Οι νέοι βγήκαν στους δρόμους και ξαφνικά γέρασαν όλα τα κόμματα

Πρόσφατο άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ, τελείωνε με την παρακάτω παράγραφο:

[ Φραστικά αποφεύγουν να καταδικάσουν τις αυθόρμητες αυτές κινητοποιήσεις τα πολιτικά κόμματα. Στην πραγματικότητα όμως καθόλου δεν τις συμπαθούν. Τις θεωρούν ενόχληση, από την οποία δεν προσδοκούν να προσποριστούν κανενός είδους κομματικό όφελος. Δεν μπορούν να αγνοήσουν τόσο κόσμο, δεν μπορούν όμως ούτε και να τον κερδίσουν, γιατί είναι πολύ δύσκολο τέτοιοι πολίτες, εξοργισμένοι, να ψηφίσουν κάποιο κόμμα-πυλώνα του συστήματος εξουσίας. Γι' αυτό και στην πραγματικότητα περιμένουν με ανυπομονησία να φύγουν όλοι αυτοί από τις πλατείες και να γυρίσουν σπίτια τους! Το έγραψε η ισπανική «Ελ Παΐς» τόσο ωραία: «Οι νέοι βγήκαν στους δρόμους και ξαφνικά γέρασαν όλα τα κόμματα». ]

Θεωρώ ότι είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση που δείχνει σε μεγάλο βαθμό αυτό που συμβαίνει στα μυαλά των κομματανθρώπων. Ο πανάρετος σπεύδει να δει με καλό μάτι τις συγκεντρώσεις στις πλατείες, τα ντόπερμαν της δημοσιογραφίας σπεύδουν επίσης να πουν μπράβο στα παιδιά, οι πράκτορες του ΚΚΕ τηρούν μια περίεργη στάση σιωπηλής εχθρότητας, ένα τμήμα της Αριστεράς καταδικάζει τις εκδηλώσεις ως πολύ ζαχαρωμένες, ένα άλλο τμήμα της Αριστεράς τις βλέπει θετικά αλλά δεν ξέρει τι να κάνει μ’ αυτές. Ά ξέχασα … υπάρχει και μια δράκα δυσκοίλιων διανοούμενων που θεωρούν τις συγκεντρώσεις ως ένα είδος μάταιης ικεσίας ηλίθιων ικετών που δεν έχουν διαβάσει Λένιν ούτε Μπαντιού.

Συμπέρασμα; Οι πολίτες είναι μόνοι και πρέπει να αυτό-οργανωθούν αναδεικνύοντας νέους αντιπροσώπους (από «ηγέτες» πήξαμε), νέες μορφές λύσεων και διεκδικήσεων και νέα θεωρητικά εργαλεία κατανόησης και ανάλυσης αυτού που ζούμε και αυτού που θα θέλαμε να ζούμε. Είναι μακρύς, δύσκολος και ιδιαίτερα αμφίβολος ο δρόμος.

Υστερόγραφο προς απανταχού Λενινιστές: το ξύλο που πέφτει τώρα στην πλατεία της Μαδρίτης δεν είναι ιδεατό, είναι πραγματικό και δεν χτυπά πανό και σημαίες αλλά κορμιά μέσα στα οποία, τρεμοσβήνουν έστω, ιδέες και αξίες.

.