Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Ζεϊμπέκικο ...

Ο πατέρας μου, χωρίς να είναι νταής ή επιθετικός άνθρωπος, χόρευε πραγματικό ζεϊμπέκικο. Μπορούσες να τον πας από σκυλάδικο μέχρι το χειρότερο χαμαιτυπείο. Όταν σηκωνότανε να χορέψει, μετά μια δυο στροφές κάθονταν όλοι κάτω και τον άφηναν μόνο του στην πίστα. Το ταλέντο, με τα χρόνια, το ξεσήκωσα ως ένα μικρό βαθμό κι εγώ. Όμως τους τελευταίους μήνες (ή χρόνια;) ακόμα κι όταν είμαι μεταξύ στενών φίλων, το πόδι μου δεν ακούει, δεν μπορώ πια να φέρω τις γύρες. Ο ρυθμός ακόμα μου μιλάει αλλά δεν μου πάει η καρδιά μου να χορέψω γιατί είναι βαριά. Πολύ βαριά.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails