Κυκλοφορούν
διάφορα κείμενα και ειδήσεις για την κίνηση «Ρίξτε τον φράχτη του Έβρου» που υποστηρίζεται
από αριστερές οργανώσεις, μάλιστα έχει και… συντονιστικό (sic) και απ’ όλα.
Ακόμη κι ένα μικρό παιδί
μπορεί να αντιληφθεί πως ένα τέτοιο αίτημα δεν είναι δυνατόν να υποστηριχθεί,
πόσο μάλλον να υλοποιηθεί, από καμία κυβέρνηση υπό τις παρούσες συνθήκες. Η
καταστροφή του φονικού φράχτη τώρα, θα σήμαινε ανοικτή πρόσκληση και θα
αντιμετωπιζόταν με αγανάκτηση από όλους τους αληθινούς και μη εταίρους της Ελλάδας
στην Ευρώπη.
Θα λειτουργούσε σαν ένα πολύ βολικό προπέτασμα καπνού για όλους τους
φασίζοντες ξενοφοβικούς της ηπείρου που θα ένιπταν τα χέρια αποσείοντας όλες τις
ευθύνες τους και δείχνοντας την Ελλάδα ως πέτρα του σκανδάλου. Διαδικαστικό και
πολιτικό χάος δηλαδή που οι αρνητικές του επιπτώσεις δεν θα άφηναν αλώβητους τους
ήδη μεταφορικά και κυριολεκτικά χειμαζόμενους πρόσφυγες.
Είναι
απογοητευτικό να βλέπει κανείς την αριστερά να θέτει πάλι και πάλι ανέφικτους
στόχους κυρίως όταν είναι φανερό πως οι «ηγέτες» και οι «εμπνευστές» γνωρίζουν
πολύ καλά εκ των προτέρων πόσο ανέφικτοι και ανεφάρμοστοι είναι πολλοί από τους
στόχους που κατά καιρούς μπαίνουν. Ίσως τελικά οφείλει να παραδεχτεί κανείς πως
η αριστερά άγεται και φέρεται από ακραίους λαϊκιστές ή από παθολογικά ηλίθιους
που δεν αντιλαμβάνονται πως κάθε χαμένος στόχος είναι ένα βήμα προς τα πίσω για
ολόκληρο το κίνημα. Το κίνημα εδώ και σ’ όλη την Ευρώπη χρειάζεται απεγνωσμένα
επιτυχίες κι όχι χίμαιρες και σουρεαλιστικούς βολονταρισμούς.
Ως
κατακλείδα σ’ αυτό το σημείωμα ας είναι η υπογράμμιση της βαθιάς ντροπής που
πρέπει να αισθάνονται όσοι εμπνεύστηκαν χαντάκια και φράχτες κι όσοι τα
κατασκεύασαν -ερήμην των πολιτών αυτής της χώρας- παίρνοντας έτσι απάνω τους ολόκληρο
το βάρος για τις αδικοχαμένες ψυχές που ηττήθηκαν στην άνιση μάχη τους με τα κύματα.
Θανάσης Κοντονάτσιος
