Οι ‘προβληματισμοί’
και οι λογικοφανείς ‘επιφυλάξεις’ με αφορμή την πρόσφατη περιπέτεια ενός εξάχρονου
παιδιού (μήπως η γιαγιά είναι έτσι, μήπως η θεία είναι αλλιώς και τα τοιαύτα),
έδειξαν πως ένα πολύ μικρό ποσοστό των πολιτών μπόρεσε ή ενδιαφέρθηκε να
συσχετίσει όσα διαδραματίστηκαν με την συνεχή ενίσχυση του αυταρχισμού, της αυθαιρεσίας
και του υπερσυντηρητισμού στις κρατικές πρακτικές.
Το ζήτημα που προέκυψε δεν αφορούσε ένα παιδί αλλά πολλά παιδιά όπως και όλους εμάς.
Οι παραπάνω ‘προβληματισμοί’ και ‘επιφυλάξεις’ λανσαρίστηκαν κυρίως από χρυσαυγουλήτες, ακρο-δεξιούς, διάφορους ανυποψίαστους και γενικά ασόβαρους συνειδητούς ή μη συνοδοιπόρους τους.
Επίσης, πέρα από την υποχώρηση πλέον της Κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα, φαίνεται να αναδύεται και ένας νέος τύπος καθεστωτικού αριστερούλη ο οποίος όντας ‘αριστερός΄ δεν υποπτεύεται καν πως αναπαράγει κουλτούρα και ενστερνίζεται πρακτικές και ‘αξίες’ που καμία απολύτως σχέση δεν έχουν με την αριστερά.
Όλο και χειρότερα…
