρα λαμβάνω».

 Όταν από κάποια στιγμή κι έπειτα, περί τα μέσα της δεκαετίας του ’80, αρχίσαμε να αποκαλούμε λάιφ στάιλ τον τρόπο ζωής και να υποκαθιστούμε την κουλτούρα το βίου με αλλεπάλληλες περιστασιακές μόδες, η ιδιώτευση προβλήθηκε πια σαν εξυπνάδα και μαγκιά, σαν το αντίδοτο στο ενδιαφέρον για τον κόσμο και τη μοίρα του· ας νοιάζονταν τα «κορόιδα»... Οι βολεμένοι όλων των εξουσιών, όπως το βλέπουμε δα και τώρα, το γύρισαν στο αντάρτικο με τα περιοδικά και τους ραδιοσταθμούς τους, καλώντας το ευεπίφορο κοινό τους «να ρίξει μια μούντζα» και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τον εαυτούλη του και τη «χαρά της ζωής». Νεοκυνικοί που ποτέ δεν είχαν ακούσει για τον Διογένη και επικούρειοι που τίποτα δεν ήξεραν από Επίκουρο έγιναν οι νέοι «πνευματικοί ταγοί».

Κι όταν ήρθε ο καιρός της διαλυτικής ιδιωτικής τηλεόρασης κι όλοι αυτοί απέκτησαν τα χρυσοφόρα πόστα τους, η κοινωνία των ιδιωτών βρήκε και τους μικροοθονικούς καθοδηγητές της. Με τη σταδιακή επικράτηση της «κουλτούρας της σαχλαμάρας» (του Μιχάλη Παπαγιαννάκη είναι ο όρος αυτός), ο ατομισμός και το ιδιωτικό βόλεμα προβλήθηκαν σαν η μοναδική αξία... άξια λόγου. Και, στο κενό που δημιουργούσε η μετατροπή των κομμάτων σε οργανισμούς εξυπηρέτησης πελατών, δεν ήταν λίγοι όσοι την ενστερνίστηκαν.

Την τωρινή κρίση πολλοί, επηρεασμένοι και από τη συστηματική προπαγάνδα, την αντιμετωπίζουν μοιρολατρικά. Αρκετοί, ωστόσο, ανακαλύπτουν εκ νέου την αλφαβήτα της πολιτικής ή την πρωτομαθαίνουν τώρα, ότι δηλαδή μόνος του κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει τίποτα. Αλλά ο δημόσιος χώρος στον οποίο προσπαθούν να εισέλθουν είναι τραυματισμένος, συντεχνιακά κερματισμένος, με πολλές αγκυλώσεις – και απογοητεύει. Οι διαδικτυακές μορφές καταγγελίας και διεκδίκησης ανθούν, οι καρποί τους όμως δύσκολα θα μετρηθούν πολλοί. Δίχως επίμονη ενσώματη παρουσία, το «ιντερνετικό κίνημα» απειλείται να μείνει σκιώδες – περίπου όπως το «κίνημα ΠΑΣΟΚ».

Από την «Καθημερινή», Πέμπτη 15/07/2010

.