Δεν υπάρχει συνεννόηση. Δεν μπορεί να
βρεθεί κανένα πεδίο ειλικρινούς διαλόγου. Είναι πια απίθανη κάθε είδους
προσέγγιση. Όλες οι κρατικές εξουσίες της Δύσης είναι πλήρως και οριστικά ξεκομμένες
από την κοινωνία. Ένα ολόκληρο πλέγμα θεσμών λειτουργεί εναντίον του ανθρώπου
και ανεξάρτητα από τον άνθρωπο. Οι μηχανισμοί καταστολής είναι ανεξέλεγκτοι, υπακούοντας
μόνο στην εντολή για εξαφάνιση κάθε αντίδρασης, οποιασδήποτε αντίστασης, με
όρους τυφλής βίας. Το «πολιτικό προσωπικό» των Δυτικών χωρών έχει αποσυνδεθεί
από την κοινωνία όντας απόλυτα ταγμένο στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των
οικονομικών ελίτ. Οι οικονομικές ελίτ, με άρμα την παγκοσμιοποίηση, κατάφεραν
να υπερκεράσουν από πλευράς θεσμικής ισχύος τα κράτη. Τα υπερεθνικά οικονομικά μορφώματα–εταιρείες
διαθέτοντας απεριόριστη χρηματιστική ισχύ κάνουν κάθε έθνος να μοιάζει με νάνο.
Η Δύση που αντιπροσωπεύει περίπου το 60% της παγκόσμιας οικονομίας και
εμπεριέχει το 12% του παγκόσμιου πληθυσμού στέκεται αντιμέτωπη με τον υπόλοιπο
πλανήτη υποβαθμίζοντας κάθε αξία και τσακίζοντας κάθε σύνδεση με την λογική
στον βωμό της τυφλής ισχύος και του κέρδους. Η άκαμπτη Δυτική λαιμαργία θα
προτιμήσει την ολοκληρωτική σύγκρουση παρά την οποιαδήποτε προσπάθεια
συνεννόησης με τους αναδυόμενους.
Η αδίστακτη και δολοφονική συμπεριφορά των
ταγμάτων καταστολής, η απροκάλυπτη πια, περιφρόνηση των πολιτών από την λεγόμενη
πολιτική ηγεσία, τα γεγονότα στις 29 και 30 Ιουνίου, η χθεσινή απίστευτη
ετυμηγορία των δημίων για τους εφήβους των πυρήνων, η καταστροφική μανία του
πολιτικού συστήματος απέναντι σε κάθε τι κοινό όπως η υγεία, η παιδεία αλλά και
κάθε δημόσια υπηρεσία και αγαθό. Αυτά είναι τα δείγματα της άκαμπτης
αδιαλλαξίας των εξουσιαστών, τα «μικρά» συμπτώματα που εμφανίζονται στον δικό μας
πολιτικό και κοινωνικό περίγυρο, στην χώρα μας.
Όμως, το γενικότερο τοπίο είναι πολύ
περισσότερο ζοφερό. Και οι δύο ακτές του Ατλαντικού χαρακτηρίζονται πλέον από μια
απύθμενη, καταστροφική μανία, από το μίσος προς τον άνθρωπο καθ’ αυτόν. Οι
σκοτεινές αυθεντίες κυβερνούν. Σ’ αυτό το κλίμα του παραλογισμού και της εχθρότητας
οι πολίτες είναι απροστάτευτοι αφού δεν διαθέτουν καμιά θεσμική ισχύ, ούτε γνήσιους
και αποτελεσματικούς μηχανισμούς έκφρασης. Η πολιτική χάνει την σημασία της, η
θεωρητική παραγωγή συρρικνώνει το εσωτερικό της νόημα και ότι απομένει δεν
είναι καν προσιτό στον μέσο άνθρωπο. Πρόκειται άραγε για το τέλος της πολιτικής ή μήπως
η συλλογική συνείδηση απλώς εγκυμονεί;
Ίσως να πρόκειται για την δύση του
πολιτισμού όπως μέχρι τώρα τον γνωρίζαμε. Ίσως πάλι, να πρόκειται για την
ανατολή μιας νέας εποχής. Μιας εποχής που θα αναδυθεί πλασμένη από τις προσπάθειες
και τα οράματα των πολιτών όπου γης. Αυτός ο ασφυκτικός ζόφος μπορεί να οδηγεί
στην ανυπαρξία και το θάνατο, μπορεί όμως, στα μυαλά των νέων ανθρώπων που τώρα
αρχίσουν να αντιλαμβάνονται με τους δικούς τους όρους το παγκόσμιο περιβάλλον,
να γεννιούνται οι ιδέες και τα οράματα που θα οδηγήσουν στην διέξοδο και θα οικοδομήσουν
το όνειρο με σάρκα και οστά. Το σταυροδρόμι που έχει μπροστά του ο κόσμος είναι
θολό και αμφίβολο. Μια απειροελάχιστη ώθηση μπορεί να οδηγήσει ή στο φως ή στο
θανατερό σκότος.
.
