Η προσφορά και η συμμετοχή του κοινού στις δράσεις αλληλεγγύης
είναι αξιοσημείωτη. Τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα. Όλα αυτά σωστά και πρέποντα. Όμως στην
πραγματικότητα αυτά που χρειάζονται οι πρόσφυγες / μετανάστες (το ίδιο
είναι) είναι άλλα πράγματα δυσκολότερα που μπορούν μόνο να τα προσφέρουν οι
Κοινωνίες, τα Κράτη και οι μηχανισμοί τους κι όχι οι αλληλέγγυοι και οι
εθελοντές.
Οι άνθρωποι αυτοί που ξεριζώθηκαν από την φτώχεια
ή τον πόλεμο (το ίδιο είναι) χρειάζονται ένα μέλλον, μια προοπτική.
Χρειάζονται να ριζώσουν κάπου, να εργαστούν, να σπουδάσουν, να ενταχτούν. Να
ζήσουν. Να ζήσουν όχι σαν κυνηγημένα ζώα αλλά σαν ελεύθεροι άνθρωποι, έτσι όπως
αξίζει σε κάθε άνθρωπο όπου γης.
Ο τερματισμός της χρηματοδότησης από τη Δύση των
πολέμων στη Μέση και στην Εγγύς Ανατολή, η υποστήριξη των αδύναμων χωρών με
διεθνή προγράμματα ανάπτυξης, ο τερματισμός της ληστείας των πόρων που
διαθέτουν αυτές οι χώρες (ληστεία στην οποία επιδίδεται η Δύση εδώ και πολλές δεκαετίες).
Αυτά χρειάζονται οι άνθρωποι κι όχι απλώς ένα
πιάτο φαΐ εμπρός σε ερμητικά κλειστά σύνορα, εμπρός σε ένα παραλογισμό που μηδενίζει
κάθε μέλλον συμπιέζοντάς το στο τώρα και στο χθες.
Και αυτά δεν μπορούν να προσφερθούν ούτε από ‘συλλογικότητες’
ούτε από εθελοντές ούτε από ΜΚΟ. Είναι ώρα να δράσουν τα κράτη, οι διεθνείς
οργανισμοί και οι ηγέτες τους. Να δράσουν τώρα γιατί το σκοτάδι καλπάζει. Να
δράσουν τώρα γιατί μια μεγάλη -ανεξέλεγκτη ίσως- κρίση πλανιέται πάνω από την
Ευρώπη.
