Η ρήση της ημέρας

«Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι ότι πιο συστημικό και παλαιοκομματικό υπάρχει. Μπορεί να φτιασιδώνει τον λόγο της αλλά το περιεχόμενο του, όπως και η πολιτική της διαδρομή έχουν την αληθινή φάτσα του Ντόριαν Γκρέϋ».

(Από το άρθρο ΔΥ.ΣΗ. Μονοπρόσωπη ΕΠΕ του Φαήλου Κρανιδιώτη)

.

Τοπικότητα

Μου φάνηκαν επίκαιρα και αξιοσημείωτα, οπότε και τα αναδημοσιεύω, τρία μικρά αποσπάσματα από το κείμενο της Ομάδας Ελευθεριακών Κομμουνιστών με τίτλο «Τοπικότητα, κοινωνικοί αγώνες και το ελευθεριακό πρόταγμα σήμερα» :

[ … ] Είναι ο φιλελευθερισμός που μεταμορφώνει το κράτος από νταβατζή σε κλεπταποδόχο που μεταπουλάει τα κλοπιμαία του στους ιδιώτες, αναδείχνοντας την ανάγκη επανακατάκτησης από την κοινωνία της έννοιας του δημοσίου. [ … ]

[ … ] Ένας κύκλος που ξεκινάει από τον Ιωάννη Καποδίστρια και την άρνηση του να αναγνωρίσει καν την κοινότητα σαν πολιτική οντότητα (για να καταλήξει στα γρήγορα να εξοντωθεί από αυτήν) και κλείνει στο «σχέδιο Καποδίστριας» ενάμιση αιώνα μετά που εξαφάνισε την κοινότητα από τον πολιτικό χάρτη [ … ]

[ … ] Ο Καλλικράτης είναι η συνέχεια της επίθεσης του κρατικού συγκεντρωτισμού. Ερχόμενος να αντικαταστήσει το μοντέλο κοινότητα -  νομός- κράτος με το μοντέλο περιφέρεια - κράτος - Ευρωπαϊκή Ένωση αποκαλύπτει ένα πολιτικό σχεδιασμό που πλέον υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα. Ένα πλάνο που στοχεύει στην σχεδιασμένη και απρόσκοπτη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, στο σπάσιμο κάθε εμπόδιου για επέκταση των αγορών σε όλες τις πτυχές της ζωής, στον παντεπόπτη οφθαλμό του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής. Με ελάχιστες αντιδράσεις, και τις περισσότερες από αυτές να οφείλονται σε γελοίους παραγοντισμούς είναι μια μάχη που δεν ένοιωσε κανείς υπεύθυνος να δώσει, Μια μάχη χαμένη από τα πριν.

Έχει όμως τεράστια αναλυτική αξία γιατί αποκαλύπτει το διοικητικό μοντέλο το οποίο επιχειρούν να μας επιβάλλουν, σε ένα νέο πολύ-πολικό, παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, στη γεωπολιτική που εντάσσεται το Ελληνικό κράτος.

Η περιφέρεια γίνεται ο πρώτος βαθμός της κρατικής διοίκησης, αυτός που θα διαχειριστεί τους δημόσιους πόρους, που θα υποδέχεται τις νεοαποικιοκρατικές επενδύσεις (παρακάμπτοντας ακόμα και το σύνταγμα) [ … ]

.