Διάβασα πολλές αναλύσεις για τα γεγονότα στις χώρες λεγόμενου «Αραβικού τόξου», οι περισσότερες από αυτές ενδιαφέρουσες, με λεπτομερή πληροφόρηση και συμπληρωματικά στοιχεία, αποτέλεσαν αφορμή για σκέψεις και συζητήσεις. Τυνησία, Υεμένη, Αίγυπτος αλλά και Μπαχρέιν, Λίβανος και Συρία.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι η εξέγερση των πολιτών, οι διεκδικήσεις για καλύτερη ζωή και γνησιότερη συμπεριφορά των χωρών στην εσωτερική και διεθνή σκηνή, είναι κάτι πολύ θετικό και ελπιδοφόρο. Επειδή όμως, ιδιαίτερα στους περίπλοκους καιρούς που ζούμε, τίποτα δεν είναι όπως αρχικά φαίνεται, καλό είναι να βλέπει κανείς όλες τις πλευρές και να εξετάζει όλες τις παραμέτρους των γεγονότων, αν βέβαια θέλει πραγματικά να ερμηνεύσει αυτό που γίνεται και όχι να παρασυρθεί σε μια πρόσκαιρη συναισθηματική ευφορία που σήμερα θα άγγιζε τα όρια του ασυγχώρητου «πολιτικού λυρισμού».
Είχα πρόσφατα ξαναγράψει για το θέμα στο «Ξύπνημα της Μούμιας» και στο «Μια άλλη ματιά». Αφορμή όμως για την σημερινή ανάρτηση είναι μια σκέψη που με ταλαιπωρεί τελευταία και σχετίζεται με την ανάγκη ανασυγκρότησης των δυτικότροπων και δεξιόστροφων καθεστώτων της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, αυτών δηλαδή που εις βάρος των πολιτών τους και των συμφερόντων των χωρών τους υποστηρίζουν τα συμφέροντα της Δύσης (USA, EU) στην περιοχή.
Χωρίς να είμαι αυτό που λένε «μέσα στα πράγματα» ούτε να διαθέτω εσωτερική πληροφόρηση τύπου wikileaks, έχω την αίσθηση ότι η Δυτική πολιτική έχει από καιρό συνειδητοποιήσει ότι ο καλύτερος τρόπος για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της είναι ο εκσυγχρονισμός και η αναδιευθέτηση των καθεστώτων στις επίμαχες περιοχές, έτσι ώστε αφ’ ενός να προστατευτούν τα καθεστώτα «σκληρού πυρήνα» όπως Σ. Αραβία και Ιορδανία από πιθανές γνήσιες και επικίνδυνες εξεγέρσεις, και αφ’ ετέρου να εδραιωθεί, με ανανεωμένη μακροχρόνια προοπτική, η εγκαθίδρυση νέων, φίλα προσκείμενων οικονομικών κύρια και ύστερα πολιτικών ελίτ στις επίμαχες χώρες, με επίκεντρο φυσικά τον γίγαντα που κοιμάται: την Αίγυπτο. Ούτε επαναστάσεις δηλαδή ούτε πραγματική αλλαγή αλλά ένας τεράστιας έκτασης δυτικός πολιτικός ελιγμός που στοχεύει στον αναγκαίο – εντός ορίων – εκσυγχρονισμό των υποτελών καθεστώτων.
Η είσοδος των χωρών όπως η Τυνησία, η Αίγυπτος ακόμα και το Μπαχρέιν ή η Υεμένη στην παρέα των χωρών που διακυβερνώνται από πολιτικά συστήματα καθαρά Δυτικής κοπής, δηλαδή Κοινοβουλευτικές Ολιγαρχίες με πλήρη λειτουργία των ευνουχισμένων και γι αυτό ψεύτικων δημοκρατικών θεσμών «όπως Αμερική», δεν είναι καθόλου αρνητική προοπτική για την Δύση. Το αντίθετο θα έλεγα: ικανοποιεί, εκφράζει και προστατεύει τα Δυτικά συμφέροντα στην περιοχή με τον καλύτερο και τον πολιτικά και κοινωνικά σταθερότερο τρόπο εξασφαλίζοντας την εξάρτηση και την διαιώνιση της ουσιαστικής καταπίεσης και της απομύζησης των πόρων των χωρών αυτών.
Ας μην ξεχνάμε ότι η κατάργηση της δουλείας δεν έγινε γιατί κάποιους τους πήρε ο πόνος για τους δύστυχους δούλους. Έγινε γιατί ο ανερχόμενος καπιταλισμός συνειδητοποίησε ότι είναι προτιμότερο να ελευθερώσει πληρώνοντας λίγο τον δούλο του, για να αγοράζει ύστερα (ο δούλος) τα προϊόντα που παράγει ο ίδιος στο δεκαπλάσιο.
Επίσης ας μην παραβλέπουμε ότι το καθεστώς Μουμπάρακ στην ουσία δεν έχει αντικατασταθεί ακόμη. Ας μην ξεχνάμε ότι την εξουσία κατέλαβε ο στρατός, ότι στην Αίγυπτο εξακολουθεί να ισχύει κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ότι το σύνταγμα καταλύθηκε και ότι οι πολίτες αποχώρησαν από τις διαδηλώσεις χωρίς καμία απολύτως εγγύηση πολιτικής μεταρρύθμισης. Αντίθετα παρακολουθούμε ένα όλο και περισσότερο αδιαφανές παρασκήνιο να εξυφαίνει την «νέα κατάσταση» στην Αίγυπτο. Μια νέα κατάσταση που ίσως θα προσομοιάζει με τα κοινοβουλευτικά ολιγαρχικά καθεστώτα made in USA/EU αλλά να έχει ελάχιστες ποιοτικές διαφορές από την παλιά.
Ο αποκλεισμός από τις Αιγυπτιακές διαβουλεύσεις γνήσιων προσωπικοτήτων όπως ο Μπαραντέι, η ισχυροποίηση ανθρώπων που πρόσκεινται αναφανδόν στο Εβραίικο λόμπι, η παντελής σιωπή ή ανυπαρξία της αριστεράς αλλά και οι αφελείς από πολλούς εκφραζόμενες ελπίδες ότι οι οπισθοδρομικοί και ακροδεξιοί Αδελφοί Μουσουλμάνοι θα σώσουν την κατάσταση, δεν προμηνύουν τίποτα καλό.
.
