Με το μνημόνιο αλλά χωρίς φόρους «για μια Ελλάδα νέα» μας είπε ο κος Σαμαράς

Διαβάζοντας την δήλωση του προέδρου της ΝΔ καταλαβαίνω τα παρακάτω:

(1)  Η συναίνεση με την τρόικα είναι δεδομένη και δηλώνεται με έντεχνο τρόπο μεν αλλά ξεκάθαρα, μιλώντας για «αποκρατικοποιήσεις», δηλαδή για λεηλασία της Δημόσιας Περιουσίας και «μείωση της σπατάλης», δηλαδή για υποβάθμιση έως εξευτελισμού των κοινωνικών Υπηρεσιών και Παροχών. Η αγωνία του κου προέδρου της ΝΔ για να πάρει το «χρίσμα» από τους «έξω» και το ΔΝΤ, ώστε να εξασφαλίσει στο εγγύς ή απώτερο μέλλον πιθανότητα πρωθυπουργίας είναι τόσο εξόφθαλμη που προκαλεί αηδία.

(2)  Η μόνη «διαφωνία» που διαφαίνεται να έχει ο κος πρόεδρος με το μνημόνιο είναι οι φορολογικοί συντελεστές και προς αυτή την κατεύθυνση καλεί, ως δεύτερος Κολοκοτρώνης ή Τσε Γκεβάρα, σε … αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου (sic). Ακόμα και αυτό το αίτημα όμως είναι στρεβλό και φρούδο αφού μιλά γενικά για μείωση των φόρων και όχι για δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών. Η «τάξη μας» και η σάπια οικονομική ελίτ πάνω από όλα ! Ακόμα και από την αξιοπρέπεια του προέδρου και την αξιοπιστία του κόμματός του.

(3)  Η πίεση που ασκείται στον πρόεδρο της ΝΔ από τους «έξω» και από το ΔΝΤ εκφράζεται στο εσωτερικό (α) με την καταχθόνιας σύλληψης έκθεση και υπερ-έκθεση του θηλυκού Δρακουμέν στα media που τον βλέπουμε να «αγωνιά», να «πασχίζει» και να «συμβουλεύει» (β) με την αξιοποίηση του γνωστού ακροδεξιού λαγού, επίσης Δρακουμενικής σύλληψης και κοπής. Το «αντίπαλον δέος» της κολλητής της Tzipi Livni και της Condoleesa Rice είναι το μαστίγιο, η πιθανή πρωθυπουργία το καρότο.

Είναι πραγματικά τραγικό να συνειδητοποιεί κανείς ότι η νοοτροπία, ο ρόλος και η ποιότητα των Ελλήνων πολιτικών και των ελίτ που αυτοί εκφράζουν και υπηρετούν, έμεινε ανεξέλικτος και απαράλλακτος από την εποχή του 1830. Ζόφος !

.

Οι νέοι βγήκαν στους δρόμους και ξαφνικά γέρασαν όλα τα κόμματα

Πρόσφατο άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ, τελείωνε με την παρακάτω παράγραφο:

[ Φραστικά αποφεύγουν να καταδικάσουν τις αυθόρμητες αυτές κινητοποιήσεις τα πολιτικά κόμματα. Στην πραγματικότητα όμως καθόλου δεν τις συμπαθούν. Τις θεωρούν ενόχληση, από την οποία δεν προσδοκούν να προσποριστούν κανενός είδους κομματικό όφελος. Δεν μπορούν να αγνοήσουν τόσο κόσμο, δεν μπορούν όμως ούτε και να τον κερδίσουν, γιατί είναι πολύ δύσκολο τέτοιοι πολίτες, εξοργισμένοι, να ψηφίσουν κάποιο κόμμα-πυλώνα του συστήματος εξουσίας. Γι' αυτό και στην πραγματικότητα περιμένουν με ανυπομονησία να φύγουν όλοι αυτοί από τις πλατείες και να γυρίσουν σπίτια τους! Το έγραψε η ισπανική «Ελ Παΐς» τόσο ωραία: «Οι νέοι βγήκαν στους δρόμους και ξαφνικά γέρασαν όλα τα κόμματα». ]

Θεωρώ ότι είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση που δείχνει σε μεγάλο βαθμό αυτό που συμβαίνει στα μυαλά των κομματανθρώπων. Ο πανάρετος σπεύδει να δει με καλό μάτι τις συγκεντρώσεις στις πλατείες, τα ντόπερμαν της δημοσιογραφίας σπεύδουν επίσης να πουν μπράβο στα παιδιά, οι πράκτορες του ΚΚΕ τηρούν μια περίεργη στάση σιωπηλής εχθρότητας, ένα τμήμα της Αριστεράς καταδικάζει τις εκδηλώσεις ως πολύ ζαχαρωμένες, ένα άλλο τμήμα της Αριστεράς τις βλέπει θετικά αλλά δεν ξέρει τι να κάνει μ’ αυτές. Ά ξέχασα … υπάρχει και μια δράκα δυσκοίλιων διανοούμενων που θεωρούν τις συγκεντρώσεις ως ένα είδος μάταιης ικεσίας ηλίθιων ικετών που δεν έχουν διαβάσει Λένιν ούτε Μπαντιού.

Συμπέρασμα; Οι πολίτες είναι μόνοι και πρέπει να αυτό-οργανωθούν αναδεικνύοντας νέους αντιπροσώπους (από «ηγέτες» πήξαμε), νέες μορφές λύσεων και διεκδικήσεων και νέα θεωρητικά εργαλεία κατανόησης και ανάλυσης αυτού που ζούμε και αυτού που θα θέλαμε να ζούμε. Είναι μακρύς, δύσκολος και ιδιαίτερα αμφίβολος ο δρόμος.

Υστερόγραφο προς απανταχού Λενινιστές: το ξύλο που πέφτει τώρα στην πλατεία της Μαδρίτης δεν είναι ιδεατό, είναι πραγματικό και δεν χτυπά πανό και σημαίες αλλά κορμιά μέσα στα οποία, τρεμοσβήνουν έστω, ιδέες και αξίες.

.