The War
Cripples - Otto Dix, 1920
Σχόλιο για τον ηρωικό
ΕΛΑΣ (1)
Ορισμένοι
ανυποψίαστοι και άλλοι κακόβουλοι ή πάσχοντες από ιδεολογική αποτιτάνωση θεωρούν
την Μάχη της Αμφιλοχίας ως την ‘κορυφαία μάχη της αντίστασης’. Η αστόχαστη αυτή
ενέργεια των οπλαρχηγών του ΕΛΑΣ δεν διαφέρει σε κάτι από όλα τα άλλα ατοπήματα
που έπραξαν αυτοί οι άνθρωποι είτε επειδή ήταν ανόητοι, είτε γιατί είχαν ροπή
προς τη βία, είτε επειδή παρασύρθηκαν από την καταστροφική ηγεσία τους.
Η περιβόητη αυτή
μάχη δόθηκε τον Ιούλιο του 1944, δηλαδή λίγες εβδομάδες πριν έτσι κι αλλιώς αποχωρήσουν
από την Ελλάδα οι Γερμανοί. Δεν είχε κανένα απολύτως θετικό ή άλλο ‘στρατηγικό’
αποτέλεσμα που να παρουσίαζε κάποιο όφελος προς τους ταλαιπωρημένους πολίτες.
Είχε όμως δυσβάστακτα
και καταστροφικά αποτελέσματα τόσο για τις ομάδες προσβολής, αφού χάθηκαν χωρίς
πραγματικό λόγο περίπου 400 μαχητές του ΕΛΑΣ -χώρια οι Γερμανικές απώλειες(*)-
αλλά, ακόμα χειρότερα, επειδή στα πλαίσια της επιχείρησης αντιποίνων Eχίδνα, από
5 μέχρι 31 Αυγούστου 1944, χάθηκαν επίσης χωρίς λόγο πάνω από 170 άμαχοι και καταστράφηκαν
μερικώς ή ολοσχερώς πολλά χωριά στην περιοχή της Ρούμελης.
Παρόμοια
χαρακτηριστικά υπάρχουν σε όλες τις δήθεν ηρωικές πρωτοβουλίες του ΕΛΑΣ που
γίνονταν χωρίς στρατηγικά μετρήσιμα αποτελέσματα, με την ηγεσία και τους λεγόμενους
οπλαρχηγούς υπό την μερική τουλάχιστον προστασία και την ασφάλεια του βουνού
και εις βάρος της ζωής και της περιουσίας του άμαχου πληθυσμού τον οποίο βέβαια
ο ΕΛΑΣ ούτε την διάθεση είχε αλλά ούτε και την παραμικρή δυνατότητα να
προστατέψει.
Πως μπορούν άραγε
να χαρακτηριστούν οι άνθρωποι αυτοί που ενώ γνώριζαν εκ των προτέρων την
δυστυχία και το θάνατο που θα σκόρπιζαν οι πράξεις τους, συνέχιζαν να
επιδίδονται σε ανούσιες ‘επιχειρήσεις’ που δεν είχαν καμία άλλη, στρατηγικά μετρήσιμη
επίπτωση στην πορεία του πολέμου;
(*) Γιατί οι
απώλειες στις μάχες πρέπει πάντα να αποτιμώνται συνολικά, το αίμα είναι πάντοτε
κόκκινο και όλες οι μανάδες του κόσμου θρηνούν με τον ίδιο τρόπο
