Πολλοί το γνωρίζουν αλλά ελάχιστοι το κατανοούν πως η Ελλάδα
δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητο κράτος αλλά απλώς μια βολική αγελάδα για άρμεγμα.
Από τα δάνεια της ανεξαρτησίας μέχρι το σχέδιο Μάρσαλ το μοντέλο είναι μονότονα
το ίδιο: οι πόροι που παρέχονται από το εξωτερικό έχουν δύο αποκλειστικούς
στόχους:
(α) Να αποκομίσουν αισχροκερδή οφέλη απομυζώντας
εγχώριους πόρους (βλ. εξωφρενικά επιτόκια και όροι, πλασματική ανάγκη και τιμές
εξοπλισμών κλπ κλπ)
(β) Να δημιουργήσουν μια απόλυτα ελεγχόμενη,
διεφθαρμένη και άβουλη εγχώρια οικονομική ελίτ (και κατ’ επέκταση πολιτική
ελίτ) παρέχοντας πόρους που έμμεσα γίνονται λεία από τα μεγάλα τζάκια
Δυο παραδείγματα από τα πάρα πολλά:
(1) Το μέγιστο μέρος του σχεδίου Μάρσαλ δεν
χρησιμοποιήθηκε για την ανόρθωση της χώρας αλλά για την δωροδοκία της οικονομικής
και πολιτικής ελίτ ώστε να εξασφαλιστεί φιλοδυτική και κυρίως φιλομερικάνικη
πολιτική εις το διηνεκές ακόμη και σε βάρος των συμφερόντων της χώρας
(2) Γύρω από την Κοινωνία της Πληροφορίας και των ΕΣΠΑ
στήθηκε ένα περιβάλλον εταιρειών που απομυζούσαν (και απομυζούν) τους πόρους,
μη προσφέροντας συνήθως καμία ανταποδοτικότητα, διοχετεύοντας τους και πάλι
στην οικονομική ελίτ
Καλό είναι όταν μιλάμε για Ελληνική οικονομική ελίτ να
γνωρίζουμε πως στην πραγματικότητα πρόκειται για λιγότερες από 500 οικογένειες (!) Οι οικογένειες αυτές, που έχουν τον δικομματισμό και τους ανθρώπους του στο
τσεπάκι τους, ευθύνονται και για την ασύλληπτη διαφυγή κεφαλαίων εκτός χώρας
που έγινε τα τελευταία 2-3 χρόνια.
Η παρέα αυτή έχει βαθιές ρίζες, εξωτερική υποστήριξη (εξ ου
και είναι τόσο δουλική), είναι πολύ καλά προστατευμένη θεσμικά, διαθέτει
πανίσχυρους μηχανισμούς προβολής (ράδιο, TV, τύπος) και έχει στην διάθεσή της τεράστιο (57.000 μπάτσους
έχουμε στην Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων !) και ετοιμοπόλεμο κατασταλτικό
μηχανισμό.
Για αυτούς και άλλους λόγους η ελίτ αυτή καθώς και οι ‘αξίες’
και η κουλτούρα που εκφράζει είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανατραπούν ή να
περιοριστούν.
Για την κατάσταση αυτή δεν ευθύνεται φυσικά ούτε ο ανυποψίαστος
περί των τεκταινομένων πολίτης των εμφυλίων της δεκαετίας του 1820, ούτε ο πολλαπλά
παραπλανημένος πολίτης της μεταπολίτευσης.
Η μοναδική ελπίδα συγκρότησης πραγματικά γνήσιου και
ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους ξεψύχησε πάνω στο πλακόστρωτο της πλατείας του
Ναυπλίου από βόλι Ελληνικό που τινάχτηκε από μια κάνη γεμάτη με Βρετανικές υποσχέσεις
…
Η σκυτάλη της ελπίδας γι αυτή την χώρα παραδίδεται δυστυχώς για
ακόμη μια φορά - και μάλιστα με τις χειρότερες δυνατές προϋποθέσεις - στην επόμενη
γενιά.
.
