Διάβασα μια από τις τελευταίες δηλώσεις του υπουργού Λοβέρδου όπου θεατρικά αγανακτισμένος μας πληροφορεί για το τεράστιο κόστος περίθαλψης των μη νόμιμων μεταναστών. Χωρίς φυσικά να εισηγείται λύση. Να τους εξαφανίσουμε; Να τους ξεκάνουμε; Να τους πετάμε στα πεζοδρόμια κι ας είναι άρρωστοι; Τι;
Όμως πέρα από τα φτηνά πολιτικάντικα πυροτεχνήματα και τις λεκτικές κορώνες που εκτοξεύονται εδώ, όπως και πάρα δίπλα στην Ιταλία, στην Αγγλία και στην Σουηδία, κορώνες οι οποίες πάσχουν από μία ομοιομορφία βαθιά οπισθοδρομικού νέο-φιλελευθερισμού που δεν αντέχεται, σκεφτόμουν και τα τελευταία γεγονότα στην Γαλλία με τις τεράστιες διαδηλώσεις για το ασφαλιστικό καθώς και τις κινητοποιήσεις των μαθητών / φοιτητών στην Ιταλία που εναντιώνονται στην υποβάθμιση της Δημόσιας παιδείας. Μεγάλες κινητοποιήσεις χωρίς όμως πραγματικές ρίζες μέσα στην κοινωνία και χωρίς αποτελεσματική πολιτική έκφραση. Οι "μεγαλειώδεις" κινητοποιήσεις γίνονται αλλά τα μέτρα περνούν.
Τα παραπάνω ζητήματα που σταχυολογώ έτσι άταχτα και στα γρήγορα, είναι απλώς δείγματα του υπερ-συντηρητισμού και της οπισθοχώρησης των Ευρωπαϊκών αξιών, όπως τουλάχιστον τις γνωρίσαμε οι κάπως μεγαλύτεροι, τις τελευταίες δεκαετίες.
Και φυσικά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Δε θα χάλαγα χρόνο για αυτά, που τα γνωρίζουμε όλοι, ούτε θα έβαζα τα ηλεκτρόνια να τρέχουν σαν τρελά στο διαδίκτυο για να σας μεταδώσουν χιλιοειπωμένα πράγματα και πληροφορίες cliché.
Το θέμα μου είναι ότι όλα αυτά τα παραπάνω που σ’ εμένα και ίσως και σε εσάς προκαλούν ανησυχία και απέχθεια γίνονται από τον πολύ κόσμο ανεκτά.
Η μεταστροφή του συνταξιοδοτικού στην Γαλλία πέρασε από την εθνοσυνέλευση και την Γαλλική Βουλή. Πέρασε και μάλιστα όχι με μία και δύο ψήφους διαφορά αλλά με ικανή πλειοψηφία.
Οι αντιπρόσωποι που «ο λαός» στέλνει στα ανώτατα θεσμικά όργανα των εθνοκρατών ψηφίζουν χωρίς αυτόν και γι αυτόν όλο και περισσότερα περιοριστικά, νέο-φιλελεύθερα και αντιλαϊκά μέτρα αλλά οι πολίτες δεν αντιδρούν, οι κυβερνήσεις δεν κλονίζονται.
Μου είναι πλέον σαφές ότι η «σιωπηλή πλειοψηφία» μπορεί να μην υποστηρίζει ανοικτά αλλά πάντως ανέχεται όλες αυτές τις δέσμες μέτρων εδώ, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ιταλία, στην Σουηδία στην Γαλλία. Παντού.
Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να παραβλέπεται, δεν αποτελεί απλώς απάθεια αλλά στην πραγματικότητα εκφράζει πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρό υποστήριξης των υπερσυντηρητικών κυβερνήσεων.
Σκεφτείτε ότι πολλοί μα πάρα πολλοί Έλληνες υπήρξαν πρόθυμοι να παρακολουθήσουν κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι το επαίσχυντο «ευφυολόγημα» του Πάγκαλου περί του ότι όλοι μαζί τα φάγαμε κι ας μην έχουν φάει στην ζωή τους ούτε πεντάρα τσακιστή από δημόσιο χρήμα.
Τσακώνομαι με πάθος σαν έφηβος και μέχρις υπερβολής καμιά φορά, με φίλους που τους γνωρίζω δεκαετίες για να υποστηρίξω αυτή η την άλλη θέση να εξηγήσω ετούτο ή το άλλο επιχείρημα και πολύ συχνά διαισθάνομαι ότι το κανάλι επικοινωνίας με τον απέναντί μου γίνεται όλο και περισσότερο αχνό και ανίσχυρο. Η επιμονή και το πάθος μου που το αντλώ από την τριβή στις ζημώσεις και τις αντιπαραθέσεις στα αμφιθέατρα των φοιτητικών μου χρόνων αντί να φωτίζουν, τρομάζουν. Αντί να εξηγούν ενοχλούν. Όσοι επιμένουμε ακόμη και στα αυτονόητα, αντί να πίνουμε ήσυχα το ουζάκι μας όπως οι άλλοι, κινδυνεύουμε να καταλήξουμε γραφικοί κοσμοκαλόγεροι της αριστεράς.
Η κυβέρνηση και οι πολιτικές του μνημονίου έχουν υποστήριξη αγαπητοί συν-πολίτες.
Ίσως διότι ο μέσος Έλληνας είναι τρομαγμένος και ζητά αποκούμπι του τύπου «αυτοί ξέρουν καλύτερα». Ίσως διότι η Ελληνική μεσαία τάξη δεν έχει αντιληφθεί ακόμα για πού πάει το τραίνο και θεωρεί αφελώς ότι στο τέλος θα την βγάλει καθαρή. Ίσως διότι η αριστερά κλείστηκε στο καβούκι της και κατάντησε καταγέλαστη με θέσεις του τύπου «δεν πληρώνω» και «έξω από το ευρώ τώρα». Δεν ξέρω. Ή δεν ξέρω ακόμη.
Αυτή η υποστήριξη, η άτυπη και υπόκωφη που δίδεται σχεδόν σε όλες τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της Ευρώπης είναι ίσως από τα πλέον παράξενα και δυσεξήγητα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα. Έχουν για μένα μυστηριώδες και ανεξερεύνητο έρεισμα που φοβάμαι ότι δεν προμηνύει τίποτε καλό.
.
