--------- το δεύτερο τμήμα του κειμένου ---------
Ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε από την παρθένο Μαρία στις 25 Δεκεμβρίου στην Βηθλεέμ, τη γέννησή του ανήγγειλε ένα αστέρι στην ανατολή, που τρεις βασιλιάδες ή μάγοι ακολούθησαν για να εντοπίσουν και να στολίσουν το νέο σωτήρα. Έγινε παιδί-δάσκαλος στα 12, στην ηλικία των 30 βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, και ξεκίνησε την αποστολή του. Ο Ιησούς είχε 12 μαθητές με τους οποίους ταξίδεψε κι έκανε θαύματα όπως τη θεραπεία ασθενών, περπάτημα στο νερό, ανάσταση νεκρών, ήταν γνωστός και σαν "Ο Βασιλιάς των βασιλέων", "Υιός του Θεού", το "Φως του κόσμου", "Το Άλφα και το Ωμέγα", "Ο Αμνός του Θεού" και πολλά άλλα.
Αφότου προδόθηκε από τον μαθητή του Ιούδα για 30 αργύρια, σταυρώθηκε, ενταφιάστηκε και μετά από 3 μέρες αναστήθηκε και ανέβηκε στους ουρανούς.
Πρώτα απ' όλα, η ακολουθία της γέννησης είναι εντελώς αστρολογική.
Το άστρο στην ανατολή είναι ο Σείριος, το πιο λαμπρό αστέρι του νυχτερινού ουρανού, το οποίο στις 24 Δεκεμβρίου, ευθυγραμμίζεται με τα τρία φωτεινότερα αστέρια στην ζώνη του Ωρίωνα. Αυτά τα 3 λαμπερά αστέρια σήμερα τα αποκαλούμε όπως και στα αρχαία χρόνια: "Οι Τρεις Βασιλιάδες". Οι Τρεις Βασιλιάδες και το λαμπρότερο αστέρι, ο Σείριος, όλα δείχνουν στο μέρος της ανατολής του ηλίου την 25η Δεκεμβρίου. Γι αυτό οι Τρεις Βασιλιάδες "ακολουθούν" το αστέρι στην ανατολή, προκειμένου να εντοπίσουν το ξημέρωμα, τη γέννηση του ήλιου.
Η παρθένος Μαρία είναι ο αστερισμός της Παρθένου, γνωστός ως Virgo (Περσεφόνη). Στα λατινικά Virgo σημαίνει παρθένος. Το αρχαίο σύμβολο της Παρθένου είναι ένα τροποποιημένο "m". Γι αυτό και η Μαρία, μαζί με άλλες παρθένες μητέρες, όπως η μητέρα του Άδωνη, η Μύρρα ή του Βούδα, η Μάγια, όλες ξεκινάνε με Μ.
Η Παρθένος αναφέρεται επίσης σαν "Οίκος του Άρτου" κι αναπαρίσταται σαν κόρη που κρατά ένα δεμάτι στάχυ. Ο Οίκος του Άρτου είναι ένα σύμβολο του σιταριού, κι αναπαριστά τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, την εποχή του θέρους. Και η Βηθλεέμ, μεταφράζεται επακριβώς ως "Οίκος του Άρτου." Η Βηθλεέμ είναι έτσι μία αναφορά στον αστερισμό της Παρθένου, ένα ουράνιο, όχι γήινο μέρος.
Υπάρχει κι άλλο ένα ενδιαφέρον φαινόμενο, που εμφανίζεται περίπου στις 25 Δεκεμβρίου, δηλαδή στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Από το θερινό στο χειμερινό ηλιοστάσιο, οι μέρες μικραίνουν και ψυχραίνουν. Απ' την οπτική γωνία του βόρειου ημισφαιρίου, ο ήλιος φαίνεται να κινείται νότια και να γίνεται μικρότερος και πιο απόμακρος.
Η συρρίκνωση των ημερών και η μείωση της σοδειάς καθώς πλησιάζει το χειμερινό ηλιοστάσιο, συμβόλιζε τη διαδρομή προς το θάνατο για τους αρχαίους. Ο "θάνατος" του Ήλιου.
Μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου, ο αφανισμός του Ήλιου ήταν πλήρως αντιληπτός, γιατί ο Ήλιος, έχοντας κινηθεί νότια συνεχώς για 6 μήνες, φτάνει στο χαμηλότερο σημείο του στον ουρανό.
Να κι ένα παράξενο πράγμα που συμβαίνει: Ο Ήλιος σταματά να κινείται νότια, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται, για 3 ημέρες. Κατά τη διάρκεια αυτής της τριήμερης παύσης, ο Ήλιος διαμένει σε γειτνίαση με τον Σταυρό του Νότου, ή Crux στα λατινικά. Και μετά από αυτό, στις 25 Δεκεμβρίου, ο Ήλιος μετακινείται 1 μοίρα, αυτή τη φορά βόρεια, προμηνύοντας μεγαλύτερες μέρες, ζέστη και Άνοιξη.
Και έτσι είπαν: ο Ήλιος πέθανε στο σταυρό, ήταν νεκρός για 3 μέρες, για να αναστηθεί ή να ξαναγεννηθεί. Να γιατί ο Ιησούς και πολυάριθμοι άλλοι ηλιακοί θεοί μοιράζονται την έννοια της σταύρωσης, του θανάτου για 3 μέρες και της ανάστασης.
Είναι η μεταβατική περίοδος του Ήλιου πριν αυτός μετατοπίσει την πορεία του πίσω προς το βόρειο ημισφαίριο, φέρνοντας την Άνοιξη και κατά συνέπεια, σωτηρία.
Παρόλα ταύτα, δεν γιόρταζαν την ανάσταση του ήλιου παρά μόνο στην εαρινή ισημερία, ή "Πάσχα". Αυτό συμβαίνει επειδή στην εαρινή ισημερία, ο Ήλιος επισήμως υπερνικά το κακό σκοτάδι, καθώς η μέρα στο εξής γίνεται μεγαλύτερη σε διάρκεια απ' τη νύχτα, και οι συνθήκες αναγέννησης της άνοιξης αναδύονται.
Τώρα, ίσως ο πασιφανέστερος αστρολογικός συμβολισμός γύρω από τον Ιησού αφορά τους 12 μαθητές. Είναι απλώς οι 12 αστερισμοί του ζωδιακού κύκλου, με τους οποίους ο Ιησούς, σαν "Ήλιος", ταξιδεύει.
Ουσιαστικά, ο αριθμός 12 εμφανίζεται παντού στην Βίβλο.
[ 12 φυλές του Ισραήλ, 12 αδέρφια του Ιωσήφ, 12 Δικαστές του Ισραήλ, 12 Πατριάρχες, 12 Προφήτες, 12 Βασιλιάδες του Ισραήλ, 12 πρίγκιπες, Ο Ιησούς 12ετής στο ναό. ]
Αυτό το κείμενο (η βίβλος) έχει να κάνει περισσότερο με αστρολογία απ' οτιδήποτε άλλο. Επανερχόμαστε στο σταυρό του Ζωδιακού, τη σχηματική ζωή του Ήλιου. Δεν ήταν απλώς καλλιτεχνική έκφραση ή εργαλείο για την παρακολούθηση των κινήσεων του Ήλιου. Ήταν επίσης ένα παγανιστικό πνευματικό σύμβολο, η απόδοση του οποίου έμοιαζε με τον σταυρό.
Ο σταυρός δεν είναι σύμβολο του Χριστιανισμού. Είναι μία παγανιστική προσαρμογή του σταυρού του Ζωδιακού κύκλου. Γι' αυτό ο Χριστός στην πρώιμη αποκρυφιστική τέχνη αναπαριστάται πάντα με το κεφάλι του στο σταυρό, γιατί ο Ιησούς είναι "Ο Ήλιος", "Ο Υιός του Θεού", "Το Φως του Κόσμου", "Ο Ανερχόμενος Σωτήρας", που θα "έρθει πάλι" όπως κάνει κάθε πρωί, "Η Δόξα του Θεού" που αμύνεται ενάντια στα έργα του σκοταδιού καθώς "ξαναγεννιέται" κάθε πρωί, και μπορεί να φανεί "να έρχεται από τα σύννεφα", "ψηλά στον ουρανό", με το "στεφάνι από αγκάθια" ή "ηλιαχτίδες".
Τώρα, απ' τις τόσες αστρολογικές, αστρονομικές μεταφορές της Βίβλου, μία απ' τις πιο σημαντικές έχει να κάνει με τις εποχές. Παντού σε όλο το κείμενο υπάρχουν πολυάριθμες αναφορές στην "Εποχή". Για να το κατανοήσουμε αυτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε το φαινόμενο που είναι γνωστό ως "μετάπτωση των ισημεριών."
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι μαζί με πολύ προγενέστερούς τους πολιτισμούς γνώριζαν πως κάθε 2150 χρόνια, η ανατολή το πρωί της εαρινής ισημερίας βρισκόταν σε διαφορετικό ζώδιο. Αυτό έχει να κάνει με ένα αργό γλίστρημα υπό γωνία, που διατηρεί η Γη καθώς περιστρέφεται στον άξονά της. Ονομάζεται μετάπτωση, γιατί οι αστερισμοί πάνε ανάποδα αντί με τη φορά του κανονικού κύκλου του έτους.
Το χρονικό διάστημα που απαιτείται για την μετάπτωση να περάσει και τα δώδεκα ζώδια, είναι χονδρικά 25.765 χρόνια. Αυτό ονομάζεται "Μεγάλος Χρόνος" και οι αρχαίοι πολιτισμοί το γνώριζαν καλά. Και αναφερόντουσαν σε κάθε περίοδο 2150 ετών ως "Εποχή".
Από το 4300 π.Χ. μέχρι το 2150 π.Χ., ήταν η Εποχή του Ταύρου.
Από το 2150 π.Χ. μέχρι το 1 μ.Χ., ήταν η Εποχή του Κριού.
και από το 1μ.Χ. μέχρι το 2150 μ.Χ. είναι η Εποχή των Ιχθύων,
την οποία διανύουμε μέχρι σήμερα.
Και γύρω στο 2150 μ.Χ., θα μπούμε σε νέα εποχή. Την Εποχή του Υδροχόου.
Η Βίβλος συμβολίζει, μιλώντας γενικά, μία συμβολική εναλλαγή τριών εποχών, ενώ προμηνύει μία τέταρτη.
Στην Π. Διαθήκη, ο Μωυσής κατεβαίνει από το Σινά με τις 10 εντολές και αναστατώνεται όταν βλέπει το λαό του να λατρεύει ένα χρυσό μοσχάρι.
Και έτσι έσπασε τις πέτρινες πλάκες και διέταξε το λαό του να αλληλοσκοτωθούν για να εξαγνιστούν. Οι περισσότεροι μελετητές της Βίβλου θα απέδιδαν αυτό τον θυμό στο γεγονός πως οι Ισραηλίτες λάτρευαν ένα είδωλο, ή κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα, ο χρυσός ταύρος είναι ο Ταύρος, το ζώδιο και ο Μωυσής αντιπροσωπεύει την νέα Εποχή του Κριού. Γι αυτό οι Εβραίοι μέχρι σήμερα παίζουν το shofar (Κέρας του Κριού).
Ο Μωυσής αντιπροσωπεύει την νέα Εποχή του Κριού και στη νέα εποχή, όλοι πρέπει να διώξουν την παλιά εποχή. Και άλλες θεότητες σηματοδοτούν αυτή τη μετάβαση, όπως ο Μίθρα, ένας προχριστιανικός θεός που σκοτώνει συμβολικά τον ταύρο.
Τώρα, ο Χριστός είναι η μορφή που που εισάγει την επόμενη εποχή την Εποχή των Ιχθύων, ή τα Δύο Ψάρια. Το σύμβολο του ψαριού είναι παντού στην Καινή Διαθήκη καθώς ο Ιησούς τρέφει 5000 πιστούς με άρτο και δύο ψάρια.
Όταν ξεκινάει την αποστολή του, περπατώντας στη Γαλιλαία, γνωρίζεται με δύο ψαράδες, οι οποίοι τον ακολουθούν. Και όλοι νομίζω έχουμε δει τον Ιησού - Ιχθύ σε αυτοκόλλητα σε αμάξια.
Που να ήξεραν τι ακριβώς σημαίνει.
--------- συνεχίζεται ---------
--
