Τα μαντριά

Υπάρχουν άραγε «καλοί βουλευτές» στα πολιτικά μαντριά της αριστεράς;

Για το μαντρί της Κουμουνδούρου δεν ξέρω, πολλά και διάφορα, θετικά και αρνητικά, διανεμίζονται εκεί. Όμως στο μαντρί του Περισσού δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν καλοί βουλευτές. Η απόλυτα θρησκευτική προσκόλληση σε αναχρονισμούς (πχ. όχι tweet μόνο Ριζοσπάστη), η εξωφρενική πολιτική (μόνο;) ιδιοτέλεια, η απροκάλυπτη τάση για χειραγώγηση των πολιτών (η κοινωνία των πολιτών είναι ο χειρότερος εφιάλτης του Περισσού) και η επιθετική στάση προς το σύνολο της «μη σταλινικής» αριστεράς δεν έχουν τίποτα το «καλό».

Άλλωστε, είναι πολλοί αυτοί που όπως εγώ, πιστεύουν ότι  η λανθασμένη ή στρεβλή πολιτική αντίληψη προβάλλεται και στην όποια ηθική συγκρότηση των ατόμων που την υπηρετούν.

Τα γράφω αυτά τα «τσιτωμένα» λόγω ενός δροσερού post της cynical αλλά και με αφορμή ένα άρθρο του Π. Παπακωνσταντίνου που ίσως φέρνει για συζήτηση θέματα συναίνεσης και συνεργασίας με το εκ του περισσού κόμμα. Άποψή μου είναι ότι όχι μόνο δεν πρέπει να τίθεται ζήτημα συνεργασίας, αλλά η παρωχημένη νοοτροπία και η αρχαία πολιτική φιλοσοφία αυτού του μηχανισμού μαζί με τους όποιους κοινωνικούς αυτοματισμούς αυτή συντηρεί, θα πρέπει να αποδυναμωθούν και εκλείψουν το συντομότερο.

Ο μηχανισμός του Περισσού λειτουργεί σήμερα ως ο πυρήνας και η γενεσιουργός αιτία των φυγόκεντρων δυνάμεων που κρατούν την αριστερά αποδυναμωμένη μέσα σε ένα παραλήρημα πλήρως αποπροσανατολισμένης πολυδιάσπασης δυνάμεων που οδηγεί σε ελαχιστοποίηση του κοινωνικού της πρωτίστως και ύστερα του πολιτικού της βάρους. Η συμμετοχή σ’ αυτόν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως της αξίζει: ως συνενοχή !

Η σύγχρονη αριστερά θα πρέπει επί τέλους να αντιμετωπίσει το ΚΚ ως αυτό ακριβώς που είναι και να αναλάβει την ευθύνη να πληροφορήσει σχετικά τους πολίτες.

Δεν πρόκειται για «επαναστατική δύναμη» ούτε καν για προοδευτικό κόμμα. Κάτω από την κόκκινη μπογιά, τα ομοιόμορφα ροπαλάκια, τις βαθυστόχαστες δήθεν θέσεις που απλώς εκφράζουν το αυτονόητο, τις παρελάσεις και την ιδεολογική αλαζονεία, κρύβεται ένας παρωχημένος και σκληρός, απόλυτα συστημικός μηχανισμός.

.

O Σαμαράς, η συναίνεση και η μετά ΠΑΣΟΚ εποχή

«Αυτό που γίνεται σήμερα έχει ήδη αποτύχει... Υπάρχουν και προβλήματα στην εφαρμογή του. Αλλά ήταν λάθος ως σχεδιασμός... Ήταν λάθος η συνταγή» Αυτά και άλλα παρόμοια δακρύβρεχτα και συγκινητικά δηλώνει όπου βρεθεί και όπου σταθεί ο Α. Σαμαράς.

Όμως παρ’ όλα τα «προβλήματα στην εφαρμογή» και την «αποτυχημένη συνταγή» ο αρχηγός του υπερσυντηρητικού και νεοφιλελεύθερου κόμματος συναινεί στις σωρηδόν ιδιωτικοποιήσεις όπως επίσης συναινεί στην εφαρμογή και επιτυχία του «προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης» (αυτό ακριβώς δεν είναι το μνημόνιο;).

Ελπίζω να είναι σε όλους κατανοητό ότι η περιβόητη συναίνεση έχει ήδη, και μάλιστα προ πολλού, δοθεί. Τα υπόλοιπα είναι ανήθικη υποκρισία και δημαγωγικά τερτίπια. Το απαρχαιωμένο ιδεολογικό προφίλ, η πολύ κακή ιστορία και το ενδοτικό και ιδιοτελές ακροατήριο αυτού του κόμματος προεξοφλούν  την παρούσα «συναίνεση» αλλά και κάθε μελλοντική «συναίνεση» τυχόν ζητηθεί από την έξαλλη δυτική νεοφιλελεύθερη αγέλη.

Ακόμα κι αν το κόμμα αυτό και ο αρχηγός του ήθελαν να κρατήσουν κάποια, στοιχειώδη έστω, γραμμή άμυνας, οι ξένοι φίλοι μας θα έσπευδαν να υπενθυμίσουν προς όλες της κατευθύνσεις μέσα και έξω από την χώρα ότι εκτός από τον Σαμαρά υπάρχει και η Ντόρα (κατά κόσμον Θεοδώρα Μητσοτάκη). Ο Σαμαράς είναι υποχρεωμένος να δώσει, και έχει ήδη δώσει στην εσωτερική οικονομική ελίτ αλλά κυρίως στους εξωτερικούς μας "φίλους" της EU και του IMF, την «συναίνεσή» του όχι για να εξασφαλίσει την προοπτική να γίνει – άμεσα ή όχι – πρωθυπουργός αλλά απλούστατα για να διατηρήσει αυτή καθ’ αυτή την αρχηγία του κόμματός του. Ύστερα βλέπουμε.

Το παιχνίδι που παίζεται την στιγμή αυτή στην πλάτη των Ελλήνων πολιτών είναι το καταστροφικότερο και χυδαιοδέστερο στην ιστορία αυτής της χώρας. Τα αδιάντροπα τσιράκια τύπου Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου-Ραγκούση ούτε λίγο ούτε πολύ έφτασαν να προαναγγείλουν την απόλυση 150.000 υπαλλήλων του δημοσίου μέχρι το 2013. Παραβλέπουν τα ανθρωπόμορφα αυτά κτήνη ότι στην πραγματικότητα μιλούν για την καταστροφή της ζωής άνω των 600.000 ανθρώπων διότι τόσοι είναι οι εξαρτώμενοι (παιδιά, μη εργαζόμενα μέλη κλπ) άνθρωποι από ένα τέτοιο πλήθος εργαζομένων.

Το σενάριο είναι να καταστραφεί κάθε δημοτικότητα και ισχύς στην εκλογική βάση του κυβερνόντος κόμματος αφού όμως υλοποιηθούν πρώτα μια σειρά από ληστρικά και καταστροφικά μέτρα και αφού εξασφαλιστούν οι εξωτερικοί αλλά και οι εσωτερικοί δανειστές.

Η άποψή μου είναι ότι μόνο τότε θα προκηρυχτούν εκλογές.

Θα έλθει λοιπόν το κόμμα του κυρίου Σαμαρά και με ένα ταρατατζούμ σε στυλ «υπάρχουν χρήματα» που είναι μια περισσότερο εξευγενισμένη εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν», θα καταλάβει την εξουσία (μην ξεχνάτε και το εξωφρενικό μπόνους σε έδρες για το πρώτο κόμμα) για να κάνει -φυσικά- ακόμα χειρότερα και ακόμη καταστροφικότερα πράγματα.

Άλλωστε σεληνιασμένα άτομα του νεοφιλελεύθερου χώρου ζήτησαν ήδη 400.000 απολύσεις στο δημόσιο …

Η χαρά θα είναι όλη δική μου αν βγω ψεύτης.

.